Cięcie borówki amerykańskiej – prezentujemy przepis na obfite owocowanie
Nawożenie borówki amerykańskiej – radzimy, jak prawidłowo pielęgnować krzewy
Zobacz także
Wymagania pod względem dostarczania składników pokarmowych w przypadku borówki są bardzo małe. Nie jest jednak tak, że możemy całkowicie zaniechać nawożenia. Mało w tym przypadku nie oznacza wcale. Ponieważ krzewy korzenią się płytko, roślina ma ograniczoną zdolność pobierania związków z gleby, dlatego też konieczne będzie ich dostarczanie. W związku z tym, niezależnie od warunków uprawy, potrzeby borówki są stałe i jasno określone.
Sposób nawożenia
Głównym sposobem nawożenia borówki amerykańskiej jest, podobnie jak w przypadku innych roślin jagodowych, posypowe nawożenie doglebowe. Przeprowadza się je, w zależności od poszczególnych składników, które są silnie wiązane lub łatwo wymywane, raz na kilka lat lub nawet kilka razy w roku.
Różny jest też okres stosowania nawozów. Fosforowe i potasowe rozsiewa się w celu użyźnienia gleby przed planowanym założeniem plantacji, azotowe – na wiosnę i w okresie wegetacji, natomiast magnezowe – tylko wiosną. Borówka, podobnie jak nasze rodzime jagody leśne, najlepiej rośnie na glebach kwaśnych o pH w granicach 4,3 – 4,8, dlatego raczej nie będzie konieczne przeprowadzenie procesu wapnowania. Zasadne może być natomiast jej zakwaszenie siarką.
Technika nawożenia jest prosta, gdyż w każdym przypadku nawóz rozsypujemy na powierzchni wokół krzewów, na jakiej rozrastają się korzenie. W kolejnych latach, począwszy od trzeciego roku uprawy, wystarczające będzie już tylko użyźnianie między rzędami.
Przy uprawie borówki nie jest zalecane stosowanie nawozów organicznych w postaci obornika, czy kompostu, gdyż nie jest ono w żaden sposób efektywne, a nawet może przynieść niepożądany skutek w postaci wzmożonego wzrostu chwastów.
Diagnoza niedoborów
Najbardziej efektywną metodą jest opracowanie strategii nawożenia w oparciu o analizę chemiczną składu gleby i materiału roślinnego. Z uwagi na koszt takich badań, w przypadku uprawy amatorskiej będzie to po prostu nieopłacalne. Inną metodą jest obserwacja roślin, na podstawie której można wiele wywnioskować.
Niedobór azotu objawia się zahamowaniem wzrostu roślin, początkowym żółknięciem a następnie czerwienieniem liści i pędów. Przeciwne objawy daje z kolei nadmiar azotu spowodowany nazbyt intensywnym nawożeniem – liście długo pozostają zielone, nawet w okresie jesiennym, kiedy naturalnie powinny już przybierać barwę żółtoczerwoną.
Niedobór potasu jest powodem różnych chloroz i nekroz oraz zawijania i wysychania liści, które nie opadają. Nadmiar potasu wywołuje niedobór magnezu, który objawia się opadaniem liści na skutek wystąpienia chloroz na brzegach blaszek liściowych.
Zbyt mała ilość fosforu w glebie, co zdarza się niezwykle rzadko, skutkuje tylko nieznacznym osłabieniem wzrostu oraz lekkim matowieniem liści.
Orientacyjne dawki nawozów:
- dla azotu: 30-50 kg na hektar
- dla potasu: 50-75 kg na hektar
- dla fosforu: 30-60 kg na hektar
- dla magnezu: 20-80 kg na hektar
Azot najlepiej wysiewać w formie saletry amonowej lub siarczanu amonowego, w przypadku potasu stosuje się siarczan potasowy lub sól potasową, z zastrzeżeniem, że tę drugą wysiewany jedynie jesienią. Nawożenie fosforem stosujemy w formie superfosfatu lub fosforanu amonowego, natomiast magnezem – siarczanu magnezowego.
Zakwaszanie gleby
Aby obniżyć poziom pH gleby do pożądanego poziomu, mieszczącego się w przedziale 4,3 – 4,8, konieczne będzie jej zakwaszenie. Zabieg ten polega na wyoraniu bruzd w miejscu przyszłego sadzenia na głębokości ok. 40 cm i wymieszaniu wydobytej ziemi z kwaśnym torfem lub siarką. Siarkę można także rozsypać na całej powierzchni planowanej uprawy.
W przypadku, gdy poziom pH gleby tylko nieznacznie odbiega od preferowanej przez borówkę amerykańską kwasowości, wystarczające może okazać się zastosowanie ściółkowania z kory drzew iglastych.
Bibliografia:
Czynczyk A., Lange E., Mika A. i in., „Sadownictwo, podręcznik dla uczniów techników ogrodniczych”, wyd. Hortpress, Warszawa 2014 r., s. 457-458.
Pliszka K. (red.), „Borówka wysoka”, PWRiL, Warszawa 2002 r., s. 60-74.
