Jak sadzić orzecha włoskiego? Oto garść cennych porad!
Którą odmianę orzecha włoskiego wybrać? Twardy orzech do zgryzienia…
Zobacz także
Targo (T 7/15)
Kolejna polska odmiana cechująca się dużą odpornością na mróz i wysoką plennością. Drzewo dość słabo rośnie, tworząc kulistą, zwartą koronę, z wiekiem rozłożystą. Stosunkowo późno kwitnie, kwiatostany męskie zakwitają przed żeńskimi, z tego względu wymaga późno kwitnącego zapylacza. Na pędach pod koniec września dojrzewają średniej wielkości, wydłużone orzechy z jasnobrązowym, słodkawocierpkim jądrem. Tak jak pozostałe odmiany drzewo jest średnio odporne na antraknozę.
Poza odmianami wpisanymi do krajowego rejestru do uprawy dopuszczonych jest kilka innych, są to :
Albi (Albigowa nr 93)
Polska odmiana o słabej sile wzrostu drzewa tworzącego rozłożystą koronę. Kwiaty męskie kwitną kilka dni po żeńskich, ale ich pylenie trwa na tyle długo, że zdążają zapylić wszystkie kwiaty żeńskie. Drzewo dość wcześnie owocuje (druga połowa września) dając średniej wielkości, wydłużone owoce. Ich wnętrze wypełnia jasnobrązowy, słodkawo-cierpki miąższ, który stanowi 30–45% masy orzecha. W porównaniu z innymi odmianami Albi jest średnio odporna na mróz, lecz charakteryzuje się bardzo dużą plennością i wysoką odpornością na antraknozę. Ze względu na słaby wzrost drzewa poleca się ją do sadzenia w mniejszych ogrodach.
Leopold
Polska odmiana, ceniona nie tylko ze względu na smaczne owoce, lecz także dekoracyjność – z pędów wyrastają ciekawe, postrzępione liście. Drzewo średnio silnie rośnie i tworzy dość zagęszczoną, rozłożystą koronę. Kwiaty żeńskie i męskie kwitną równocześnie, średnio wcześnie. W drugiej połowie września dojrzewają średniej wielkości, okrągłe orzechy ze smacznym, słodkawym z goryczkową nutą, wnętrzem. Odmiana Leopold choć jest dość plenna, szczepiona na siewkach orzecha włoskiego, zaczyna owocować już po 3–4 latach od posadzenia.
Silesia (T 8/1)
Odmiana krajowa o silnie rosnącym drzewie, wytwarzającym długie i grube, jednoroczne przyrosty. Kwiatostany żeńskie kwitną przed męskimi, wymagają więc wcześnie kwitnącego zapylacza. Zawiązuje owoce średniej wielkości, kulisto-jajowate o dużym, jasnobrązowym jądrze. Dojrzewają, jak większość odmian, w drugiej połowie września. Odmiana charakteryzuje się wysoką plennością, lecz jest średnio odporna na mróz i antraknozę. Inaczej niż w przypadku pozostałych odmian jądra orzechów tej odmiany trudno się wyłuskują, łatwo się rozdrabniają.
Tryumf (T 17/22)
Drzewo tej odmiany bardzo silnie rośnie, tworzy z początku wyniosłą koronę, później rozłożystą. Kwiatostany żeńskie i męskie kwitną równocześnie, wcześnie. Owoce są małe lub średniej wielkości, jajowate o słodkawo-cierpkim, średnim w smaku wnętrzu. Jądro stanowi niewielki odsetek masy orzecha. Owoce dojrzewają, podobnie jak inne odmiany, w drugiej połowie września. Drzewo charakteryzuje się wysoką odpornością na antraknozę i mróz oraz dużą plennością.
Owoce wszystkich wyżej wymienionych odmian nadają się do bezpośredniego spożycia lub przeznaczane mogą być do przemysłu cukierniczego. U wszystkich, oprócz odmiany Silesia, jądra orzechów dobrze się wyłuskują.
W wielu krajach, w których uprawa orzecha włoskiego jest popularna, trwają prace hodowlane nad nowymi odmianami. Obecnie w innych krajach uprawia się odmiany takie jak: Apollo, Bohumil, Jupiter, Lake, Magdon, Mars, Saturn, Seifersdorfsky, Sychrov czy Vilem. Wciąż największym producentem orzechów włoskich są Stany Zjednoczone, które dzielą odmiany orzecha włoskiego na dwie grupy – orzech karpacki oraz perski.
Autor: Joanna Żołnierkiewicz, inż. ogrodnictwa
Bibliografia:
Bernat A. (red.), „ABC ogrodnictwa”, Reader’s Digest, Warszawa 2011 r., s. 275.
Czikow P., Łaptiew J., „Rośliny lecznicze i bogate w witaminy”, PWRiL, Warszawa 1983 r., s. 254–256.
Mika A., „Sad dochodowy”, wyd. Hortpress, Warszawa 2010 r., s. 294–298.
Rejman A. (red.), „Pomologia”, PWRiL, Warszawa 1994 r., s. 396–409.
Zdyb H., „Orzech włoski”, PWRiL, Warszawa 2009 r., s. 22–62.
