Kuc szetlandzki - opis, hodowla i charakter
Koń belgijski – zimnookrwista i skoczna rasa koni
Zobacz także
Schorzenia i narowy
Konie belgijskie należą do koni gorącokrwistych, co oznacza, że mają duże zapotrzebowanie na bodźce. Niewyprowadzane na wybieg i nietrenowane zaczynają się nudzić, co może prowadzić do powstawania nerwowych tików i narowów. Do najczęstszego narowu należy łykawość. Zwierzę uczy się tego samo – z nudów, albo obserwując łykawego konia. Łykawość polega na tym, że koń opiera się zębami o coś twardego i łyka powietrze naprężając szyję. Narów nie wydaje się groźny, ale może mieć poważne skutki – ścieranie zębów prowadzi do problemów z pobieraniem i przeżuwaniem paszy a nadmiar powietrza dostający się do żołądka skutkuje problemami trawiennymi. Oduczenie konia tego zachowania jest bardzo trudne i rzadko przynosi efekty.
Kolejnym typowym dla gorącokrwistych koni narów to tak zwane tkanie. Schorzenie występuje na tle nerwowym u zwierząt, które przez długi czas przebywają w boksie. Koń zaczyna przeskakiwać z jednej strony na drugą, przenosząc ciężar ciała na jedną nogę i rytmicznie kiwając głową. Znarowione zwierzę nie może ćwiczyć skoków, nie nadaje się też pod siodło, a wyleczenie go z tego schorzenia jest możliwe w czasie długotrwałego i trudnego treningu.
U zwierząt, które mają kilkudniową przerwę w treningach często pojawia się mięśniochwat, zwany inaczej „chorobą poświąteczną”. Dotyczy nawet koni w dobrej kondycji, które wracając na trening po przerwie, dostają paraliżu mięśni zadu i tylnych nóg i nie mogą się poruszyć. W takim przypadku należy natychmiast wezwać lekarza weterynarii i przystąpić do udzielania pierwszej pomocy – najważniejszą czynnością jest ogrzewanie mięśni zadu konia, które można zrobić poprzez wcieranie maści, masaż i przykrycie derką.
Autor: Katarzyna Kaźmierczak
Bibliografia:
Behling S., „Rasy koni”, wyd. Muza SA, Warszawa 2007 r., s. 15.
Bunjes J., „Rasy koni. Wzorzec, historia, przeznaczenie”, wyd. RM, Warszawa 2009 r., s. 26.
Szulc T. (red.), „Chów i hodowla zwierząt”, UWP, Wrocław 2005 r., s. 361-389.
Zawadzki W. (red.), „Fizjologiczne podstawy żywienia zwierzą”, UWP, Wrocław 2008 r., s. 207-235.
Nałęcz-Tarwacka T. (red.), „Produkcja zwierzęca”, t. III, wyd. Hortpress, Warszawa 2012 r., s. 128-265.
Łojek J., Łojek A., „Hodowla i użytkowanie koni”, t. II, Wydawnictwo SGGW, Warszawa 2013 r., s. 7-107.
