Jak prawidłowo uprawiać marchew? Odpowiadamy!
Marchew pastewna – doskonała roślina paszowa dla młodych zwierząt
Zobacz także
Marchew pastewna to wartościowa roślina przeznaczana do produkcji paszy głównie dla młodych zwierząt. Jest bogatym źródłem strawnego białka, skrobi, związków azotowych, cukrów, karotenu oraz witamin A, C i B. Jej uprawa nieznacznie różni się od uprawy marchwi uprawianej na warzywo.
Charakterystyka
Marchew pastewna to odmiana marchwi siewnej, pochodząca od marchwi dzikiej. Zawiera większą ilość beta-karotenu niż marchew uprawiana w warzywniku. Odmiany uprawne różnią się kształtem, długością, wielkością i wybarwieniem korzenia. W pierwszym roku marchew wytwarza korzeń spichrzowy, z którego w drugim roku wyrasta owocujący pęd kwiatostanowy długości dochodzącej do 1,5 m.
Wymagania, płodozmian, uprawa
Marchew pastewna ma małe wymagania uprawowe, dobrze więc rośnie w naszych warunkach klimatycznych. Niestety gorzej znosi niskie temperatury panujące jesienią i wczesną wiosną, czasem może nie przeżyć przymrozków lub traci znacznie na wartości handlowej. Wrażliwa jest również zarówno na niedobór, jak i nadmiar, wody w glebie. Przy niskiej wilgotności jej korzenie wyrastają długie i cienkie oraz rozwidlone, natomiast przy wysokiej wilgotności gleby rosną krótkie i grube.
Najlepiej rośnie na glebach lekkich, gliniasto-piaszczystych lub piaszczysto-gliniastych, o uregulowanych stosunkach wodnych i pH utrzymującym się na poziomie 5,5–6,5.
Marchew pastewna, choć ma duże wymagania pokarmowe, powinna być nawożona niskimi dawkami obornika, tj. 20–25 t/ha, podawanego jesienią. Wiosenne nawożenie obornikiem zmniejsza bowiem jakość marchwi, jej trwałość przechowalniczą oraz sprzyja większemu występowaniu szkodników. Uwagę należy zwrócić na nawożenie mineralne, którego dawki dostosowuje się do analizy chemicznej gleby. Najlepszym przedplonem dla marchwi są zboża oraz rośliny strączkowe, które mogą być wykorzystane jako nawóz zielony.
Marchew pastewną wysiewamy w ilości 3–5 kg nasion na 1 ha, w rozstawie 30–35 x 10–15 cm. Ważne jest częste odchwaszczanie stanowiska, gdyż łatwo zarasta ono niepożądanymi roślinami – marchew długo wzrasta i nie pokrywa szybko międzyrzędzi. Wraz z jej nasionami warto wysiewać rośliny szybko wschodzące, aby wyznaczyły rzędy i ułatwiły pielęgnację, głównie wcześniej wspomniane odchwaszczanie. Ważnym zabiegiem jest również niszczenie wszelkich dzikich form marchwi rosnących wokół upraw, gdyż łatwo się one krzyżują z formami uprawnymi.
Zwykle, kiedy rośliny rozwiną 3–4 liście właściwe, zachodzi potrzeba ich przerywania tak, by między nimi w rzędzie było 10–15 cm odległości. Plon zbieramy zazwyczaj w drugiej połowie października, korzenie podważamy widłami lub zaorujemy pole, liście zaś obcinamy, pozostawiając ogonki na wysokość 2 cm. Korzenie spichrzowe przechowujemy, lecz często mogą one się zagrzać, zaparować i są wtedy bardziej narażone na porażenia przez zgnilizny, np. zgniliznę twardzikową, lub szarą pleśń. Często infekowane są również przez zgorzel siewek, pstrą karłowatość marchwi, a także atakowane są przez mszyce marchwiowe ondulujące, połyśnice marchwianki czy mątwiki korzeniowe.
Autor: Joanna Żołnierkiewicz, inż. ogrodnictwa
Bibliografia:
Herse J. (red.) „Szczegółowa uprawa roślin”, PWRiL, Warszawa 1980 r., s. 309–318.
Jasińska Z., Kotecki A. (red.), „Szczegółowa uprawa roślin. Tom I”, Wyd. Akademii Rolniczej we Wrocławiu, Wrocław 2003 r., s. 477–487.
Pilarek B., „Gospodarowanie naturalnymi” [w:] „Tygodnik Poradnik Rolniczy”, nr 42/2013 r. s. 26.
Szempliński W. (red.) „Rośliny rolnicze”, wyd. UWM, Olsztyn 2012 r. s. 163–166.
