Paw albinos zdumiewa śnieżnobiałym ogonem! Sprawdź, jak go hodować.
Paw indyjski – popularny ptak ozdobny, wymagający dużej przestrzeni
Zobacz także
Ptaki trzymane wolno w ogrodzie sypiają na drzewach i w sezonie letnim zazwyczaj nie wchodzą do kurników. Powinny mieć jednak możliwość schowania się pod dachem w razie opadów deszczu bądź silnego wiatru. Takie schronienie, zabezpieczone przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi, zostanie docenione zwłaszcza zimą. Pawie chętnie będą korzystały z obszernego, jasnego kurnika z grzędami na wysokości przynajmniej 1,4 m, choć dostateczną ochronę przed mroźnym wiatrem zapewni im też prosta wiata, osłonięta z dwóch stron ścianami. Ptaki potrzebują również piaskownicy – warto wydzielić im kawałek ogrodu, w którym będziemy dosypywać czysty piasek. Jeśli tego nie zrobimy, pawie mogą wykorzystać do piaskowej kąpieli świeżo skopaną rabatę.
Żywienie
Pawie są wszystkożerne – jedzą zarówno pokarm roślinny, jak i mięsny. W warunkach hodowlanych utrzymuje się je głównie na mieszance zbóż: pszenicy, jęczmienia, gryki, owsa i rozdrobnionej kukurydzy. Ponadto na wybiegu polują na owady i drobne bezkręgowce oraz – w okresie letnim – żywią się liśćmi i pędami młodych roślin. Jako uzupełnienie diety świetnie sprawdzą się niewielkie ilości owoców sezonowych, takich jak porzeczki, maliny, agrest, winogrona, jabłka czy gruszki. Zimą pawie należy dokarmiać warzywami zielonymi, np. kapustą i jarmużem, oraz suszem z traw. Kilka razy w tygodniu warto podawać im również tartą marchew z dodatkiem twarogu, buraków i śruty zbożowej. Wartościowym dodatkiem energetycznym są orzechy i nasiona słonecznika oraz dyni. Taki jadłospis wystarczy, by zapewnić pawiom zdrowie i dobrą kondycję. Jedynie w okresie lęgowym i podczas pierzenia (lipiec-sierpień) zaleca się podawanie preparatów witaminowych, które rozpuszcza się w wodzie. Ptaki narażone na niedobory wapnia powinny dostawać również pokruszone skorupy jaj lub muszli.
Higiena żywienia drobiu wymaga, by pokarm miękki został zjedzony w ciągu godziny po podaniu. Z tego względu warto wykładać go w karmidłach wcześnie rano lub późnym popołudniem, niedługo przed zachodem słońca – o tych porach pawie żerują najintensywniej.
Rozmnażanie
Samce i samice pawia indyjskiego osiągają dojrzałość płciową w 2. roku życia. W polskich warunkach klimatycznych ptaki tego gatunku rozpoczynają okres lęgowy zazwyczaj w maju. Pawie zakładają gniazda na ziemi – kury wykopują płytkie dołki w gęstych zaroślach i znoszą do nich suchą trawę i drobne gałązki. W jednym lęgu samica składa 3-5 jaj, które następnie wysiaduje przez 28 dni. W lipcu, po zakończeniu toków, samce zrzucają ogony.
Odchów piskląt
Kury pawia indyjskiego są dobrymi kwokami. Pod ich opieką pisklęta uczą się zdobywać pożywienie już w 2. dniu życia. Aby dieta młodych była odpowiednio urozmaicona, hodowca powinien je dokarmiać metodą ad libitum (do woli). Młode pawie intensywnie się rozwijają, potrzebują więc znacznych ilości białka zwierzęcego oraz wapnia. Do 6. tygodnia życia należy dokarmiać je mieszanką twarogu i rozdrobnionego jajka na twardo. Cennym dodatkiem do takiej paszy są posiekane larwy mączlika i mrówcze jaja. Pisklęta chętnie skubią trawę, można podawać im również drobno pokrojone zioła, takie jak pokrzywa, krwawnik, mniszek lekarski, tymianek, oregano i jeżówka. Do diety sześciotygodniowych pawi stopniowo wprowadzamy granulat dla indycząt. Pokarm powinien znajdować się w korytkach, do których stadko ma stały dostęp. Konieczne jest również zapewnienie pisklętom płytkich poideł ze świeżą wodą.
Autor: Małgorzata Długosz
Bibliografia:
Busse T. (red.) „Mały słownik zoologiczny. Ptaki”, t. 2, Wiedza Powszechna, Warszawa 1991 r., s. 67-68.
Chvapil S., „Ptaki ozdobne. Leksykon przyrody”, wyd. Delta, Warszawa 2005 r., s. 10-15, 40-41.
Jankowski J. (red.), „Hodowla i użytkowanie drobiu, PWRiL, Warszawa 2012 r., s. 400-401, 404-405.
Kożuszek R., „Modne piórka” [w:] „Kwietnik”, nr 8/2003 r., s. 52-54.
Sepielak K., Gumułka M., „Azjatycka ekstrawagancja w amatorskiej bażanciarni” [w:] „Polskie Drobiarstwo”, nr 1/2014 r., s. 22-25.
