Jak prawidłowo hodować dziki? Podpowiadamy!
Hodowla danieli – ciekawa alternatywa dla hodowli trzody i bydła
Zobacz także
Hodowla danieli w Polsce zwiększyła się znacznie w ciągu ostatnich kilku lat. Wzrosło zainteresowanie dietetycznym mięsem oraz użytkowaniem terenów o niekorzystnych warunkach uprawowych. Hodowla danieli okazała się być opłacalną dziedziną gospodarki i zazwyczaj można ją zaliczyć do produkcji ekologicznej.
W warunkach naturalnych populacja danieli wynosi około 24 tysięcy sztuk. Na polskich fermach najpopularniej występującym gatunkiem jest daniel europejski (25%) oraz dama dama (17%). Jednak większość hodowanych osobników to mieszańce.
Hodowla danieli ma na celu wyprodukowanie mięsa i skór oraz odchowanie łań na sprzedaż. Fermowy chów zwierzyny płowej nadal się rozwija, rolnicy stale powiększają swoje hodowle. Największy wpływ na organizację i opłacalność hodowli ma jakość materiału hodowlanego, szeroki rynek zbytu, posiadanie dobrej jakości pastwisk, lokalizacja fermy i posiadanie własnej ubojni.
Z danych wynika, że co trzeci hodowca jest zadowolony z prosperowania własnego gospodarstwa i ocenia wyposażenie fermy jako bardzo dobre. W większości ferm hodowcy samodzielnie znajdują rynek zbytu swoich produktów. Najczęściej zwierzęta lub mięso trafiają do osób prywatnych, restauracji, kół łowieckich, nadleśnictw, parków oraz nowych hodowli. Eksport materiału hodowlanego do innych państw stanowi niewielki procent.
Na polskich fermach hoduje się od 5 do 52 osobników stada podstawowego. Najwyższe koszty związane są z rozpoczęciem hodowli, zakupem ziemi, ogrodzenia oraz materiału hodowlanego. Zaletami hodowli są: mała pracochłonność i czasochłonność oraz niewielkie wymagania zwierząt dotyczące utrzymania i żywienia. Łanie są zostawiane w gospodarstwie na remont, rozszerzenie stada lub sprzedawane do innych ferm.
Charakterystyka
Daniele są większe od saren, mniejsze od łosi i jeleni szlachetnych. Tułów jest dość nisko osadzony, nogi (badyle) są krótkie, a kłoda masywna. Występuje kilka odmian barwnych danieli: płowa, czarna, biała oraz jasna. Najpopularniejsze są daniele płowe. Charakterystyczną cechą jest zmiana umaszczenia z letniego, ciemno brązowego z białymi plamkami na grzbiecie na szatę zimową, szaro-brązową. Lustro na zadzie jest zawsze białe z czarnym obrzeżeniem, ogon również biały z czarnym paskiem na zewnętrznej stronie. U obu płci występują liczne gruczoły tłuszczowe, pełniące funkcje zapachowe.
Samce w wieku 7 lat mają 150 cm długości i około 100 cm w kłębie. Masa ciała dorosłych zwierząt zależy od bardzo wielu czynników (żywienie, kondycja, stan zdrowia, wiek, pora roku), może mieć rozpiętość od 30 do 100 kg. Samice są mniejsze od samców, mają 140 cm długości i wysokość około 80 cm w kłębie.
Głowa jest średniej wielkości, oczy są usadowione po bokach, uszy są duże i ruchliwe. Umożliwiają obrót i nasłuchiwanie bez konieczności ruchu głowy. Źrenice danieli są poziome.
Dorosłe daniele posiadają poroże, które osiąga prawidłową wielkość w 3 roku życia i nazywane jest łopatowatym. W wieku 7 lat samiec może dochować się poroża o długości 55 cm i masie 4 kg. Daniele posiadają 20 zęby mleczne, które są wymieniane na 32 zęby stałe.
czytaj dalej...
