Najlepsze pasze dla bydła mlecznego i mięsnego. Sprawdź, którą wybrać!
Żywienie bydła mięsnego - przegląd systemów opasu i stosowanych pasz
Zobacz także
Może nastąpić zakwaszenie żwacza i dojść do schorzeń przewodu pokarmowego. Zielonka przed zakiszeniem powinna być pocięta na fragmenty 1-3 cm, jeśli jest stosowana jako jedyna pasza. Rośliny można posiekać drobniej jeśli będzie żywienie będzie się opierało o kiszonkę z kukurydzy i jeszcze jedną paszę objętościową.
Kiszonka z kukurydzy jest paszą energetyczną, ale niestety dość ubogą w białko, które należy uzupełniać. Dobrą metodą jest zastosowanie 1 kg mocznika na tonę zielonej masy. Mocznik zwiększa ilość białka ogólnego w dawce, co umożliwia stosowanie kiszonki wzbogaconej o mocznik jako jedynej paszy.
W żywieniu opasów ogromną rolę żywieniową spełnia pastwisko. Jeśli ruń jest urozmaicona, a powierzchnia trwałych użytków zielonych duża, można zaniechać dodatkowego żywienia. Zielonka dostarcza organizmowi dużych ilość białka oraz energii, witamin i minerałów. Jednak należy pamiętać, że skład zielonki zmienia się wraz z upływem miesięcy letnich, dlatego pod koniec okresu pastwiskowego należałoby dawkę wzbogacać np. inną paszą objętościową i mieszanką treściwą.
Bardzo wartościową i jednocześnie tanią paszą są kiszonki z traw podwiędniętych i mieszanek traw z roślinami motylkowymi. Mogą one stanowić jedyną paszę dla opasów, jeśli są dobrej jakości. Jeżeli kiszonka z traw nie pochodzi z terenów o dobrej jakości gleb, dawkę należy uzupełnić paszą treściwą.
Opas intensywny opiera się na żywieniu paszami objętościowymi, ale również paszami treściwymi. Najlepsze wyniki produkcyjne osiąga się stosując w mieszance jęczmień, kukurydzę, pszenicę, owies i pszenżyto. W żywieniu opasów stosuje się również rośliny okopowe. Jednak ich wadą jest niemożność długookresowego przechowywania i koniczność rozdrabniania. Dobre wyniki produkcyjne można osiągnąć stosując świeże lub suszone wysłodki buraczane oraz młóto browarniane.
Prawidłowe żywienie bydła może zapewnić założone efekty produkcyjne w postaci wysokich przyrostów, niskiego zużycia paszy na 1 kg przyrostu masy ciała oraz wysoką końcową masę ciała przy dobrym stopniu umięśnienia i niskim otłuszczeniu tuszy. Należy jednak pamiętać, że nie tylko żywienie wpływa na całkowite ujawnienie genetycznych cech wpływających na mięsność. Najwyższy potencjał genetyczny bydła można uzyskać przy zapewnieniu połączenia wszystkich czynników na niego wpływających, czyli warunków utrzymania, zdrowotności, warunków środowiska, dobrostanu oraz żywienia.
Autor: mgr inż. Dorota Kolasińska
Bibliografia:
- Żywienie bydła. Mikołajczak J., Wydawnictwo Uczelniane Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy, Bydgoszcz 2006, ISBN 83-89334-38-0, 109-123
- Żywienie zwierząt i paszoznawstwo. Podstawy szczegółowego żywienia zwierząt. Jamroz D., i Potkański A., Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13515-8, 367-373
- Produkcja zwierzęca. Cz.II Bydło i trzoda chlewna. Pod redakcją Nałęcz-Tarwackiej T., Hortpress Sp. z o.o., Warszawa 2006, ISBN 83-89211-87-4, 17-22
