Poznaj najważniejsze zasady nawożenia łąk

1/3 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Odpowiednio dobrane nawożenie łąk prowadzi do uzyskania dużych plonów zielonki i siana, które charakteryzują się dobrym składem chemicznym i botanicznym, co poprawia ich wartość rolniczą. Pasza pozyskana z takich łąk ma dobrą smakowitość i jakość, a związku z tym jest chętnie zjadana przez zwierzęta. Najlepszym terminem nawożenia dla łąk jest okres wiosenny, a jego zaprzestanie, a także błędy popełniane podczas zabiegu zmniejszają wydajność łąk i mogą prowadzić do ich degradacji.

Potrzeby pokarmowe łąk

Jeżeli spodziewany roczny plon suchej masy z łąk wynosi 5 t/ha, to potrzeby pokarmowe roślin wynoszą: 100 kg N/ha, 35 kg P₂O₅/ha i 100 kg K₂O/ha. Rośliny pobierają również z gleby ok. 60 kg wapnia (Ca) i 12–15 kg magnezu (Mg). W przypadku większego spodziewanego plonu rocznego suchej masy zapotrzebowanie roślin na składniki pokarmowe wzrasta odpowiednio do wielkości przewidywanego plonu. Pożądana zawartość poszczególnych makroelementów w suchej masie wynosi: 2% N, 0,7% P₂O₅ i 2% K₂O.

Potrzeby nawozowe łąk i pastwisk

Potrzeby nawozowe często nie są równoważne z potrzebami pokarmowymi. Zależą one od rodzaju gleby, składu botanicznego łąki, sposobu użytkowania, od wielkości zbieranego lub planowanego plonu siana czy zielonki i topografii terenu. Jeżeli na łące obecne są chwasty azotolubne (np. gwiazdnica pospolita), oznacza to, że w glebie jest nadmiar azotu. Nie należy wtedy nawozić łąki azotem, ale zwiększyć dawki fosforu i potasu. Jeżeli w runi łąkowej duży udział mają rośliny motylkowate, to dawki azotu powinny być zmniejszone nawet o 50%, ponieważ wysokie nawożenie azotowe może prowadzić do ich ustępowania z runi. Stosowanie azotu zaleca się po I pokosie, jeżeli w mieszance jest duży udział koniczyny.

Topografia terenu również wpływa na potrzeby nawozowe łąk. W zależności od ich usytuowania, na terenach zalewanych, popławnych, górskich czy podgórskich, część składników nawozowych może dostawać się na łąki wraz z wodą. Podczas nawożenia łąk trzeba również uwzględnić potrzeby pokarmowe poszczególnych grup zwierząt gospodarskich.

Nawożenie azotowe

Azot jest pierwiastkiem ruchliwym i jest szybko wykorzystywany przez rośliny. Jego działanie może trwać nawet 8 tygodni, ale zależy to od właściwości gleby oraz jej uwilgotnienia. Ma największy wpływ na wielkość plonu zebranego z łąki, ponieważ przyspiesza wzrost runi i jej odrastanie. Odpowiednia dawka azotu poprawia strawność i jakość paszy, ponieważ zwiększa zawartość białka ogólnego w roślinach, a zmniejsza zawartość włókna i cukrów.

Na glebach mineralnych dobrze uwilgotnionych łąki trzykośne należy nawozić w rocznej dawce 140–180 kg N/ha. Pierwszą dawkę (50%) należy zastosować na wiosnę po ruszeniu wegetacji, nie później niż w I dekadzie kwietnia, 30% dawki stosuje się po I odroście, a pozostałą część po zebraniu II odrostu. Łąki dwukośnie należy nawozić 100–120 kg N/ha (w dawce rocznej). Na wiosnę należy wysiać 60–70 kg N/ha, a po I pokosie 40–50 kg. Przed II dekadą sierpnia można zastosować ok. 20 kg N/ha, aby pobudzić odrost roślin przed zbiorem II pokosu.

Na łąkach zlokalizowanych na lekkich glebach mineralnych, które są niedostatecznie uwilgotnione, można stosować nawożenie azotowe na wiosnę w dawce 60–80 kg N/ha. Następnie po wczesnym I pokosie można wysiać dawkę 25–30 kg N/ha.

Na glebach organicznych łąki trzykośne dobrze uwilgotnione należy nawozić w dawce 80–110 kg N/ha rocznie (na torfach świeżo zmeliorowanych i glebach torfowo murszowych) lub 110–130 kg N/ha rocznie (na torfach dawno zmeliorowanych lub torfach mszystych). Na wiosnę należy zastosować 40% dawki, a 30% pod drugi i trzeci odrost. Na łąkach dwukośnych rocznie należy stosować 60–80 kg N/ha na glebach torfowych o szybkiej mineralizacji i 80–100 kg N/ha na łąkach zmeliorowanych. Wiosną stosuje się 60% dawki, a resztę pod drugi pokos.

Nawożenie fosforowe

Fosfor, tak samo jak azot, wpływa na zwiększenie plonu i wartość pokarmową roślin, a także na prawidłowy rozwój systemu korzeniowego. Prowadzi również do zwiększenia udziału roślin motylkowatych w runi. Nawozy fosforowe wysiewa się jednorazowo wiosną bądź jesienią raz na 2–3 lata, ponieważ są one słabo rozpuszczalne, nie ulegają wypłukiwaniu z gleby i powoli przenikają w głąb profilu glebowego. W związku z tym ich działanie jest znacznie dłuższe niż np. nawozów azotowych.

Na glebach organicznych i lekkich mineralnych, które są ubogie w fosfor, zaleca się stosowanie 60–100 kg P₂O₅/ha. Na glebach o średniej i dużej zasobności w fosfor należy zastosować 40–80 kg P₂O₅/ha. Na gleby kwaśne należy wysiewać nawozy zawierające fosfor w formie trudno rozpuszczalnej, ponieważ może on przechodzić w formy niedostępne dla roślin (np. fosforany glinu). Na gleby obojętne zaleca się nawozy szybko działające.

czytaj dalej...