Nurogęś - zagrożony wyginięciem, lubiący towarzystwo ludzi ptak

1/6 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Rozmnażanie

Wśród przedstawicieli rzędu blaszkodziobych do kopulacji dochodzi zazwyczaj w wodzie, w momencie gdy samica jest mocno zanurzona. Aby zatem zwiększyć szanse na zapłodnienie, w wyniku ewolucji przystosowawczej, męski narząd płciowy ma postać spiralnego i chropowatego tworu.

Zazwyczaj pod koniec kwietnia samica składa 8–12 kremowobiałych jaj o gładkiej powierzchni, które sama wysiaduje przez około miesiąc. Samce nie uczestniczą ani w tym etapie, ani też później w wychowaniu młodych. Ten obowiązek spoczywa na samicy, która uczy je nurkować i zdobywać pożywienie. Interesujące jest to, że pisklęta już po 1–2 dniach same wyskakują z dziupli prosto na ziemię, a po kolejnych kilku dniach nurkują niczym wprawne dorosłe osobniki. Co ciekawe, młode umieją latać dopiero po ok. 70 dniach, a dojrzałość płciową osiągają po dwóch latach.

Żywienie

Nurogęś najbardziej ceni sobie ryby, ale z chęcią zje również płazy, drobne bezkręgowce, gryzonie i małe ptaki. Gdy pływa, to nieustannie zanurza głowę, żeby móc kontrolować to, co dzieje się pod wodą, i upatrywać swoje ofiary. Z racji tego, że tracz ten jest wspaniałym nurkiem, to w razie potrzeby jest w stanie bezszelestnie zanurzyć się na głębokość nawet 10 metrów. Jednak średnia głębokość, na którą najczęściej się zapuszcza, wynosi mniej więcej do 4 m. Pod wodą może jednak przebywać tylko około minuty. Ważne jest, że nurogęś swój pokarm chwyta za pomocą wspomnianego piłkowanego na końcu dzioba, dzięki któremu jest w stanie wyłowić ryby mające do 25 cm.

Autor: Dagmara Deska

Bibliografia:

Bejček V., Ptaki wędrowne. Leksykon przyrody, Warszawa 2004, s. 62–63.
Kruszewicz A., Ptaki Polski. Encyklopedia ilustrowana, Warszawa 2013, s. 47, 63, 67.
Mały słownik zoologiczny: ptaki, t. 1, red. P. Busse, Warszawa 1990, s. 390–391.
Sokołowski J., Ptaki Polski. Atlas, Warszawa 1988, s. 250–251.
Svensson L., Ptaki Europy i obszaru śródziemnomorskiego. Przewodnik Collinsa, tłum. D. Graszka-Petrykowski, Warszawa 2013, s. 44–45.