Bażant królewski – wytworny ptak o niewygórowanych wymaganiach
Bażant diamentowy – egzotyczny ptak doskonale zaadaptowany do naszych warunków
Zobacz także
Piórka lśniące barwami srebra, szmaragdu i szafiru – oto bażant diamentowy, jeden z najpiękniejszych ptaków ozdobnych, hodowanych w ogrodach i wolierach zewnętrznych w Polsce. Ten egzotyczny gatunek jest doskonale zaadaptowany do naszego klimatu, dlatego jego hodowla nie sprawia większych trudności. Poniżej przedstawiamy wskazówki dotyczące warunków utrzymania i żywienia bażantów diamentowych oraz odchowu ich piskląt.
Pochodzenie
Bażant diamentowy (Chrysolophus amherstiae) wywodzi się z Azji, a do Europy został sprowadzony w 1828 r. przez lady Sarę Amherst, stąd jego łacińska i angielska nazwa (Lady Amherst’s Pheasant). W stanie dzikim ptaki te zasiedlają dżungle bambusowe i obrzeża górskich lasów na terenach Indii, zachodnich Chin, północnej Birmy oraz południowo-wschodniego Tybetu. Również w Europie bażant diamentowy zaaklimatyzował się dobrze – jego niewielka populacja zamieszkuje lasy południowej Anglii.
Pokrój
Ze względu na słabą dostępność kur bażanta diamentowego w początkach jego hodowli w Europie, samce tego gatunku krzyżowano z samicami bażanta złocistego. Ich potomstwo było płodne, dlatego też większość ptaków żyjących obecnie to mieszańce. Hodowcy jednak stale dążą do pozyskania bażantów diamentowych czystej krwi.
Przedstawiciele tego gatunku są więksi od bażantów złocistych. Ciało koguta osiąga długość 140-170 cm, kury natomiast – 66-70 cm. Samiec ma niezwykle kolorowe, charakterystyczne ubarwienie. Piórka na jego głowie są ciemnozielone, z czerwonym, dłuższym czubkiem z tyłu. Na karku widać krezę z długich, białych piór o czarno-granatowych brzegach. Biały jest również brzuch, górna część grzbietu i gardziel z kolei – ciemnozielone. Bliżej kupra pióra mają barwę żółtą, która u nasady ogona przechodzi w intensywną czerwień. Pokrywy skrzydeł przybierają kolor niebieski, a sterówki w nich – czarno-biały. Również długi ogon (75-90 cm) składa się z czarno-białych piór, ułożonych w jodełkę. Samice mają natomiast upierzenie rudobrunatne w cienkie, regularne czarne prążki, delikatniejsze niż u samic bażanta złocistego. Cechują się też ciemniejszą niż krewniaczki barwą piór na czole i gardle, grubszymi prążkami na ogonie oraz szerszą obrączką wokół oka. Zarówno samce, jak i samice bażanta diamentowego mają szarobiałe nogi i dzioby. Koguty w pełni wybarwiają się dopiero w 2. roku życia.
Pisklęta przypominają małe bażanty złociste, są jednak większe, a kolor ich puchu przybiera intensywniejsze odcienie żółci i rudego brązu. Na głowach mają plamki, na grzbiecie zaś ciemniejsze pasma.
Warunki utrzymania
Koguty bażanta diamentowego są bardzo agresywne wobec kur, dlatego stadko powinno się składać z jednego samca i przynajmniej 4 samic. Ptaki po przycięciu lotek mogą poruszać się swobodnie po ogrodzie. Ponieważ gatunek ten dobrze odnajduje się w polskich warunkach klimatycznych, nie ma przeciwskazań co do tego, by ptaki przez cały rok przebywały na świeżym powietrzu. W okresie zimowym powinny mieć jednak dostęp do ciepłego schronienia, gdzie będą chować się przed wiatrem, mrozem i śniegiem. W tej roli sprawdzi się drewniana budka, ocieplona styropianem i ustawiona w zacisznym zakątku ogrodu. Musi być wystarczająco wysoka, by dało się w niej powiesić żerdki do siedzenia.
Ptaki czują się najlepiej wśród gęsto rosnących krzewów, dlatego przygotujmy się na to, że puszczone wolno będą bytować w najbardziej zarośniętej części ogrodu. Bażanty diamentowe można również trzymać w wolierze. Jej minimalne wymiary to 12 x 15 m. Wokół wybiegu należy postawić murek o wysokości 40-100 cm, który będzie chronił ptaki przed wiatrem. Wewnątrz ogrodzenia sadzimy krzewy i drzewa, które dobrze znoszą przycinanie i są łatwe do utrzymania w ryzach, np.: bukszpany, żywotniki, jałowce, świerki, graby, buki czy dęby. Podłoże powinno być dobrze utwardzone i zadarnione.
czytaj dalej...
