Koniczyna czerwona (łąkowa). Wyjaśniamy zasady uprawy

1/5 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Największe znaczenie w uprawie koniczyny czerwonej mają jej trzy odmiany: łąkowa, uprawna i amerykańska. Najpopularniejsza jest koniczyna czerwona uprawna, która daje duży plon wartościowej paszy i ma duże znaczenie gospodarcze. Odmiana łąkowa ma mniejszą wartość użytkowa i występuje w naturalnych zbiorowiskach łąkowych, zaś odmiana amerykańska nie jest uprawiana w Polsce.

Odmiany

W Krajowym Rejestrze według COBORU wpisanych 12 odmian koniczyny czerwonej, które mogą być użytkowane jednokośnie lub dwukośnie. Można je też podzielić na odmiany diploidalne i tetraploidalne, które różnią się cechami morfologicznymi i właściwościami. Przykładowo odmiany diploidalne są mniej podatne na porażenie przez mączniaka prawdziwego, a tetraploidalne wytwarzają dłuższe łodygi i większe listki oraz kwiatostany.

Cechy charakterystyczne

System korzeniowy koniczyny czerwonej składa z korzenia palowego, który może wrastać na głębokość 2 m. Posiada on dużo cienkich korzeni bocznych, które również są długie. W szyjce korzeniowej znajdują się substancje zapasowe służące do odrostu łodyg po każdym pokosie bądź spoczynku zimowym. Łodygi są wyprostowane, grube i puste wewnątrz. Mogą osiągać wysokość 50-100 cm. Ich owłosienie jest zróżnicowane, barwa może być zielona lub brunatna. Liście składają się z trzech listków, które osadzone są na wspólnym ogonku liściowym i podobnie jak łodyga są w różnym stopniu owłosione. Na górnej stronie listków znajduje się charakterystyczna jasna, biała plama, która ostrym końcem skierowana jest w stronę wierzchołka liści. Przylistki są błoniaste, wyraźnie unerwione i mają lancetowaty kształt. Kwiatostanem jej jajowata główka, wytwarzająca nawet sto obupłciowych, obcopylnych kwiatów, które najczęściej zapylane są przez trzmiele. Ich barwa może być czerwona, a czasem może występować też kolor różowy lub biały. Owocem jest rurkowaty, jednonasienny strąk, który ma jajowaty kształt. Nasiona mają mieszaną barwę, a najczęściej występuje fioletowo-żółta. Świeże nasiona mają połysk, a po czasie matowieją i stają się rdzawoczerwone. Masa 1000 nasion w zależności od formy może wynosić 1,7-2,8 g.

Po wysiewie oraz wiosną koniczyna czerwona szybko się rozwija. Jej kwitnienie trwa od maja do września. Jest rośliną miododajną.

Agrotechnika na paszę

Wymagania wodne, termiczne i glebowe

Do prawidłowego wzrostu i rozwoju koniczyna czerwona potrzebuje 650 mm opadów w ciągu roku. Można uprawiać ja gruntach ornych, gdzie poziom wody gruntowej wynosi 110-150 cm. Kiełkowanie i wschody rozpoczyna przy temperaturze wynoszącej 2-5°C, a podczas wchodów znosi krótkotrwałe przymrozki do -5°C. Optymalna temperatura do jej wzrostu i rozwoju wynosi 16-20°C.

Koniczynę czerwoną należy uprawiać na glebach należących do kompleksu: pszennego bardzo dobrego i dobrego, żytniego bardzo dobrego oraz zbożowo-pastewnego mocnego. Odczyn gleby powinien mieścić się w przedziale pH 6,6-7,2. Może być też wysiewna na glebach, gdzie pH jest większe od 7,3.

Przedplon

Najczęściej koniczynę czerwoną wysiewa się w roślinę ochroną. Może być ona siana w zboża jare – jęczmień ozimy lub owies na zielonkę bądź po okopowych na oborniku – ziemniakach czy burakach cukrowych.

Koniczynę łąkową można również uprawiać w siewie czystym. Najczęściej taki sposób uprawy można spotkać w rejonach Polski charakteryzujących się łagodniejszym klimatem. Wysiewu należy dokonywać po zbiorze wczesnych ziemniaków lub po jęczmieniu ozimym.

Przerwy w uprawie koniczyny na tym samym polu powinny wynosić 4-5 lat. Ma to na celu zapobieganie występowania wykoniczynienia, które może nastąpić po wyczerpaniu składników pokarmowych z gleby, nagromadzeniu się agrofagów w glebie czy rozwoju bakteriofagów, które pasożytują na bakteriach brodawkowych. Jeżeli na polu pojawi się rak koniczynowy, to przerwa w uprawie powinna wynosić 6-7 lat.

Uprawa

Pole na którym ma być wysiana koniczna czerwona musi być pozbawione perzu. Jeżeli koniczyna ma być uprawiana jako wsiewka w zboża jare po okopowych, to należy po ich zbiorze wykonać orkę przedzimową na jesieni, zaś na wiosnę włókowanie lub bronowanie, a na glebach zlewnych – kultywatorowanie i bronowanie przedsiewne. Wałowanie należy zastosować wtedy, gdy wierzchnia warstwa roli jest zbyt pulchna, ponieważ ogranicza to zbyt głębokie wysianie nasion. Podczas wiosennych uprawek można zastosować agregat uprawowy składający się z kultywatora i wału strunowego. Spulchnia on glebę na głębokość 4-6 cm.

W lato koniczynę bez rośliny ochronnej należy wysiewać w przedplonach, które wcześnie schodzą z pola np. po jęczmieniu ozimym. W związku z tym po zbiorze przedplonu należy wykonać talerzowanie, a potem orkę siewną na głębokość 15-18 cm.

czytaj dalej...