Owce kameruńskie - charakterystyka, chów i użytkowanie

1/5 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Owce kameruńskie należą do niewielkiej grupy owiec szerstnych, stanowiącej tylko 10% pogłowia na świecie. W Polsce owce tej rasy można spotkać głównie w Ogrodach Zoologicznych, w hodowlach amatorskich i gospodarstwach agroturystycznych. Do niedawna w powiecie tarnowskim funkcjonowała spora hodowla owiec kameruńskich w czystości rasy, niestety została zamknięta, a zwierzęta sprzedane. Owce kameruńskie mają wełnę bardzo podobną do dzikich owiec. Występują w klimacie gorącym, obejmującym Zachodnią Afrykę – Senegal, Kamerun, w tamtejszych hodowlach stanowią 60-95% pogłowia owiec. Współcześnie dąży się do uproszczenia hodowli i zminimalizowania nakładów pracy oraz kosztów żywienia owiec. Owce kameruńskie w Europie zdobywają coraz większe poparcie jako komponent do krzyżowań – odporny, szerstny, mało wymagający w żywieniu i utrzymaniu, o dobrym mięsie.

Charakterystyka

Owce kameruńskie to owce należące do grupy owiec karłowatych. Dorosłe samice ważą 25-30 kg, a tryki do 40 kg. W kłębie dorastają do 55-60 cm. Obwód klatki piersiowej wynosi 81-86 cm. Samice i samce mają umaszczenie brązowe podpalane lub czarne. Spotykane są również osobniki z białymi plamami na sierści. Samiec posiada grube, średniej długości, czarne rogi i silnie owłosioną klatkę piersiową i szyję tzw. „grzywę”.

Okrywa włosowa

Charakterystyczną cechą wełny owiec szerstnych jest jej budowa. Składa się z rdzeniowych, „kempowych” włosów, które co jakiś czas wypadają, są grube (około 100 mikronów), bardzo krótkie (1-3 cm) i nie nadają się do przędzenia. Okresowo pojawiają się również cienkie i delikatne włosy puchowe. Okrywa włosowa jest przystosowana do upałów i stanowi nieprzyjazne środowisko do rozwoju pasożytów (w przeciwieństwie do gęstej okrywy np. merynosów). Owce kameruńskie nie wymagają pielęgnacji w postaci strzyży, ponieważ samodzielnie usuwają sezonową okrywę włosową.

Rozród

Rozród owiec zależy od dostępności pokarmu, czyli od pory suchej lub deszczowej. Owce kameruńskie należą do grupy zwierząt wcześnie dojrzewających. Pierwsze wykoty obserwuje się już u rocznych maciorek, co oznacza, że osiągają dojrzałość płciową w wieku 7 miesięcy. Charakteryzują się średnią plennością 110-150% w jednym miocie. Owce utrzymywane w naszej strefie klimatycznej stają się asezonalne i mogą dać nawet trzy mioty w ciągu 2 lat dzięki stałemu dostępowi do pokarmu. Rodzące się jagnięta są silne, zdrowe i cechują się niską śmiertelnością. Tryczki mają wysoką zdolność do wykrywania rui u samic, ze względu na duży popęd płciowy. Mogą być wykorzystywane jak tzw. „szukarki” wyszukujące grzejące się maciorki.

Użytkowanie

Owce szerstne są utrzymywane ze względu na produkcję dobrych gatunkowo skór oraz smacznego mięsa. Tusza pochodząca od tej rasy charakteryzuje się niskim poziomem otłuszczenia. Mięso owiec kameruńskich ze względu na inny skład kwasów tłuszczowych niż mięso od owiec wełnistych ma lepszy smak. Niewyczuwalna jest woń tłuszczopotu.

Warunki utrzymania

Owce kameruńskie są bardzo odporne na niekorzystne warunki środowiska, pasożyty zewnętrze i wewnętrzne oraz choroby bakteryjne. Nie wymagają kosztownych zabiegów pielęgnacyjnych tj. strzyża czy korekcja racic. Bardzo dobrze wykorzystują średniej i słabej jakości pastwiska, nie wymagają skomplikowanego żywienia.

Krzyżowanie z innymi rasami

Obecnie w hodowli owiec typu mięsnego odchodzi się od pracochłonnych zabiegów strzyży. Bardzo korzystnym rozwiązaniem jest krzyżowanie ras mięsnych z owcami kameruńskimi, które przekazują potomstwu cechy szerstne. Trwają badania nad wykorzystaniem owiec kameruńskich w krzyżowaniach międzyrasowych poprawiających skład kwasów tłuszczowych w mięsie. Potomstwo pochodzące od krzyżówek z owcami szerstnymi jest odporniejsze na pasożyty zewnętrzne. Coraz częściej w hodowli owiec powraca się do ras pierwotnych, mało wrażliwych na choroby, łatwo adaptujących się do nowych warunków środowiska.

Autor: mgr inż. Dorota Kolasińska

Bibliografia:

Rasy zwierząt gospodarskich. Nowicki B., Jasek S., Maciejowski J., Nowakowski P., Pawlina E., Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2011, ISBN 978-83-01-16664-9, 112
Hodowla, chów i użytkowanie owiec. Pod redakcją Niżnikowskiego R., Wydawnictwo Wieś Jutra Sp. Z o.o., Warszawa 2011, ISBN 978-83-62815-02-9, 28-29