Sałata rzymska zapomniana i odkryta na nowo!

1/5 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Sałata rzymska (Lactuca sativa var. romana), inaczej długolistna, to odmiana botaniczna sałaty siewnej. Do Polski została sprowadzona jako pierwsza z sałat, poszła jednak w niepamięć po pojawieniu się sałaty głowiastej. Obecnie wzrastające zainteresowanie nią przyczynia się do wzrostu produkcji. Największym powodzeniem cieszy się we Włoszech i Francji.

Charakterystyka

Od sałaty siewnej różni się kształtem główki i wyglądem liści. Tworzy wzniesione, sztywne rozety liściowe lub luźne, długie główki, które nieco przypominają kapustę pekińską lub cykorię sałatową. Liście są kruche, mięsiste, z wyraźnymi nerwami, delikatne w smaku. Co ważne, nie mają tendencji do kumulowania szkodliwych azotanów.

Właściwości odżywcze

Część jadalną stanowią liście, które jadamy surowe. Bogate są w witaminę B1, B2, PP, K i C, prowitaminę A oraz sole mineralne wapnia, magnezu, żelaza i potasu – dające właściwości odkwaszające organizm. Sałata zasobna jest również w węglowodany, błonnik oraz białka roślinne. Jest najbardziej wartościowa pośród wszystkich sałat. Ponadto przy wysokich walorach smakowych posiada niską wartość energetyczną i może być stosowana w wielu dietach.

Odmiany

Liwia: odmiana średniopóźna, rzadko porażana przez choroby grzybowe. Liście zewnętrzne tej odmiany są skórzaste, z mocnym nalotem woskowym, które są podczas zbioru odrzucane. Wewnętrzne stanowią część jadalną, tworzą jasnozielone główki, smaczne, słodkie, soczyste i co ważne, nie są nawoskowane.

Tiara: tworzy bardzo duże, luźne, eliptyczne główki utworzone z ciemnozielonych, błyszczących liści. Odmiana ta odporna jest na mączniaka rzekomego (rasa 5–6). Ma duże właściwości zdrowotne, w jej liściach znajduje się więcej witaminy C niż u odmiany Liwia. Odporna na wysokie temperatury i długi dzień, nie wybija szybko w pędy nasienne. Dobrze znosi transport i może być dłużej przechowywana.

Wymagania uprawowe

Sałata rzymska ma podobne wymagania jak sałata krucha. Jest rośliną klimatu umiarkowanego i – co ciekawe – nie boi się cieplnego stresu, dobrze znosi upały, może być uprawiana latem. Będzie rosła już w 5 st. C, lecz najlepszej jakości główki wytworzy w 12–14 st. C. Rośliny po zahartowaniu zniosą przymrozki do -5 st. C, lecz długo utrzymujące się chłody mogą powodować tworzenie się małych, często zdeformowanych główek. Rzymska w porównaniu z innymi sałatami nie posiada stosunkowo dużych wymagań świetlnych, lecz lepsze będzie dla niej stanowisko słoneczne. Najbardziej wrażliwa na niedobór światła jest na początku rozwoju, a szczególnie podczas produkcji rozsady. Pomimo że ma dość duże wymagania wodne, nie lubi nadmiaru wody w glebie, gdyż sprzyja to rozwojowi chorób i gniciu główek. Niedobór wody z kolei powoduje wyrastanie skórzastych i niesmacznych liści, uzyskuje się wówczas niski i słabej jakości plon. Optymalna wilgotność gleby powinna być utrzymywana na poziomie 50–80 proc.

Ze względu na słabo rozwinięty system korzeniowy woli gleby żyzne, szybko nagrzewające się, umiarkowanie wilgotne. Najlepsze są wobec tego gleby gliniasto-piaszczyste, ale nie rezygnujmy z uprawy na madach, czarnych ziemiach i glebach torfowych. Sałatę rzymską uprawiamy na glebie o odczynie zbliżonym do obojętnego (pH 6,5–7,0). Źle reaguje zarówno na odczyn kwaśny, jak i zasadowy.

czytaj dalej...