Nawożenie porzeczki czarnej - przybliżamy najważniejsze aspekty

1/3 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Porzeczka czarna mocno reaguje na niedobór potasu i azotu. Dawki nawozowe ustala się po wynikach analiz chemicznych gleby, które wykonuje się przed założeniem plantacji i kilkukrotnie w trakcie uprawy.

Nawożenie przed sadzeniem

Rok lub dwa lata przed założeniem plantacji zalecana jest uprawa roślin odchwaszczających pole, pod które daje się wysokie dawki obornika (maksymalnie 40 t/ha). Użyźnianie gleby obornikiem wykonuje się jesienią, jeśli krzewy mają być sadzone wiosną, lub na 4–6 tygodni przed sadzeniem jesiennym. Obornik powinien być głęboko przyorany. Pozostawiając go na polu bez wymieszania z glebą na ok. 3 dni, traci się ok. 20% azotu. Zaleca się również stosowanie nawozów zielonych z roślin strączkowych, zbóż lub traw.

Odpowiednie pH gleby pod uprawę porzeczki czarnej wynosi 6,2–6,7. Większość gleb w Polsce ma odczyn kwaśny. Niskie pH utrudnia pobieranie makroskładników, ułatwia natomiast pobieranie metali ciężkich, które mogą kumulować się w owocach. Aby utrzymywać pH na właściwym poziomie, stosuje się wapnowanie, najczęściej wapnem magnezowym – z nim dostarczany jest również magnez. W przypadku bardzo niskiego pH część wapna podaje się na rok przed sadzeniem krzewów, a resztę pod przedplon wymieszaną z glebą. Wapnowanie nie powinno być jednorazowe i intensywne, lepiej stosować wapno w małych dawkach, nawet co roku. Przed założeniem plantacji nawozy podaje się doglebowo, ponieważ składniki pokarmowe wolno przemieszczają się w glebie.

Nawożenie młodej plantacji

Co 2–4 lata wykonuje się analizę chemiczną gleby, dzięki której dostosowuje się dawki nawozowe. Najważniejsze jest nawożenie azotowe porzeczki, które przeprowadza się corocznie przed rozpoczęciem wegetacji. Młode rośliny słabo pobierają nawozy przez korzenie, jedynie te z najbliższego otoczenia. Dlatego zaleca się wysiewanie indywidualne pod krzew w dawce 100–200 g N/m² w zależności od rodzaju i klasy gleby. Na bardziej zasobnych nie powinno się przekraczać dawki 100 kg N/ha. Dawki azotowe najlepiej podzielić na części – pierwszą podać wczesną wiosną, resztę pod koniec lub po kwitnieniu krzewów. Nawozy potasowe stosuje się późną jesienią, standardowo ok. 100 kg K/ha. W przypadku stosowania obornika w danym roku potas podaje się w połowie dawki wiosną. Najlepszy pod krzewy owocowe jest siarczan potasu. Nie ma potrzeby stosowania nawozów fosforowych, jeśli stosowało się odpowiednie nawożenie przed założeniem plantacji. Porzeczka wykazuje małe zapotrzebowanie na fosfor. Nawóz magnezowy podaje się wyłącznie w przypadku niedoboru na podstawie analizy gleby i liści.

Przy mechanicznej uprawie podczas bronowania lub lekkiego kultywatorowania nawozy przemieszczają się w strefę korzeni, przez co składniki pokarmowe są szybciej pobierane przez rośliny. Przy uprawie w ugorze herbicydowym nawozy pozostawia się na powierzchni gleby, skąd są równie łatwo pobierane.

Nawożenie plantacji owocującej

Średnio co roku (od 3. roku po założeniu plantacji) porzeczka pobiera 130 kg N, 25 kg P, 130 kg K, 20 kg Mg i 150 kg Ca na hektar. Na starszej plantacji azot można podawać już na całej powierzchni, maksymalnie 100 kg N/ha. Wyższe dawki azotu wpływają na obniżenie jakości owoców, a także zwiększają wrażliwość na choroby i mróz.

Aby uzupełnić składniki mineralne stosuje się również nawożenie dolistne mocznikiem 0,5%. Dawki dostosowuje się do analizy liści. Oprysk mocznikiem zwykle prowadzi się 2-, 3-krotnie po kwitnieniu w dawce 5 kg/ha (każdorazowo).

Autor: Joanna Żołnierkiewicz

Bibliografia: