Szczygieł - niezwykle towarzyski ptak o charakterystycznym upierzeniu i śpiewie
Dzwoniec - malutki ptak o charakterystycznym żółto-zielonym upierzeniu
Zobacz także
Dzwoniec (Carduelis chloris) to maleńki ptak o charakterystycznym żółto-zielonym upierzeniu. Zawsze zachowuje czujność i czasami szybko się płoszy, jednak ogólnie da się go oswoić. To sprawiło, że stał się on celem dla handlarzy. Dzisiaj jednak dzwońce mają w Polsce status ochronny, co powinno mieć wpływ na zwiększenie się liczebności ptaków lęgowych. Do tej pory bowiem o wiele więcej było u nas osobników zimujących.
Występowanie
Ptaki te zasiedlają praktycznie całą Europę, pomijając północną Skandynawię i Nizinę Nadkaspijską. Sztucznie wsiedlono je także do Australii, Nowej Zelandii oraz Urugwaju. Warto wiedzieć, że dzwońce zimują zawsze w obrębie swojego areału lęgowego, a te występujące w naszym kraju po prostu w nim pozostają. Z kolei jesienią do Polski zlatują się osobniki z zimniejszych rejonów. Wtedy też na nadmorskich wybrzeżach czy wśród pól w rejonach uprawy słonecznika i lnu, przy stogach siana lub na wydmach porośniętych dziką różą można spotkać stada mające nawet po 2 tys. osobników.
Charakterystyka
Te małe łuszczaki mają zaledwie ok. 14 cm długości i ważą do 30 g. Ich szyje są grube, a dzioby – dosyć masywne, w kolorze kości słoniowej. Samce różnią się od samic tym, że są bardziej zielone (zwłaszcza na tułowiu i brzuchu), a ich żółte pióra na skrzydłach i ogonie są intensywniejsze i jaskrawe (u samic z kolei większa powierzchnia skrzydeł jest zielonoszara). Poza tym u samców barwa żółta – w przypadku sterówek – sięga aż do stosin, zaś u samic w ogóle do nich nie dochodzi. Samice są brązowawe, z szarymi brzuchami. Młode zaś są obficie kreskowane, również na białym brzuchu. Od dorosłych osobników odróżniają je też ostro zakończone trzy zewnętrzne sterówki.
Głosy wabiące dzwońców to trele niezwykle podobne do tych wydawanych przez kanarki. Czasami jednak ptaki te śpiewają nieco inne, bardziej charkotliwe piosenki lub wplatają te niemelodyjne zgrzyty do swojego przyjemnego szczebiotu.
Gniazdowanie
Dzwońce są pospolitymi mieszkańcami wszelkiej zieleni miejskiej i wiejskiej. Można je zatem spotkać na skrajach lasów, w zagajnikach, parkach lub ogrodach. Ostatnio jednak zauważa się gwałtowny wzrost liczebności tych ptaków w parkach, a zmniejszenie się jej w lasach, szczególnie tych górskich. Co do samych gniazd, to są one budowane wyłącznie przez samice, choć zdarza się, że partnerzy znoszą im potrzebne materiały, czyli źdźbła, korzonki, mech, sierść i piórka. Za najlepsze miejsce dzwońce uznają plątaninę gałązek – lub wręcz przeciwnie, bo puste miejsce tuż przy pniu – znajdującą się nie wyżej niż 5 m nad ziemią. Ich ulubionymi drzewami i krzewami są: świerki, jałowce, żywopłoty, lipy, akacje, głóg.
Rozmnażanie
W trakcie wiosennych godów (zazwyczaj w kwietniu i maju) samce wydają z siebie swoje charakterystyczne dzwoniąco-brzęczące odgłosy. Robią to w trakcie niezwykłego lotu, gdy przelatują z drzewa na drzewo. Uderzenia ich szeroko rozpostartych skrzydeł są wtedy powolne i wręcz majestatyczne, co sprawia, że wszystko wygląda niemal jak taniec motyli. Należy też wspomnieć, że dzwońce wykazują tendencję do dobierania się w pary o podobnym wieku. Oznacza to, że samce jednoroczne wybiorą partnerki jednoroczne, zaś samce starsze będą wolały takie też samice.
Nie zawsze jednak ptaki te zadowolą się wyłącznie jednym partnerem. Okazuje się bowiem, że duża ich część tkwi w związkach poligamicznych, które objawiają się tym, że samiec troszczy się jednocześnie o dwie – a w nielicznych przypadkach nawet o pięć – samic. Działa to również w drugą stronę – samica może przyciągnąć podobną liczbę partnerów, którzy będą znosić jej pokarm.
czytaj dalej...
