Bażant srebrzysty - odporna na mróz odmiana o charakterystycznym ubarwieniu

Bażant srebrzysty Bażant srebrzysty

Naturalnym środowiskiem występowania bażanta srebrzystego (Lophura nycthemera) jest południowo-wschodnia Azja, Chiny, Wietnam, Birma i Tajlandia. Bażanta Srebrzystego zalicza się do licznej grupy kiśćców srebrzystych, w której można wyróżnić 15 podgatunków. Bażanty srebrzyste bardzo dobrze zaadoptowały się w hobbystycznych hodowlach ptaków ozdobnych i ogrodach zoologicznych. Niestety trudno ocenić ich pochodzenie, ponieważ przez lata różne podgatunki poddawano krzyżowaniu i w teraźniejszej polskiej hodowli rasowe osobniki występują niezwykle rzadko. Historia tego gatunku sięga czasów starożytnych, można je spotkać w chińskiej literaturze i sztuce. Wymieniano je jako święte ptaki, którym należy się oddawanie czci. W europejskiej literaturze można znaleźć o nich wzmianki już z początku XIX wieku.

Charakterystyka

Samce bażanta srebrzystego są bardzo charakterystycznie ubarwione. Grzbiet, tylna część szyi, efektowny ogon oraz skrzydła są białe. Na piórach skrzydeł i ogona występuje czarny rysunek na zakończeniach lotek. Spód ciała oraz górna partia ud są pokryte piórami czarnymi z metalicznym- niebieskawym połyskiem. Na głowie występuje długi czarny czub.

Bażanty srebrzyste posiadają wydatne przydatki głowowe, w postaci mocno wybarwionej czerwonej maski i zausznic. Na całej powierzchni przydatków znajdują się krótkie czerwone wyrostki przypominające czułki. Oczy są zazwyczaj koloru pomarańczowego. Dziób barwy białej lub kości słoniowej. Skoki są trochę jaśniejsze od przydatków, ale również czerwone. Nogi są silne, uzbrojone w długie pazury. Samce bażantów w okresie rozrodczym chcąc się wyróżniać wyglądem od rywali, zmieniają wielkość przydatków i ich barwę. Przydatki nabrzmiewają i stają się jeszcze bardziej krwistoczerwone.

Bażanta srebrzystego podobnie jak złocistego czy diamentowego, zaliczono do grupy kiśćców, ze względu na charakterystyczne duże i szerokie pióra w ogonie, wyróżniające je spośród innych bażantów- królewskiego czy szlachetnego, które posiadają długie wąskie pióra ogona. U tego gatunku dymorfizm płciowy jest zauważalny gołym okiem. Samice są mniej efektownie ubarwione. Również posiadają długi czarny czub, ale są brązowo-szare, na skrzydłach i grzbiecie występuje prążkowanie. Przydatki głowowe są mniej zaznaczone niż u samców.

Środowisko naturalne

Naturalnym środowiskiem występowania kiśćców srebrzystych są rejony górskie porośnięte rzadkimi zadrzewieniami, ale gęstym podszytem. Gniazda zakładają w krzakach lub wysokiej trawie pod starymi pniami drzew, wygrzebując dołek, wyścielają go drobnymi gałązkami i trawą. Najczęściej terytorium jednego samca zamieszkują 3-4 samice. Kury znoszą 12-16 jasno brązowych jaj, delikatnie nakropionych białymi plamkami. Po 25 dniowym okresie wysiadywania, wykluwają się młode, wychowywane tylko przez samicę. Naturalnym pokarmem kiśćców są młode pędy, owady, larwy, nasiona i leśne owoce, ale również drobne gady i płazy. Bardzo dobrze znoszą zimowe mrozy, tworząc liczne rodziny.

czytaj dalej...

Dodaj komentarz

Rynek Rolny to pierwszy profesjonalny branżowy portal rolniczy z giełdą rolną. Darmowe ogłoszenia rolnicze i aktualne ceny produktów rolnych. Sprzedawaj i Kupuj z nami!

Sulejkowska 56/58 lok 215
04-157 Warszawa, Polska

Email: kontakt [małpa] rynek-rolny.pl

Newsletter

Fundusze Europejskie – dla rozwoju innowacyjnej gospodarki