Czas na sorgo sudańskie – doskonałą trawę o zastosowaniu w przemyśle i gospodarce!
Wyczyniec łąkowy – charakterystyczne lisie ogonki doskonałe na pastwisko!
Zobacz także
Wykorzystanie
Wyczyniec łąkowy należy do gatunków o dużym znaczeniu gospodarczym, dlatego znajduje się w rejestrze roślin rolniczych Unii Europejskiej. Należy do traw o wysokiej wartości pastewnej. Doskonale sprawdza się na umiarkowanie wilgotnych łąkach, okresowo zalewanych. Daje obfity plon, a w okresie wegetacji może być trzykrotnie koszony. Szybko odrasta na wiosnę. Natomiast po skoszeniu kolejnych pokosów, wykształcają się pędy generatywne.
Lisi ogon wytrzymały jest na surowe warunki klimatyczne, a dzięki suchym liściom, które są dodatkową ochroną przez zimnem i śniegiem, znosi długotrwałe zalewy oraz nawet 60-dniowe zaleganie pokrywy lodowej. Ma jednak duże wymagania glebowe, jest również wrażliwy na wiosenne przymrozki i udeptywanie, dlatego raczej nie nadaje się do zadarniania pastwisk, chyba, że tych położonych na terenach mokrych.
Wyczyniec chętnie zjadany jest przez zwierzęta – zarówno w stanie świeżym, jak i po ususzeniu. Ma wysoką wartość smakową i pokarmową, którą zawdzięcza korzystnemu składowi chemicznemu, ale niestety tylko do fazy kwitnienia. Później bowiem szybko drewnieje i staje się mało strawny. Z tego względu należy pamiętać, by łąki wyczyńcowe kosić najwcześniej.
Wyczyniec łąkowy jest gatunkiem azotolubnym i może kumulować znaczne ilości tego pierwiastka. Należy również do cenionych traw pastewnych użytków nawadnianych gnojowicą i ściekami oraz trudnych i nietypowych. Od pewnego czasu wyczyniec łąkowy występuje tylko jako samosiew, ponieważ brak jest odmian hodowlanych, co uniemożliwia stosowania tej trawy w mieszankach.
Ostatnio, co prawda, wzrasta zainteresowanie uprawą tego gatunku, zwłaszcza ze względu na właściwości absorbowania składników z różnego rodzaju ścieków, ale jego uprawa sprawia trudności i podczas zbioru nasion następują bardzo duże straty. Ponadto kolekcja odmian na świecie maleje, gdyż systematycznie niszczy się naturalne siedliska wyczyńca i osusza łąki.
Wyczyniec w ogrodzie
Wyczyniec jest rzadko spotykaną rośliną ozdobną w naszych ogrodach, mimo iż jego żółto paskowane liście wspaniale kontrastują z innymi trawami ozdobnymi i kwiatami. Poleca się go szczególnie do sadzenia w sąsiedztwie zbiorników wodnych. Nadaje się do uprawy na stanowiskach słonecznych lub w częściowym cieniu. Trawa preferuje żyzne, wilgotne gleby, o odczynie obojętnym, ale poradzi sobie też na zwykłych glebach ogrodowych, byle nie zbyt mokrych i ciężkich oraz na piaskach. Jednakże w zbyt zacienionych miejscach nie będzie się dobrze wybarwiać. Z zabiegów pielęgnacyjnych powinnyśmy pamiętać o częstym dzieleniu i odmładzaniu kęp, bo starsze tracą ciekawe, paskowane ubarwienie, a także o wiosennym przycinaniu. Trawę możemy rozmnażać poprzez podział wyrośniętych kęp. Dobrą informacją jest także to, że jest gatunkiem odpornym na choroby i szkodniki, dzięki czemu pojawić się mogą jedynie choroby nieinfekcyjne spowodowane niewłaściwą pielęgnacją, a sporadycznie rdza liści.
Zwalczanie
Wyczyniec łąkowy należy do chwastów porastających głównie łąki nawadniane ściekami. Na takich terenach zwiększa się jego ekspansywność prowadząca do wypierania innych gatunków i szybkiego zdominowania łęgu. Na innych terenach nie należy do gatunków konkurencyjnych. Nie ma opracowanych oficjalnych progów szkodliwości. Profilaktycznie należy dbać o czystość materiału siewnego oraz bronować zasiewy. W zwalczaniu chemicznym najlepszym terminem będzie jesień, wówczas można zastosować preparaty zwalczające wyczyńca polnego, zawierające substancje typu: acetochlor, chlorotoluron, dimetachlor, kletodym, nikosulfuron, propyzamid. W zbożach sprawdzą się herbicydy: Lentipur Flo 500 SC, Tolurex 500 SC; w rzepaku: Colozon Trio 405 EC, Teridox 500 EC, Pronap Extra 430 EC; w uprawach ziemniaków: Select Super 120 EC; w burakach: Arrow 240 EC, Azotop New 80 WP, a w kukurydzy: Accent 75 WG, Elumis 105 OD lub Fornet 4 SC.
Autor: Helena Kędra
Bibliografia:
Ciepiela G., Jankowski K., Jodełka J. i in., „Tereny zadarnione”, Wydawnictwo Akademii Podlaskiej, Siedlce 2008 r., s. 42.
Czubiński T., Paradowski A., „Atlas chwastów dla praktyków”, Polskie Wydawnictwo Rolnicze, Poznań 2014 r., s. 267.
Grabowska B., Kubala T., „Trawy, turzyce, sity, kosmatki”, wyd. Officina Botanica, Kraków 2009 r., s. 14.
Grzegorczyk S., „Rośliny zbiorowisk trawiastych”, Wydawnictwo Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, Olsztyn 2010 r., s. 24.
Hołubowicz-Kliza G., „Rolniczy atlas chwastów”, wyd. IUNG-PIB, Puławy 2002 r., s. 276.
Kozłowski S. (red.), „Trawy. Właściwości, występowanie i wykorzystanie”, wyd. PWRiL, Poznań 2012 r., s. 247.
Majtkowscy G. i W., „Trawy ozdobne”, wyd. Działkowiec, Warszawa 2007 r., s. 76.
Nawara Z., „Rośliny łąkowe”, wyd. Multico, Warszawa 2006 r., s. 45.
Noordhuis K., „Encyklopedyczny poradnik na cały rok”, Firma Księgarska Jacek Olesiejuk, Warszawa 2003 r., s. 400.
