Żywokost lekarski - opis, zdjęcia, właściwości i zwalczanie w uprawach

1/5 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Wykorzystanie

Najczęściej wykorzystywanym w medycynie ludowej i ziołolecznictwie surowcem pozyskiwanym z żywokostu był korzeń. Do dziś w wielu krajach Azji i Europy wytwarza się z niego różnego rodzaju leki, jednak pozyskuje je się wyłącznie z tych roślin, które są hodowane w tym celu, nie dopuszcza się do przetwarzania roślin rosnących dziko. Wywar ze świeżego korzenia można pić na poprawienie apetytu, zaparzony suszony świetnie nadaje się do leczenia dolegliwości dróg oddechowych, a także przewodu pokarmowego, takich jak wrzody i nieżyty żołądka i dwunastnicy, czy niewydolność jelit. Okład z liści z dodatkiem sproszkowanego korzenia możemy przykładać na pęknięte żebra lub zwichnięte palce oraz trudno gojące się, otwarte rany, także krwawiące hemoroidy. Niektórzy specjaliści przestrzegają przed doustnym zażywaniem korzenia żywokostu, podejrzewając toksyczne właściwości, ale nie zostały one wykryte i nie ma badań, które potwierdziłyby występowanie ubocznych skutków jego rozważnego stosowania. Niemniej, z powodu dużej zawartości alkaloidów, zaleca się ostrożność w spożywaniu i przygotowywaniu medykamentów z dodatkiem tej rośliny.

Nadziemne części żywokostu należy zebrać w czasie kwitnienia, który najczęściej przypada wczesnym latem, i ususzyć w temperaturze około 40 stopni Celcjusza. Krem z ich dodatkiem jest preparatem chłodzącym i ściągającym, dzięki czemu może być stosowany na oparzenia, odmrożenia i inne obrzęki. Nie działa jednak antyseptycznie, dlatego przed jego zastosowaniem ranę należy dokładnie oczyścić.

Młode liście żywokostu lekarskiego zawierają bardzo dużo potasu, więc ususzone bądź przez dłuższy czas moczone w wodzie, mogą stanowić wartościowy, naturalny nawóz dla ogrodowych roślin uprawnych, szczególnie pomidorów i papryki.

Katarzyna Kaźmierczak

Literatura:

Bremness L., Wielka księga ziół, Warszawa 1999, s. 131

Hołubowicz-Kliza G., Rolniczy atlas chwastów, Puławy 2011, s. 292

Kwaśniewska J., Mikołajczyk K., Zbieramy zioła, Warszawa 1986, s. 149

Mikołajczyk K., Wierzbicki A., Zioła, Warszawa 1987, s. 266-268

Nawara Z., Rośliny łąkowe, Warszawa 2012, s. 196-197

Ody P., Wielki zielnik medyczny, Bielsko-Biała 1999, s. 101

Polakowska M., Leśne rośliny zielarskie, Warszawa 1987, s. 163-164

Poprawki herbicydowe w oziminach, /w:/ „Farmer”, 2/2014