Kura orpington - duża, okrągła rasa ozdobna o obfitym upierzeniu

1/5 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Duża, okrągła kura orpington budzi sympatię swoim wyglądem, ufnością i przyjaznym usposobieniem. Niegdyś hodowana dla mięsa, dziś – obok innych ras olbrzymich – jest poszukiwana przez hobbystów jako ptak ozdobny.

Charakterystyka

Rasa ta wywodzi się z Anglii i została wyselekcjonowana w hrabstwie Kent, w posiadłości Orpington-House, dzięki skrzyżowaniu kur plymouth rock, langsham i minorka. Orpingtony wyglądają jak ogromne, opierzone kule. Dorosłe koguty ważą aż 4-5 kg, kury zaś 2,8-3,5 kg – mniej imponująca jest masa ich jaj, która wynosi 55-60 g. Ptaki mają szerokie grzbiety o wklęsłej linii, zaokrąglone piersi oraz nisko zwieszone, równie okrągłe brzuchy. Małe skrzydła ściśle przylegają do ciała, a ogony – zarówno u kur, jak i kogutów – są krótkie i rozłożyste. Skoki mają średnią długość, są mocne, a uda dobrze umięśnione. Głowy orpingtonów, osadzone na łagodnie wygiętych szyjach, wydają się nieproporcjonalnie małe w stosunku do tułowia. Zdobią je czerwone, pojedyncze grzebyki o pięciu lub sześciu ząbkach i okrągłe, gładkie dzwonki o tym samym kolorze. Upierzenie ptaków jest bardzo obfite i miękkie, występuje w różnych odmianach barwnych, najczęściej spotyka się jednak osobniki jednolicie żółte, o czarno-pomarańczowych tęczówkach, żółtych dziobach i skokach.

Nieśność orpingtonów jest dość wysoka i kształtuje się na poziomie 140 jaj roczne. Kury są ponadto dobrymi, troskliwymi mamkami.

Warunki utrzymania

Mimo znaczących rozmiarów orpingtony nie wymagają dużego wybiegu – są bowiem niezbyt energiczne i łagodne. Ze względu na ciężar ciała nie potrafią latać, nie wymagają więc wysokiego ogrodzenia ani przycinania skrzydeł. Z tych samych przyczyn nie potrafią wskakiwać do kurnika ani na grzędy, dlatego należy przygotować dla nich szerokie, drewniane kładki, po których będą mogły wracać do nocnego schronienia. Ponieważ kury sypiają na podłodze, aby utrzymać puszyste pióra w dobrym stanie, należy często sprzątać kurnik, a zimą regularnie dokładać świeżej ściółki.

Autor: Małgorzata Długosz

Bibliografia:

Fournier A., Kury. Poradnik hodowcy, Wydawnictwo RM, Warszawa 2008, s. 44.
Kożuszek R., Modne piórka, „Kwietnik”, nr 8/2003, s. 52-54.
Nowicki B., Jasek S., Maciejowski J. i in., Rasy zwierząt gospodarskich, PWN, Warszawa 2011, s. 173-174.