Orzech włoski Jacek – najlepsza odmiana do amatorskich upraw!

Zobacz także

Mało kto wie, że orzech włoski trafił do Polski dzięki zakonnikowi – Jackowi Odrowążowi. Dominikanin ten, żyjący na przełomie XII i XIII wieku, sprowadził ze sobą ziarna tego drzewa z Rzymu wprost do Sandomierza. Dziś typ orzechów uprawianych w tamtym rejonie nazywa się potocznie jackami, zaś okaz, od którego wszystko się zaczęło, ochrzczono – na cześć wspomnianego duchownego – Jackiem Sandomierskim.

Drzewo

Zaczyna wchodzić w okres dojrzewania dosyć wcześnie, a jego niewątpliwą zaletą jest to, że im jest starsze, tym lepiej i mocniej owocuje. Ogólnie rośnie silnie i wytwarza dorodną i rozłożystą koronę z liśćmi średnio dużym – na jeden może się składać do dziewięciu pojedynczych listków.

Orzechy

Jacek sandomierski rodzi największe orzechy z tych, które można spotkać w Polsce. Dojrzewają one w drugiej połowie września, a do konsumpcji nadadzą się praktycznie od razu. Wspaniale sprawdzą się w przemyśle cukierniczym, a to ze względu na to, że ich zazwyczaj naprawdę duże jądra są słodkie w smaku i bardzo łatwo oddzielić je od skorupy. Ogólnie w kształcie są one owalne, choć potrafią być wręcz kanciaste. Ich skorupa będzie gruba i twarda, okrywa owocowa zaś – zielona i pokryta małymi punktami.

Odmiany

O typach Jacka da się dziś powiedzieć, że na przestrzeni 700 lat, od kiedy sprowadzono je na Sandomierszczyznę, zróżnicowały się praktycznie pod każdym względem – wydają orzechy o innym kształcie, grubości skorupy i smaku jądra. Wszystkie jednak łączy to, że dosyć łatwo dostosowują się do polskich warunków klimatyczno-glebowych i są wytrzymałe na chłody, co odróżnia je od innych odmian.

Niestety, szacuje się, że zima na przełomie 1986 i 1987 r. doprowadziła do wymarznięcia dużej części sadów z orzechem włoskim w okolicach Sandomierza. Dziś jednak sytuacja zaczyna wyglądać obiecująco, na co miały wpływ dotacje na uprawę tego typu drzewa, wydawane od 2004 r. przez Unię Europejską.

Autor: Dagmara Deska

Bibliografia:

Klimek G., „Sadownictwo”, cz. 2, WSiP, Warszawa 1997 r., s. 258.

Zdyb H., „Orzech włoski”, PWRiL, Warszawa 2009 r., ss. 10–11, 26–28, 54–55.