Wszystko, co trzeba wiedzieć o siewie pszenżyta - jak, kiedy i na jakich stanowiskach
Uprawa pszenżyta jarego - praktyczne porady dotyczące siewu, pielęgnacji i zbioru
Zobacz także
W uprawie pszenżyta najważniejsze są dwa czynniki, które bezpośrednio oddziałują na wzrost roślin, ich rozwój oraz produktywność. Pierwszy czynnik wpływa na produktywność pszenżyta jarego – to termin siewu. Musi być dostosowany do wymagań tego zboża względem długości dnia i jarowizacji. Drugim ważnym czynnikiem wpływającym na plon pszenżyta jest gęstość siewu, ponieważ ściśle wiąże się z wymaganiami świetlnymi poszczególnych odmian.
Wymagania
Optymalną temperaturą zapewniającą dobre wschody i krzewienie pszenżyta jarego jest 6–8°C. Wyższe temperatury, przypadające na ten okres rozwoju pszenżyta, mogą powodować wytwarzanie mniejszej liczby pędów przez rośliny. Podczas dalszego rozwoju pszenżyto jare również nie wymaga wysokich temperatur. Pszenżyto jare ma niewielkie wymagania wodne. W fazie krzewienia i strzelania w źdźbło przypada największe zapotrzebowanie na wodę przez to zboże, zaś w okresie od kłoszenia do dojrzałości woskowej niewielkie opady mogą powodować przedłużenie dojrzewania roślin, nawet do drugiej połowy września. Najlepiej uprawiać pszenżyto jare na kompleksie żytnim dobrym i bardzo dobrym. Należy unikać jego uprawy na kompleksie żytnim słabym i bardzo słabym oraz na kompleksach górskich. Wytwarzane przez niego rośliny są tolerancyjne na zakwaszenie gleby.
Przedplon
Pszenżyto jare można uprawiać po roślinach strączkowych, mieszankach zbożowo-strączkowych, motylkowatych wieloletnich, okopowych uprawianych na oborniku oraz po owsie. Na glebach zwięzłych pszenżyto jare można uprawiać po kukurydzy.
Uprawa jesienna
Rzepak, rośliny zbożowe i strączkowe na zielonkę zaliczane są do dobrych przedplonów pszenżyta jarego, ponieważ wcześnie schodzą z pola i umożliwiają wykonanie pełnego zespołu uprawy pożniwnej. Po zebraniu przedplonu należy wykonać płytką podorywkę lub zastosować agregat uprawowy. Najlepiej jeżeli składałby się on z kultywatora, talerzy wyrównujących i wału strunowego. Jeśli w danym gospodarstwie brakuje agregatu, to zamiast niego można wykorzystać kultywator ścierniskowy bądź talerzówkę. Zabieg ten należy przeprowadzić na głębokości 6–9 cm, a jeżeli na polu pojawiły się chwasty, to podorywka może być wykonana na większą głębokość (10–12 cm). Podczas takich zabiegów zniszczeniu ulegają rozłogi chwastów, ale dodatkowo przykrywa się nawozy organiczne oraz resztki pożniwne.
Można również wykonać uproszczoną uprawę roli polegającą na wykonaniu talerzowania, a następnie orki przedzimowej w październiku lub listopadzie. Orkę wykonuje się na głębokości 18–22 cm i zostawia w ostrej skibie, dzięki czemu gleba jest rozluźniona, a jej porowatość zostaje zwiększona, co sprzyja tworzeniu struktury gruzełkowatej. Jeżeli przedplonem jest ziemniak, to na polu zostaje duża masa łętów, którą należy przykryć, np. za pomocą grubera. Po roślinach motylkowatych można zastosować talerzowanie, a następnie orkę przedzimową na głębokość 25–30 cm.
Uprawa wiosenna
Liczba zabiegów na wiosnę powinna być jak najmniejsza, aby ograniczyć liczbę przejazdów maszyn. Ma to na celu ochronę gleby przez zniszczeniem jej struktury i zapewnia równomierne wschody. Na glebach zwięzłych jako pierwszy zabieg należy wykonać bronowanie lub włóknowanie za pomocą agregatu (siewnika połączonego z kultywatorem lub brony z siewnikiem). Podczas uprawy wiosennej nie należy wykonywać orki pod pszenżyto jare, ponieważ skutkuje to dużym spadkiem plonów.
czytaj dalej...
