Jagoda kamczacka Czelabinka – najwcześniej owocująca odmiana suchodrzewu

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Jagoda kamczacka, znana pod nazwami suchodrzew jadalny i lonicera krzaczasta, naturalnie występuje na Kamczatce. To krzew dorastający do 2 m wysokości o zwartym, kulistym pokroju. Kwitnie od początku maja, a już po 3–5 tygodniach możemy się spodziewać smacznych owoców, jeszcze przed truskawkami. Szybkość dojrzewania jest dużym walorem, gdyż na rynku znajduje się wtedy jeszcze mała liczba owoców, a nasz organizm jest przemęczony oraz cierpi na niedobory witamin i składników pokarmowych. Jagoda kamczacka może uzupełnić ich braki, bogata jest w witaminy A i C, beta-karoten, witaminy z grupy B, PP oraz potas, cynk, kwas foliowy, magnez i żelazo. Ponadto zawiera antocyjany, zwalczające wolne rodniki, przez co spowalniające starzenie się organizmu.

Krzew nie ma dużych wymagań, dobrze rośnie na glebach lekko kwaśnych (pH=5,5–6,0), próchnicznych, umiarkowanie wilgotnych. Preferuje słoneczne stanowiska. Kwiaty znoszą kilkustopniowe przymrozki, sama roślina wytrzyma natomiast mrozy nawet do -35°C.

Na rynku znajduje się wiele odmian jagody kamczackiej, w tym wyhodowanych w Polsce. W Rosji uzyskano krzewy charakteryzujące się większymi owocami. Czelabinka pochodzenia rosyjskiego (wyhodowana w Czelabińsku, stąd jej nazwa) zawiązuje duże z sinym nalotem, gruszkowatego kształtu jagody o ciekawym, lekko kwaśnym smaku. Krzewy tej odmiany cechują się kulistym pokrojem i średnią siłą wzrostu, osiągają wysokość do 1,5 m. Jasnozielone pędy po pewnym czasie mogą rozchylać się na boki, tworząc rozłożystą koronę. Czelabinka jest dość plenną odmianą, jej owoce dojrzewają na początku czerwca. Jednak aby je uzyskać, potrzebuje zapylenia kwiatów przez inną odmianę. Dobrymi zapylaczami są: Dlinnopłodna, Izjuminka i Smoleńska.

Krzewy nie wymagają szczególnej pielęgnacji, z cięciem pędów można się wstrzymać przez 5 lat, same zagęszczają się naturalnie. Dopiero po wejściu w pełnię owocowanie wycinamy kilka najstarszych gałęzi ze środka, by pobudzić wytwarzanie nowych przyrostów. Standardowo usuwamy również pędy nadłamane, uschnięte czy chore, choć suchodrzew bardzo rzadko porażany jest przez jakiekolwiek patogeny.

Czelabinka doskonale rozmnaża się z sadzonek zielnych. Pobieramy je z wierzchołków pędów po zauważeniu pierwszych dojrzałych owoców na krzewie. Odpowiednio przygotowane mają 12–15 cm długości, 3–4 pary liści, na dole zakończone są pąkiem. Przed umieszczeniem sadzonek w podłożu warto je zamoczyć w ukorzeniaczu w celu przyspieszenia wytwarzania korzeni.

Autor: Joanna Żołnierkiewicz, inż. ogrodnictwa

Bibliografia:

Danek J., „Wiosenne cięcie krzewów jagodowych”, [w:] „Działkowiec”, nr 3/2007 r., s. 50.

Dereń D., „Nowości w sadzie”, [w:] „Mój Piękny Ogród”, nr 3/2009 r., s. 58.

Gawryś A., „Niedocenione skarby”, [w:] „Kwietnik”, nr 11/2008 r., s. 42.

Gąstoł M., Król K., Zawieracz W., „Rozmnażanie odmian jadalnych suchodrzewu”, [w:] „Szkółkarstwo”, nr 2/2004 r.

Gruca Z., „Owocowe rarytasy”, wyd. Działkowiec 2010 r., s. 42–44.

Jarosz A., „Owoce jagodowe smaczne i zdrowe”, [w:] „Działkowiec”, nr 7/2009 r., s. 44.

Kawecki Z., Łojko R., Pilarek B., „Mało znane rośliny sadownicze”, WUWM, Olsztyn 2007 r., s. 194–201.

Pieniążek S.A. (praca zbiorowa), „Sadownictwo”, PWRiL, Warszawa 2000 r., s. 586.

Pierzga K., „Suchodrzew jadalny”, „Szkółkarstwo”, nr 5/2001 r.

Wyrzykowska M., „Z dalekiej Kamczatki”, [w:] „Tygodnik Poradnik Rolniczy”, nr 44/2013 r., s. 25.