Uprawa żurawiny bez najmniejszych wątpliwości!
Żurawina wielkoowocowa w uprawie amatorskiej. Porady praktyczne
Zobacz także
Wymagania klimatyczne i glebowe
Żurawina preferuje gleby o kwaśnym odczynie, przepuszczalne, próchniczne, najlepsze wobec tego będą torfy i kwaśne pobagienne gleby. Gleby powinny się charakteryzować uregulowanymi stosunkami wodnymi, gdyż w okresie wegetacji krzewy źle znoszą nadmiar wody. Natomiast w okresie spoczynku tereny mogą być zalewane wodą, gdyż chroni ona rośliny przed mrozem. Do uprawy nie nadają się gleby gliniaste, zlewne czy bardzo żyzne o pH wyższym niż 4.
Żurawina znosi dość duże spadki temperatur, lecz podczas bezśnieżnych zim jej pędy mogą przemarzać – przed mrozem krzewy chroni okresowe zalewanie wodą (w okresie spoczynku).
Wybierając stanowisko do założenia plantacji żurawiny wielkoowocowej, pamiętajmy o tym, że jest ona rośliną światłolubną, źle rośnie w cieniu – pąki kwiatowe są słabo zawiązywane, a owoce nie wybarwiają się. Z kolei krzew podczas niedoboru światła, wytwarza dużą liczbę pędów wegetatywnych.
Jeśli chcemy mieć żurawinę w ogrodzie nie tylko ze względu na jej wartościowe owoce, lecz także z powodu jej walorów dekoracyjnych, sadźmy ją w towarzystwie wrzosów, wrzośców czy azalii, które mają podobne wymagania glebowe. Owocowe krzewinki idealnie wpasują się w sąsiedztwo wyżej wymienionych roślin, ozdabiając nasz ogród przez wszystkie pory roku.
Sadzimy żurawinę!
Przed założeniem plantacji ważne jest przygotowanie stanowiska. Glebę dokładnie odchwaszczamy, szczególnie z chwastów trwałych i doprowadzamy do odpowiedniego pH.
Rośliny sadzimy od maja do połowy czerwca, w rozstawie 25–30 x 25–30 cm lub 40 x 40 cm. Gęstsze sadzenie pozwoli na szybsze pokrycie powierzchni gleby płożącymi pędami. Po posadzeniu, glebę wokół roślin ściółkujemy 10-cm warstwą kory, trocin sosnowych czy kwaśnego torfu. Ściółka pozwoli na zahamowanie rozwoju chwastów oraz ograniczenie parowania wody z gleby.
Pielęgnacja
Żurawina posiada stosunkowo małe wymagania pokarmowe, zwykle przed sadzeniem stosuje się 15 g siarczanu potasu i 15 g superfosfatu na 1 mkw. powierzchni. Po posadzeniu krzewinki nawozimy azotem w postaci siarczanu amonowego w dawce 10 g na 1 m2 Nawożenie fosforem i potasem stosujemy dopiero od 3. roku po sadzeniu. Nawozy te wysiewamy pod rośliny, nie na liście, aby ich nie poparzyć.
W okresie wegetacji, szczególnie latem w czasie suszy, wskazane jest nawadnianie żurawiniska. Do tego celu używamy wyłącznie deszczówki, a jeśli chcemy stosować wodę wodociągową, to przed zabiegiem powinniśmy ją zakwasić, np. nawozem Insol pH. Warto kupić kwasomierz Helliga i papierki lakmusowe, dzięki którym będziemy mogli sami zmierzyć pH gleby i wody. Przy wyższym odczynie gleby niż pH=4 musimy zakwasić ją, zwykle pylistą siarką.
Krzewinki mogą być atakowane przez niektóre choroby i szkodniki, lecz zabieg zalewania roślin podczas okresu spoczynku ogranicza występowanie agrofagów.
Żurawinę z łatwością możemy rozmnożyć z sadzonek zielnych pobranych wczesną wiosną z młodych pędów roślin matecznych. Długość sadzonki powinna wynosić od 10 do 15 cm. Pobrane sadzonki umieszczamy w glebie na głębokości 5–6 cm, powinny szybko się ukorzenić.
czytaj dalej...
