Bażant bananowy - popularna i niewymagająca ozdoba naszych podwórek

1/4 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Bażant bananowy jest to gatunek stworzony w warunkach hodowlanych w Włoszech, na podstawie bażanta złocistego. Bażant bananowy występuje często w hodowlach amatorskich i ogrodach zoologicznych, w chowie wolierowym. Bażanty tego gatunku, podobnie jak bażant diamentowy i złocisty nie mają wysokich wymagań dotyczących środowiska hodowlanego i wielkości woliery. Wystarczają im woliery o powierzchni 10 m². Są to ptaki długowieczne, płodne, niezbyt wymagające jeśli chodzi o żywienie, są odporne na choroby drobiu ozdobnego.

Ich popularność zwiększa się z roku na rok, ponieważ są piękną i niewymagającą ozdobą wiejskich podwórek i wolier. U niektórych osobników pojawia się wada wrodzona palców, która polega na lekkiej deformacji utrudniającej sprawne poruszanie się. Samiczki są doskonałymi matkami, cechują się dobrym instynktem macierzyńskim, efektywnie wysiadują jaja i wodzą pisklęta. Można je wykorzystywać do wysiadywania jaj innych gatunków. Ptaki te są cenione za piękny wygląd i spokojny charakter. Nie są agresywne, ale mocno płochliwe. Szybko przyzwyczajają się do jednego opiekuna. Pióra są wykorzystywane w zdobnictwie, wędkarstwie i sztuce, ze względu na przepiękne wybarwienie.

Charakterystyka

Bażanty bananowe są dość duże, długość ciała z ogonem może sięgać nawet 110 cm. Głowa, grzbiet, brzuch i pierś są żółte, skrzydła są szare, a długi ogon jest biały, nakrapiany czarnymi plamkami. Pod dziobem występuje jaśniejszy kołnierz. Na górnej części szyi i kawałku grzbietu występuje pomarańczowy płaszcz z czarnymi obwódkami piór. Dymorfizm płciowy jest wyraźny ponieważ samiczka ma szatę jasnoszaro z czarnym nakrapianiem. Pisklęta po wykluciu mają takie samo ubarwienie jak samica. Samce wybarwiają się dopiero w drugim roku życia.

Rozmnażanie

Lęgi odbywają się wiosną. Samiczki składają około 12 jaj do zagłębienia w ziemi, wyścielonego sianem i drobnymi gałązkami. Najczęściej na jednego samca przypada 6-8 samic. Jeżeli występują problemy z rozrodem, można podejrzewać zbyt małą powierzchnię woliery lub zbyt dużą obsadę ptaków. Pisklęta wykluwają się po 25 dniach wysiadywania, są wodzone przez matkę, która posiada znakomity instynkt macierzyński. Samce nie przyczyniają się do wychowu piskląt.

Hodowla

Bażant bananowy jak wiele gatunków bażantów nie wymaga wygórowanych warunków i wyposażenia woliery. Na terenie powinno znajdować się schronienie, zabezpieczające ptaki przed drapieżnikami. Wewnątrz schronu można umieścić grzędy, na których ptaki spędzają noc. Wejście do schronu powinno być tuż przy ziemi. Jeśli ptaki utrzymuje się na wybiegach nie zadaszonych lub nie pokrytych od góry siatką, należy im przyciąć lotki pierwszego rzędu.

Na terenie woliery lub wybiegu można posadzić krzewy owocowe- różę, porzeczkę, malinę, jeżynę lub drzewka iglaste, w których ptaki schronią się w upalne dni. Ptaki czyszczą pióra podczas kąpieli piaskowych, dlatego dobrze jest zapewnić im dostęp do dołku z piaskiem- tzw. kąpieliska. Na terenie powinny znajdować się koryta lub kuwety na karmę i wodę. Nad nimi należy ustawić daszek zabezpieczający przed deszczem.

Żywienie

W naturalnych warunkach bażanty bananowe żywią się młodymi pędami roślin, owocami leśnymi, nasionami, drobnymi owadami, płazami i gadami. W warunkach hodowlanych część pokarmu ptaki zdobywają samodzielnie, ale ze względu na zamknięte terytorium zdobywanie paszy na własną rękę może być utrudnione, dlatego należy zapewnić im paszę dla bażantów lub dla kur niosek. W zimie należy suplementować karmę ziarnem słonecznika i lnu oraz premiksem mineralno-witaminowym.

Autor: mgr inż. Dorota Kolasińska

Bibliografia:

Bażanty- pielęgnacja, gatunki, choroby. Kruszewicz A., Multico, Warszawa 2007, ISBN 978-83-7073-341-4, 21-22
Bażanty (Phasianus colchicus) w chowie amatorskim. Małaniuk P., Polskie Drobiarstwo 2007/1, 40-41
Bażanty. Mróz Emilia. Oficyna Wydawnicza Hoża, Warszawa 2002, ISBN 83-85038-86-8, 9-13