Zasady prawidłowego nawożenia jabłoni krok po kroku

1/5 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Proces nawożenia jabłoni można podzielić na dwa okresy – przed planowanym sadzeniem oraz po rozpoczęciu uprawy. W zależności od naturalnych warunków glebowych, każdy z nich będzie przebiegał inaczej, jednak cel nawożenia jest zawsze ten sam – stworzenie najbardziej optymalnych warunków wzrostu i zmaksymalizowanie zbiorów.

Ważna rzecz: diagnoza

Jeśli planujemy posadzenie jabłoni, nie może to być decyzja podjęta z dnia na dzień. Proces odpowiedniego przygotowania gleby powinniśmy rozpocząć na co najmniej rok przed uprawą. Aby przystąpić do diagnozowania stanu gleby, musimy usunąć z niej wszystko, co będzie przeszkadzało w uprawie, czyli kamienie i chwasty. Na małej powierzchni, gdy interesuje nas uprawa na użytek własny, preferowane jest mechaniczne pielenie. W przypadku plantacji prowadzonej na większą skalę, oczywiście uzasadnione będzie zastosowanie herbicydów. Skuteczny w walce jest preparat Roudup, stosowany jako oprysk na liście chwastów. Sięgnięcie po tę broń powinno mieć w miejsce w przypadku wysokich (do kilkunastu centymetrów) niepożądanych roślin typu perz lub mniszek lekarski.

Po oczyszczeniu powierzchni pod uprawę z chwastów, możemy przystąpić do diagnozowania jej kondycji. Najważniejsze jest określenie odczynu pH gleby. Prosty kwasomierz na użytek własny można kupić w sklepie ogrodniczym. Najlepsze warunki dla uprawy jabłoni to pH na poziomie +/- 6,4, czyli gleba lekko kwaśna. W przypadku, gdy pH jest znacznie niższe od pożądanego, konieczne będzie przeprowadzenie zabiegu wapnowania i tym samym zmniejszenia jej kwasowości. Zastosowanie w tym celu węglanu wapniowo-magnezowego jednocześnie uzupełni ewentualny niedobór magnezu.

Nawożenie przed sadzeniem

Kolejnym krokiem w przygotowaniu gruntu pod przyjęcie sadzonek jest wysianie przedplonu z roślin motylkowych, któremu powinno towarzyszyć rozrzucenie obornika. Spowoduje on podwyższenie poziomu próchnicy w glebie i zwiększy zawartość niezbędnego azotu, fosforu i potasu w naturalny sposób. W uprawie na użytek własny dodatkowe nawożenie nie będzie konieczne, jednak w dużych sadach znajdzie uzasadnienie.

Nawożenie najlepiej byłoby dobierać na podstawie analizy składu chemicznego gleby, jednak wiadomo, że w przydomowym ogródku jej wykonanie będzie całkowicie nierentowne. W związku z tym szczególnie ostrożnym należy być przy stosowaniu nawozu fosforowego, które zasadne będzie jedynie w przypadku wyjątkowo niskiego poziomu tego pierwiastka.

Co po posadzeniu?

Od momentu rozpoczęcia uprawy nic nie zmienia się w kwestii zapotrzebowania gleby na składniki mineralne, więc nadal musimy dostarczać jej trzech pierwiastków: azotu, fosforu i potasu. Jeśli naprawdę solidnie przyłożyliśmy się do przygotowania gleby pod uprawę, to w początkowych latach największe zapotrzebowanie podłoża będzie na azot. Z tego względu, jeśli zdecydowaliśmy się na dodatkowe nawożenie mineralne, to tego składnika powinniśmy dostarczać w pierwszej kolejności. Po 3-4 latach powinniśmy dołączyć nawozy fosforowe i potasowe.

Jako nawożenie uzupełniające lub odwrotnie – jako nawożenie zasadnicze, jeśli zależy nam na ekologicznej, przydomowej uprawie – powinniśmy zastosować nawóz organiczny, czyli obornik. Dla maksymalizacji efektów, powinno się go rozrzucać bardzo wczesną wiosną, a wręcz jeszcze w okresie zimowym. Na niewielkiej głębokości, by nie naruszyć systemu korzeniowego, delikatnie spulchniamy glebę pazurkami. Tak pielęgnowane drzewka wydadzą dorodne i obfite plony.

Bibliografia:

Czynczyk A., Lange E., Mika A. i in., „Sadownictwo, podręcznik dla uczniów techników ogrodniczych”, wyd. Hortpress, Warszawa 2014 r., s. 171-187

Gudarowska E., „Kupujemy i sadzimy owoce” wyd. Działkowiec, Warszawa 2010 r., s. 27

Kantorowicz-Bąk M., „Jabłoń w każdym ogrodzie”, PWRiL, Poznań 2000 r., ss. 9-11, 32

Prat J.-Y., „ABC sadownictwa krok po kroku”, wyd. Delta, Warszawa 2010 r., s. 20-21