Borówka amerykańska Chandler – coraz popularniejsza plenna odmiana
Omawiamy sposoby pielęgnacji i wymagania borówki amerykańskiej
Zobacz także
Borówka dobrze znosi polski klimat. Mimo że wytrzymuje temperatury do -25°C, to są one dla niej bardzo niebezpieczne. Niskie temperatury, przymrozki, zwłaszcza na północy Polski, są groźne dla krzewów w okresie nabrzmiewania pąków i wzrostu młodych pędów. Często powodują spadek plonu. Od czerwca do sierpnia borówka potrzebuje wysokich temperatur do prawidłowego rozwoju i dojrzewania owoców.
Bardzo dobrze rośnie na glebach o temperaturze 18–21°C. Stanowisko pod uprawę powinno być równe, z możliwością łatwego nawadniania, zaciszne, nasłonecznione i osłonięte od wiatru. Borówka dobrze rozwija się na glebach o dobrych właściwościach fizycznych, o uregulowanych stosunkach wodno-powietrznych. Odpowiednie są gleby lekkie, próchniczne i kwaśne, o pH=3,5–4,0 (mierzone w KCl) – torfowe, torfowe piaszczyste. Pod uwagę mogą być brane gleby z IV i V klasy bonitacyjnej, o ile jest możliwość łatwego ich nawodnienia. Ważne jest, by w glebie utrzymywana była stała wilgotność, poziom wód gruntowych powinien znajdować się w przedziale 40–70 cm (optymalnie 50–60 cm) zależnie od rodzaju gleby. Krzewy nie lubią długiego zalewania. Nie należy nawadniać plantacji wodą prosto z rzek, stawów, wodociągów, ponieważ jest to twarda woda o dużej zawartości magnezu i wapnia. Stwierdzono, że częste podlewanie taką wodą podwyższa pH gleby. Borówka posiada niskie wymagania pokarmowe i nawozowe.
Zabiegi pielęgnacyjne
Cięcie krzewów
Cięcie jest bardzo ważnym zabiegiem w uprawie borówki amerykańskiej. Jest zarówno pielęgnacyjne, jak i fitosanitarne. Nieprzycinane krzewy rosną słabo, zawiązują mało pąków kwiatowych i dają niski plon. Po posadzeniu cięcie przeprowadza się na pędach głównych nad 2. lub 3. pąkiem. Usuwa się również słabe, cienkie pędy. Cięcie prowadzi się przed wegetacją, by nie doprowadzić do zamierania przyrostów. Badano wpływ terminu cięcia na rozwój borówki. Cięcie późnym latem pobudza wzrost przyrostów niedrewniejących, które są łatwo niszczone przez mróz i porażane przez choroby. Przycinanie po zbiorze owoców opóźnia kwitnienie krzewów w następnym roku. Cięcie wczesną jesienią może powodować uszkodzenia mrozowe. Cięcie późnozimowe i wczesną wiosną pozwala natomiast na usunięcie pędów uszkodzonych mrozem i pobudza ogólny rozwój krzewu. Dlatego też zaleca się przycinanie borówki przed rozpoczęciem wegetacji. Sprawdzono również wpływ intensywności cięcia – słabe cięcie przyczynia się do uzyskania wyższego plonu, silne cięcie pozwala na otrzymanie pełnych, dobrej jakości owoców w zmniejszonym plonie. Kilkuletnie, owocujące krzewy wymagają prześwietlania i usuwania chorych lub przemarzniętych pędów. Starsze rośliny potrzebują cięć odmładzających, by pobudzać jeszcze do wytwarzania młodych przyrostów. Borówka na młodych pędach zawiązuje ładniejsze i pełniejsze owoce niż na starych. Należy pamiętać, aby w krzewie znajdowało się średnio 6–8 pędów głównych.
Pielęgnacja gleby
W uprawie polecane jest prowadzenie ugoru mechanicznego w międzyrzędziach lub na całej powierzchni. Spulchniać glebę można wyłącznie płytkimi maszynami do głębokości 8 cm. Borówka posiada płytki system korzeniowy, który łatwo uszkodzić. Nie należy prowadzić ugoru herbicydowego, gdyż może być fitotoksyczny.
W przypadku nieodpowiedniego pH pod uprawę borówki gleby lekko kwaśne zakwasza się torfem wysokim, a obojętne lub lekko zasadowe siarką w postaci granulowanego nawozu. Zabieg ten wykonuje się na rok przed założeniem plantacji.
Ściółkowanie
Borówkę ściółkuje się przeważnie materiałem organicznym. Ściółka posiada wiele zalet:
- utrzymuje wodę, chroni przed jej parowaniem;
- zimą chroni przed przemarzaniem, latem przed przesuszaniem;
- rozkładając się, dostarcza składników mineralnych;
- utrzymuje temperaturę gleby;
- poprawia strukturę gleby;
- utrzymuje pH na odpowiednim poziomie przez dłuższy czas;
- korzenie borówki często przerastają ściółkę i czerpią z niej składniki pokarmowe, żyjąc w mikoryzie z obecnymi w niej grzybami.
Najlepszymi ściółkami są trociny z drzew iglastych oraz lekko skompostowana kora sosnowa. Poleca się również, w następnej kolejności, liście dębowe i torf. Najlepszym wyborem jest jednak kora sosnowa, której użycie przyczynia się w dużym stopniu do zwiększenia plonu. Ściółka trocinowa utrzymuje na długi czas stanowisko wolne od chwastów i jest tańsza, ale słabiej ogrzewa glebę i może powodować pogorszenie metabolizmu azotowego krzewów. Kora sosnowa co prawda jest gorsza, ponieważ chwasty szybciej się przez nią przebijają, lecz lepiej ogrzewa ziemię, zwiększa plon roślin i przyspiesza dojrzewanie owoców. Świeżą ściółkę usypuje się corocznie lub co dwa lata jesienią na grubość 10–15 cm w rzędach. W międzyrzędziach często pozostawia się murawę, którą należy kosić i sztucznie nawadniać. Ściółkowanie niestety zwiększa koszty uprawy i jest często doskonałym miejscem do zamieszkania przez myszy czy inne gryzonie. Na małych plantacjach opłaca się usypywanie ściółki na całej powierzchni.
czytaj dalej...
