Żywienie koni - racjonalne i zbilansowane
Konie zimnokrwiste – najczęściej hodowane rasy w Polsce
Zobacz także
Koń sztumski
Konie sztumskie należą do rasy koni zimnokrwistych objętych programem ochrony zasobów genetycznych. Rasa została wytworzona w rejonie Warmii, Mazur oraz Gdańskiego Powiśla. Do doskonalenia pogłowia najbardziej przyczyniły się Sztumska Wieś i Stadnina Koni Nowe Jankowice. Obecnie nadal ulepszane są cechy związane z wielkością i masą ciała koni.
Koń sztumski jest największym i najcięższym z przedstawicieli koni zimnokrwistych w Polsce. Hodowcy z wyżej wymienionych regionów włożyli mnóstwo pracy w rozwój populacji i program hodowlany. Konie sztumskie są uznawane za dziedzictwo kulturowe Warmii, Mazur i Powiśla.
Konie sztumskie zalicza się do ciężkich stępaków, doskonale przystosowanych do trudnych warunków pracy oraz środowiska. Program ochrony zakłada ich wykorzystanie w gospodarstwach agroturystycznych, ekologicznych i podczas prac leśnych. Napływający zza granicy materiał koni zimnokrwistych jest krzyżowany z naszymi rodzimymi rasami, przez co zanikają pożądane cechy genotypowe, fenotypowe oraz użytkowe. Wymienione argumenty wskazują na celowość ustanowienia programu ochrony koni sztumskich.
Charakterystyka rasy
Konie sztumskie powinny pochodzić po koniach ardeńskich szwedzki i francuskich oraz belgijskich. Głowa jest średniej wielkości, z zaokrągloną potylicą, o profilu prostym lub z lekkim garbem na nosie. Kłoda powinna być równomiernie i masywnie umięśniona. Klatka piersiowa jest szeroka i głęboka. Grzbiet jest prosty, a zad szeroki i silnie umięśniony. Kończyny są szeroko rozstawione, silne o mocnych i dużych kopytach.
Klacz w wieku 3 lat osiąga obwód klatki piersiowej 200 cm i 155‒165 cm w kłębie. Ogiery są odrobinę wyższe, a obwód klatki piersiowej wynosi 210 cm. Konie powinny mieć umaszczenie gniade, kasztanowate, dereszowate lub kare, nie dopuszczalne są maści srokata i tarantowata oraz siwa. Konie sztumskie mają łagodny i zrównoważony temperament, cechują się dużą cierpliwością i pracowitością.
Koń sokólski
Koń sokólski również został objęty programem ochrony zasobów genetycznych w Polsce. Rasa ta powstała w północnowschodnim rejonie kraju, gdzie warunki środowiska i gleb są cięższe niż w innych rejonach kraju. Konie sokólskie pochodzą od prymitywnych koni włościańskich zwanych „mierzynami”. Konie te charakteryzowały się małym kalibrem, ale dużą siłą pociągową. Były użytkowane jako siłą zaprzęgowa, rzadziej wierzchowo. Rolnicy z tamtych regionów oczekiwali od koni dużej siły i efektywności pracy w polu, a mierzyny nie spełniały ich wymagań. Rozpoczęto prace hodowlane, mające na celu zwiększenie gabarytów ciała i polepszenie zdolności do pracy. Klacze miejscowe były kryte ogierami zimnokrwistymi sprowadzonymi zza granicy, głównie rasy norfolk-bretońskiej, ardeńskiej, belgijskiej i suffolk.
W latach 50 ubiegłego wieku rozpoczęto odbudowę populacji po wojnie i hodowlę w rejonie białostockim (Suwałki, Mońki, Sokółka, Augustów). Utworzono konie zimnokrwiste w typie sokólskim o charakterystycznych cechach pokroju i kierunku użytkowości.
Konie sokólskie należą do koni średniego kalibru, tzw. „swobodnie kłusujące”. Idealnie nadają się do prac zaprzęgowych oraz wierzchowych. Mają łagodny temperament, są bardzo wytrzymałe o odporne na niekorzystne warunki środowiska.
Ochrona zasobów tego typu koni ma na celu ograniczenie krycia klaczy sokólskich ogierami zimnokrwistymi pochodzącymi z importu, ponieważ potomstwo zatraca cechy wypielęgnowane i utrwalone w hodowli, dotyczące cech fenotypowych, genotypowych oraz użytkowych.
czytaj dalej...
