Pszenżyto Pigmej – charakterystyka odmiany

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Odmiana Pigmej jest zaliczana do krótkosłomych form pszenżyta ozimego. Jej zbiory przeznaczane są na pasze. Zalecana jest do uprawy w województwie: warmińsko-mazurskim, świętokrzyskim i wielkopolskim. Została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze w 2008 roku, a jej hodowcą jest Hodowla Roślin Strzelce.

Cechy charakterystyczne

Rośliny odmiany Pigmej osiągają wysokość 101 cm i są średnio odporne na wyleganie. Odznaczają się bardzo dobrą plennością i średnią mrozoodpornością. Ich termin kłoszenia jest późny, a dojrzewania dość późny. Ziarna w kłosie są średnio odporne na porastanie, ich masa 1000 ziaren wynosi 41 g, a liczba opadania jest przeciętna. Gęstość ziarna w stanie zsypnym jest duża. Zawartość białka ziarnach wynosi 10,9% w suchej masie. Rośliny są średnio tolerancyjne na niskie pH.

Norma wysiewu ziaren dla tej odmiany jest uzależniona od rodzaju kompleksu. Na kompleksie pszennym bardzo dobrym, dobrym i wadliwym wynosi około 120 kg ziaren/ha. Ilość wysiewu na kompleksie żytnim bardzo dobrym kształtuje się na poziomie 160 kg ziaren/ha, a na żytnim dobrym – 210. Uzyskany plon ziarna przy wysokim poziomie agrotechniki wynosi 8,3 t/ha.

Odporność na choroby

Odmiana Pigmej jest średnio odporna na mączniaka prawdziwego, septoriozę liści i plew, rynchosporiozę oraz choroby podstawy źdźbła. Jej rośliny wykazują większą odporność na mączniaka prawdziwego i fuzariozę kłosów.

Autor: mgr inż. Kinga Borek

Bibliografia:

Kalinowski M., „Pszenżyto ozime z Listy Zalecanych Odmian” [w:] „Poradnik rolniczy”, nr 31/2013 r., s. 20-21.

Korbas M., Mrówczyński M., „Gęstość siewu. Dobór odmian dla potrzeb integrowanej ochrony pszenżyta" Wydawnictwo IOR-PIB, Poznań 2011 r., ss. 18, 51.

Tokarski P., „Plenne pszenżyto ozime” [w:] „Tygodnik rolniczy”, nr 34/2011 r., s. 21-22.

Tokarski P., „Pszenżyto na sezon’11” [w:] „Tygodnik rolniczy”, nr 31/2010 r., s. 27-28.

Waligóra R., „Zalecane pszenżyto ozime”[w:] „Tygodnik rolniczy”, nr 36/2011 r., s. 26-27.