Opisujemy uprawę papryki gruntowej. Koniecznie przeczytaj nasze porady!

1/3 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Papryka (Capsicum annuum L.) pochodzi z Meksyku i Ameryki Środkowej. Początkowo uprawiana była jako roślina przyprawowa – pieprz turecki. Do Europy sprowadzona została w XVI w. W Polsce od XVII w. uprawiana była jako roślina lecznicza i przyprawowa. Oprócz właściwości leczniczych ma także duże wartości odżywcze. Obecnie uprawia się ją przede wszystkim jako warzywo. Najpowszechniejsza jest na Węgrzech. Dawniej w Polsce prowadzono wyłącznie uprawy w szklarniach i tunelach, obecnie, ze względu na nowe, odporne odmiany, coraz częściej uprawia się paprykę w gruncie.

Opis botaniczny

Papryka to roślina jednoroczna. Posiada korzeń palowy wyrastający do głębokości 90 cm. Tak jak pomidor wytwarza liczne korzenie boczne, których masa główna dorasta do 40 cm średnicy. Na pędzie głównym, przy szyjce korzeniowej pokrytej ziemią, mogą się pojawiać korzenie przybyszowe. Wrażliwa na uszkodzenia korzeni, słabo regeneruje części podziemne.

Pęd główny jest prosty i sztywny. Dorasta do 60–80 cm – w zależności od odmiany. Rozgałęzia się w górnej części. U niektórych odmian rozgałęzienie może przebiegać u podstawy pędu. W późniejszej fazie pęd główny ulega zdrewnieniu.

Papryka jest samopylna. Ma małe, białe kwiaty wyrastające na końcach i rozgałęzieniach pędów oraz w kątach liści.

Znaczenie gospodarcze i odżywcze

W Polsce uprawy szklarniowe papryki zajmują obszar 1,5 ha. Jest to stosunkowo duży odsetek, ok. 20% wszystkich warzyw szklarniowych. Stanowi dużą konkurencję dla pomidora. Największe uprawy papryki znajdują się w województwie łódzkim.

Wyhodowane nowe odmiany są dosyć odporne na polskie warunki klimatyczne. Z powodzeniem można je uprawiać amatorsko w gruncie. Z roku na roku wzrasta zainteresowanie uprawą polową, zwłaszcza odmian przeznaczonych do bezpośredniego spożycia.

Papryka nie bez powodu była często stosowana jako roślina lecznicza i przyprawowa. Ma wysoką wartość odżywczą. Zawiera bardzo dużo witaminy C, najwięcej wśród wszelkich warzyw uprawianych w Polsce. Największa ilość kwasu askorbinowego znajduje się w dojrzałej papryce czerwonej. Więcej witaminy C jest w owocach z uprawy polowej niż pod osłonami. Papryka bogata jest także w witaminę E, która jest antyoksydantem, oraz witaminy B1, B2, prowitaminę A, magnez, żelazo, wapń i błonnik. Za smak i ostrość owocu odpowiada kapsaicyna.

Odmiany

Najczęściej wyróżnia się dwie grupy papryki: wielkoowocowa (papryka słodka) oraz drobnoowocowa (papryka ostra). Odmiany dzieli się ze względu na barwę, wielkość i kształt owocu oraz grubość miąższu. Owoce mogą się wybarwiać na kolor czerwony, pomarańczowy, żółty, fioletowy i biały.

Do uprawy papryki w gruncie szczególnie polecane są odmiany Belladonna, Mira, Roberta F1, Socrates F1, Zorza. Owoce tej pierwszej mają barwę białą (dojrzałe fizjologicznie są żółtopomarańczowe), natomiast kolejnych czterech – czerwoną. Wszystkie wymienione odmiany charakteryzują się soczystym i smacznym miąższem oraz stosunkowo dużą masą. Dobrze znoszą transport i przechowywanie. Polecane są zarówno do bezpośredniego spożycia, jak i do przetwórstwa.

Warunki uprawy

Papryka ma wysokie wymagania co do temperatury powietrza i gleby. Niewystarczające warunki powodują zakłócenia wzrostu, zmniejszenie liczby kwiatów, pogorszenie jakości plonu, a nawet powstawanie owoców beznasiennych. Optymalna temperatura powietrza do wzrostu wynosi 26°C w dzień i 16°C w nocy. W temperaturze poniżej 1°C rośliny zamierają. Gleba powinna być nagrzana minimum do 17°C. Dlatego do uprawy w polu najpierw prowadzi się produkcję rozsady pod osłonami, a następnie wysadza się ją do gruntu na przełomie maja i czerwca. Najwięcej ciepła papryka potrzebuje podczas tworzenia pąków kwiatowych, kwitnienia i zawiązywania owoców. Oprócz wysokiej temperatury wymaga dużo światła.

Optymalna wilgotność gleby powinna wynosić 70–80% polowej pojemności wodnej. Długo utrzymujące się susze bywają niebezpieczne. Mogą powodować zrzucanie zawiązków i deformacje owoców. Niewystarczająca wilgotność może sprzyjać pojawieniu się suchej zgnilizny wierzchołkowej owoców. Z kolei duża ilość wody w glebie może hamować rozwój korzeni.

Gleby, na których papryka będzie dobrze się rozwijać, powinny być lekko kwaśne, próchniczne, przewiewne, a przede wszystkim szybko nagrzewające się. Dobrze plonuje na glebach gliniasto-piaszczystych. Odpowiednie pH gleby wynosi 6,7–7,2.

Stanowisko powinno być osłonięte od wiatru. Rośliny źle znoszą wietrzenie, mają stosunkowo delikatne i kruche pędy i mogą z łatwością być łamane.

czytaj dalej...