Koniczyna biała stale popularna. Uprawa i zastosowanie

1/3 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Mając na uwadze znaczenie gospodarcze roślin motylkowych w naszym kraju, koniczyna biała zajmuje trzecie miejsce, zaraz po lucernie mieszańcowej i koniczynie czerwonej. Jest uprawiana na pastwiskach oraz w warunkach polowych (w mieszankach jako komponent traw).

Do najważniejszych cech, które wyróżniają koniczynę białą, z pewnością zaliczyć można:

- dobre wykorzystanie światła stymulującego rozwój koniczyny,

- odporność na przegryzanie i udeptywanie przez zwierzęta, częste koszenie

- szybka regeneracja po wypasie,

- wysoka strawność masy organicznej,

- wysoka zawartość białka 18- 28%.

Ze względu na duże zróżnicowanie wewnątrzgatunkowe, można wyróżnić kilka różnych form koniczyny białej zakwalifikowanych do jednej odmiany botanicznej. Największe znaczenie rolnicze mają trzy z nich (Tabela 1.):

Forma koniczyny białej	Pokrój	Charakterystyka
drobnolistna	Niska, drobne liście,	Dobrze rozwija się na glebach gorszych, zalecana na trwałe pastwiska górskie, pastwiska zajmujące gleby suche
średniolistna	Nieco wyższa, większe liście, gęsta i produktywna ruń	Największe znaczenie gospodarcze w naszym kraju, powszechna w intensywnej gospodarce pastwiskowej
olbrzymia	Wysoka, szybki wzrost, duże liście i kwiatostany	Ma niższą zimnotrwałość i mrozoodporność, wymaga nieco wyższych temperatur

Tabela 1., Charakterystyka form koniczyny białej. Źródło: na podstawie Koniczyna biała, Szczegółowa uprawa roślin

Koniczyna biała ma zdolność do wytwarzania licznych, drobnych korzeni przybyszowych, które lepiej ukorzeniają roślinę i usprawniają pobieranie wody. Jej łodyga jest płożąca, a długość pędów bocznych może wynosić nawet 1m. Koniczynę białą wysiewaną z innymi roślinami, np. trawami, cechuje 2-3 letnia cykliczność. Po takim okresie wzrostu roślina całkowicie obumiera, a jej resztki wzbogacają glebę w makro- i mikroelementy. Optymalnymi warunkami rozwoju koniczyny białej jest ciepła i wilgotna wiosna. Roślina dobrze znosi kilkunastodniowe zalanie wodą i suszę. Jest wrażliwa na niedobór światła. Ma stosunkowo niskie wymagania glebowe, rośnie zarówno na glebach lekko piaszczystych jak i torfach.

Najlepszy przedplon to okopowe na oborniku, ze względu na wzbogacanie gleby w składniki pokarmowe. Należy pamiętać, że koniczyna może wracać na to samo pole po 3-4 latach przerwy. Częstszy wysiew przyczynia się do zmęczenia gleby i tzw. wykoniczynienia. Uprawa koniczyny na cele paszowe w siewie czystym jest nieopłacalna. Roślinę najlepiej wsiewać w jarą roślinę ochronną (żyto, jęczmień jary, owies) , aplikując nasiona płytko (1-2 cm) w rozstawie rzędów 12- 15 cm. Koniczyna biała ma stosunkowo wysokie zapotrzebowanie na potas i magnez. W Tabeli 2. Przedstawiono orientacyjne wielkości dawek nawozów mineralnych w zależności od prognozowanego plonu koniczyny białej (siew czysty, wsiewka z trawami).

Roślina	Plon t/ha	Fosfor (P₂O₅) kg/ha	Potas (K₂O) kg/ha	Azot (N) kg/ha	Magnez (MgO) kg/ha
Koniczyna biała (siew czysty)	30	35	90	-	25
	40	45	120	-	35
	50	60	150	-	40
Koniczyna biała (wsiewka z trawami)	30	35	90	-	30
	40	45	120	-	40
	50	60	150	-	50

Tabela 2. Wielkości dawek nawozów mineralnych w zależności od prognozowanego plonu koniczyny białej (siew czysty/ wsiewka z trawami). Na podstawie: Zalecenia nawozowe dla roślin uprawy polowej i trwałych użytków zielonych. IUNG 2010.

czytaj dalej...