Nawożenie buraka cukrowego zgodne z zasadami

1/3 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Fosfor i Potas

Nawożenie potasowe i fosforowe najlepiej zastosować jesienią, przed orką przedzimową. To gwarancja dobrego wymieszania nawozów z glebą oraz większej efektywności ich działania. Stanowisko do uprawy buraka cukrowego charakteryzuje się najczęściej glebami cięższymi i średnimi, zasobnymi w składniki pokarmowe. W takich warunkach istnieje małe prawdopodobieństwo wymycia fosforu i potasu z powierzchni gleby. Okresem największego zapotrzebowania roślin na powyższe składniki pokarmowe jest faza rozwoju korzenia spichrzowego. Jednak długotrwałe susze pojawiające się w tym czasie mogą zablokować pobieranie potasu przez buraki cukrowe.

Obornik

Nawożenie obornikiem dostarcza znacznych ilości substancji pokarmowych. Dla przykładu, aż 40 % azotu pobieranego przez buraka cukrowego pochodzi z rozłożonej materii organicznej. Ponadto, obecność dużej ilości substancji organicznej polepsza stosunki wodno-powietrzne w glebie. Zwiększa zdolności retencyjne warstwy ornej.

Właściwym momentem stosowania obornika jest okres jesienny, tj. przed orką zimową. Nawóz musi zostać natychmiast przyorany. Zabieg ten ograniczy nadmierne wymywanie składników pokarmowych z gleby, zwłaszcza plonotwórczego azotu. Stanowiska cięższe wymagają płytszej aplikacji obornika a lżejsze głębszej.

Bor

Burak cukrowy potrzebuje uzupełniającego nawożenia mikroelementami, zwłaszcza borem. Niedobór tego składnika przyczynia się do rozwoju zgorzeli liści sercowych. Prowadzi to do rozległych zgnilizn części podziemnej. Ostatecznie, plon korzeni spada nawet do 50% i cukru o 5%.

Nawożenie dolistne borem wykonuje się wyłącznie po zdiagnozowaniu objawów niedoboru lub w przypadku niskiej zasobności gleby w ten składnik. Okres pomiędzy wykształceniem dwóch par liści właściwych a zakryciem międzyrzędzi to optymalne terminy aplikacji nawozów mikroelementowych.

Tylko uregulowane stosunki wodno- powietrzne w glebie dają gwarancję najlepszego wykorzystania makroelementów. Rośliny w pełni pobierają składniki pokarmowe, gdy aplikacja nawozów jest wczesna, a zbiór plonu przeprowadza się późno, w pełni dojrzałości korzeni burka cukrowego.

Autor: Magdalena Kuźmicka

Bibliografia:

Grzebisz W., Barłóg P. 2002. Zasady nawożenia. W. Grzebisz (ed.) Nowoczesna uprawa buraków cukrowych. Wyd. AR Poznań: 62 — 85.

Jadczyszyn T., Kowalczyk J., Lipiński W., 2010. Zalecenia nawozowe dla roślin uprawy polowej i trwałych użytków zielonych. Materiały szkoleniowe nr 95.

Jasińska Z., Kotecki A., 2003. Ziemniak [W:] Szczegółowa uprawa roślin, t. 1, PWRiL 2003.

Piszczek J., Mrówczyński M., 2012. Metodyka integrowanej ochrony buraka cukrowego i pastewnego dla producentów. Materiał Instytutu Ochrony Roślin- Państwowego Instytutu Badawczego. Poznań, 2012.

Rudnicki F., Wasilewski P., Urbanowski St. 1997. Zależność plonu buraka cukrowego od warunków opadowo-termicznych w okresie wegetacji. Biul. IHAR 202: 97 — 103.

Wojciechowski A., Szczepaniak W., Grzebisz W., 2002. Wpływ nawożenia potasem na plony i jakość technologiczną buraka cukrowego. Część I. plony korzeni i cukru. Biuletyn Instytutu Hodowli Roślin i Aklimatyzacji Roślin 222: 57- 64.