Nawożenie buraka cukrowego zgodne z zasadami

1/3 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Burak cukrowy wymaga dostarczenia dużej ilości składników pokarmowych. W początkowych fazach wzrostu roślina pobiera nieznaczne ilości makro i mikroelementów. Początek wzrostu korzenia spichrzowego i silny rozwój liści (60- 130 dnia wegetacji) to moment krytycznego zapotrzebowania na substancje pokarmowe. Burak pobiera wówczas 75% azotu, potasu i fosforu przypadającego na pierwszy rok wegetacji. Ponadto, wykorzystuje wtedy cały dostarczony wapń. Powyższe fazy przypadają zazwyczaj na okres od początku lipca do końca sierpnia. Do czynników, które decydują o tempie pobierania składników pokarmowych należy zaliczyć warunki pogodowe. Jeśli w końcowym okresie sezonu wegetacyjnego buraka spadną obfite deszcze, a temperatura będzie wysoka, korzenie dojrzeją z opóźnieniem. Wpłynie to negatywnie na ich wartość technologiczną. Niedostateczne nawożenie azotem, fosforem i potasem działa niekorzystnie na wszystkie ważne procesy fizjologiczne rośliny: oddychanie, transpirację fotosyntezę, gromadzenie sacharozy w korzeniu.

Niedobory pierwiastków

Niedobór azotu, najbardziej plonotwórczego pierwiastka, znacząco obniża zawartość chlorofilu w liściach. W konsekwencji, wydajność fotosyntezy silnie spada. Skutkiem niezapewnienia roślinom odpowiedniej ilości nawożenia fosforem jest upośledzenie syntezy cukrów. Długotrwały brak fosforu i potasu wpływa na bezcelowe wykorzystywanie wody przez burak. Niewłaściwa agrotechnika, przejawiająca się w opóźnionym siewie, niedostatecznej pielęgnacji, skutkuje nawet pięciokrotnym obniżeniem plonowania buraka cukrowego.

Zalecane dawki nawozowe

W tabeli 1. Przedstawiono orientacyjne wartości dawek nawozowych (kg/ha) w zależności od prognozowanego plonu buraka cukrowego.

Roślina	Przewidywany plon (dt/ha)	K₂O	P₂O₅	MgO	N
Burak cukrowy na oborniku	40	-	-	-	80
	50	-	15	15	90
	60	-	25	20	100
	70	-	35	30	120

Tab. 1. Szacunkowe wartości dawek nawozowych (kg/ha) w zależności od przewidywanego plonu buraka cukrowego. Źródło: Zalecenia nawozowe dla roślin uprawy polowej i trwałych użytków zielonych. IUNG 2010.

Azot

Wielkość dawek nawożenia azotowego skorelowana jest z odczynem gleby. Na stanowiskach kwaśnych zaleca się wyższe nawożenie azotowe. Wynika to z wolniejszej nitryfikacji oraz uboższego zasiedlanie gleby przez bakterie wiążące wolny azot atmosferyczny.

Burak cukrowy wymaga dwuetapowego nawożenia azotowego. Pierwszą dawkę należy zastosować przed wiosennymi zabiegami uprawowymi wykonanymi np. agregatem (50% całości azotu). Faza 2- 3 par liści wskazuje na kolejny moment zaaplikowania nawozów azotowych.

Zbyt późne dostarczenie azotu roślinom (trzecia dekada maja- pierwsza połowa czerwca) przy deficycie opadów powoduje, że składnik ten tylko w niewielkiej ilości dociera do korzeni sorbujących. Pierwiastek kumuluje się na pewnej głębokości w glebie. Rośliny, chcąc pobrać azot, tworzą korzenie spichrzowe dość płytko. Są one grube i silnie rozwidlone. Niedorozwój korzeni sprawia, że w okresach suszy roślina nie jest w stanie pobrać wody i składników pokarmowych zlokalizowanych na większych głębokościach. W konsekwencji, wytwarza małe korzenie z niewielką ilością cukrów i przewagą melasotworów, które utrudniają krystalizację sacharozy. Bujny rozwój liści jesienią to skutek późnego, pogłównego stosowania azotu (faza formowania korzenia spichrzowego). Wówczas czas dojrzewania korzeni silnie wydłuża się, zmniejsza się w nich zawartość cukru kosztem wzrastającego udziału związków utrudniających jego wydobycie. Późne stosowanie azotu wiąże się także z wtórnym, obfitym zachwaszczeniem plantacji.

czytaj dalej...