Groch Tarchalska - wartościowa odmiana uprawiana na nasiona i w celach spożywczych

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Groch siewny (Pisum sativum L. partim) to cenna roślina uprawiana na suche nasiona, rzadziej na zielonkę. W krajowym rejestrze COBORU znaleźć możemy jego 22 odmiany rolnicze, w tym zasługującą na uwagę Tarchalską.

Charakterystyka

Groch Tarchalska to średnio wczesna wąsolistna odmiana (104 dni od siewu do dojrzałości technicznej) uprawiana na suche nasiona na paszę i w celach spożywczych. Charakteryzuje się średnim wzrostem i niewylegającymi łodygami, na których pojawiają się białe kwiaty.

Jest plenną rośliną i stabilną w plonowaniu – plon nasion w latach 2012-2014 wyniósł 104 % wzorca, gdzie wzorcem jest średnia z badanych wszystkich odmian 48,1 dt z ha (Akord, Batuta, Boruta, Cysterski, Ezop, Lasso, Mecenas, Medal, Mentor, Tarchalska).

Wyleganie po zakończeniu kwitnienia występuje bardzo rzadko (7.9/9), częściej łodygi wylegają przed zbiorem (5.9/9). Tarchalska posiada dużą odporność na pękanie strąków i osypywanie się z nich nasion, które są żółte i bardzo duże (MTN = 261 g).

Podobnie jak Batuta wykazuje dużą odporność na choroby grzybowe, takie jak fuzaryjne więdnięcie grochu (7.9/9), askochytozę (8/9), mączniaka rzekomego (7.8/9) oraz mączniaka prawdziwego (7.7/9).

Tarchalska rekomendowana jest dla województw pomorskiego, kujawsko-pomorskiego, lubelskiego oraz śląskiego (LZO). Odmiana ta została wpisana do krajowego rejestru w 2004 roku, a wyhodowana i zachowana przez DANKO Hodowla Roślin Sp. z o.o.

*Wszystkie dane dotyczące charakterystyki podano na podstawie ogólnokrajowych wyników PDO (COBORU)

Autor: Joanna Żołnierkiewicz, inż. ogrodnictwa

Bibliografia:

Boros L. „Postęp hodowlany i elementy agrotechniki” [w:] „Rośliny Strączkowe i Motylkowate Drobnonasienne” Biznes-Press, Warszawa 2010 r., s. 32-34
Kalinowski M. „Groch z Listy Zalecanych Odmian” [w:] „Tygodnik Poradnik Rolniczy” nr 4/2014, s. 20
„Produkcja Roślinna”, red. Gawrońska-Kulesza A., WSiP, Warszawa 2010 r., s. 186-191