Paw albinos zdumiewa śnieżnobiałym ogonem! Sprawdź, jak go hodować.
Paw szmaragdowy coraz popularniejszy wśród hodowców!
Zobacz także
Paw szmaragdowy jest krzyżówką pawia indyjskiego i pawia złotego. Jego piękne, zielonkawe upierzenie szybko zdobyło uznanie hodowców drobiu ozdobnego i obecnie odmiana ta zyskuje coraz większą popularność.
Charakterystyka
Dorosły samiec pawia szmaragdowego osiąga wagę 4-6 kg, a długość jego ciała wynosi 180-230 cm, z czego większą część stanowi wspaniały tren – okrywy ogonowe dorastają do 130-160 cm. Ten niezwykle efektowny ptak swoje ubarwienie odziedziczył w części po pawiu indyjskim: jego grzbiet i skrzydła mają kolor brunatno-niebiesko-zielony i są pokryte czarnymi prążkami. Głowa, szyja oraz pierś przybierają z kolei intensywną, szmaragdową barwę, a w słońcu mienią się innymi tonami żywej zieleni i błękitu. Brązowo-zielone pióra trenu w liczbie ok. 150 są ozdobione pawimi okami w różnych odcieniach niebieskiego, zieleni, czerni i żółci. Samice pawia szmaragdowego prezentują się znacznie skromniej – mają białe brzuchy oraz brunatno-brązowe grzbiety, głowy i skrzydła. Osiągają masę do 4 kg i długość 90-100 cm.
Warunki utrzymania
Pawie szmaragdowe wymagają dużej przestrzeni – ptaki te poczują się dobrze tylko w dużych ogrodach, gdzie będą mogły poruszać się swobodnie przez cały rok. Koguty nie znoszą obecności innych samców. Na jednego osobnika męskiego powinno przypadać 2-5 samic. Samce trzymane pojedynczo będą uciekały w poszukiwaniu partnerki – jeśli zbudujemy harem, ucieczki nie powinny mieć miejsca, o ile zapewnimy ptakom ciszę i wystarczającą przestrzeń do chodzenia.
Pawie nocują na wysokości – na drzewach bądź dachach budynków. Zimą potrzebują kurnika, w którym będą mogły schować się przed mrozem i śniegiem. Szerokość takiego domku powinna wynosić przynajmniej 2,5 m. Aby ptaki nie bały się wejść do środka, zadbajmy o zamontowanie okna lub świetlika, które rozjaśnią pomieszczenie.
Pawie szmaragdowe są długowieczne, ale żeby żyły długo i cieszyły się dobrym zdrowiem, wymagają zróżnicowanej diety oraz uzupełniania witamin i minerałów w okresie pierzenia. Niezmiernie istotna jest również dbałość o utrzymywanie higieny. Zarówno kurnik, jak i karmidła oraz poidła należy często czyścić i dezynfekować.
Żywienie
Podstawą diety pawi są owady, na które polują w ogrodzie. Należy dodatkowo karmić je ziarnem zbóż: jęczmieniem, kukurydzą, pszenicą, gryką i owsem. Dodatkowo zaleca się podawanie pokarmu miękkiego – śruty zbożowej, tartej marchwi oraz bulw topinamburu. Jadłospis młodych, rosnących dopiero ptaków warto wzbogacić witaminami i dodatkami mineralnymi dla drobiu, by prawidłowo się rozwijały.
Rozmnażanie
Pawie, podobnie jak inne gatunki z rzędu kuraków, gniazdują na ziemi. Samice najchętniej budują gniazda w gęstych zaroślach. Jeśli chcemy mieć kontrolę nad tym, gdzie zniosą jaja, ustawmy im w ogrodzie kryjówkę, np. pusty pień drzewa. Po miesiącu wysiadywania z jaj wykluwają się pisklęta pokryte żółtobrązowym puchem z ciemniejszymi, brązowymi plamkami na grzbietach. Należy dokarmiać je jajkiem na twardo i twarogiem, pożądane w ich diecie są również zioła: rozdrobnione liście pokrzywy, mniszka lekarskiego i pędy krwawnika. Ważnym dodatkiem do jadłospisu małych pawi są owady, znajdowane podczas spacerów pod czujnym okiem matki. Starsze pisklęta mogą dostawać granulat dla kurcząt lub indycząt oraz gotowaną wołowinę.
Autor: Małgorzata Długosz
Bibliografia:
Busse P. (red.), „Mały słownik zoologiczny. Ptaki”, t. 2, Wiedza Powszechna, Warszawa 1991 r., s. 67-68.
Chvapil S., „Ptaki ozdobne. Leksykon przyrody”, wyd. Delta, Warszawa 2005 r., s. 15, 40-41.
Kożuszek R., „Modne piórka” [w:] „Kwietnik”, nr 8/2003 r., s. 52-54.
