Gęś landes - rasa francuska, w Polsce traktowana jako drób ozdobny
Kuropatwa czerwona – mały ptaszek z dużym temperamentem! Poznaj jego zwyczaje
Zobacz także
Ten mały ptak o stonowanym, ale atrakcyjnym ubarwieniu, pod względem budowy ciała i warunków utrzymania przypomina przepiórkę. Kuropatwa czerwona ma jednak znacznie żywszy temperament od swojej mniejszej kuzynki, dlatego zanim sprowadzimy parkę tych ptaków do woliery, warto poznać ich zwyczaje. Zapraszamy do lektury!
Występowanie
Kuropatwa czerwona (Alectoris rufa) jest ptakiem z rodziny bażantowatych. Pierwotnie występowała tylko na południowym zachodzie Europy, w basenie Morza Śródziemnego: na Korsyce, Balearach, Półwyspie Iberyjskim i w północnej części Włoch, a także na Wyspach Kanaryjskich i Maderze. W XVIII w. została sprowadzona do Anglii, gdzie szybko się zaaklimatyzowała. Gatunek ten prowadzi osiadły tryb życia i gnieździ się na suchych, pagórkowatych terenach – lubi obszary skalne z gęstymi zaroślami i wzgórza słabo zalesione, ale porośnięte niską roślinnością. Występuje również na polach uprawnych i w okolicach winnic.
Charakterystyka
Ten niewielki, krępy ptak ma okrągły tułów i niedużą, również okrągłą głowę. Długość ciała – zarówno w przypadku samca, jak i samicy – wynosi 34 cm, rozpiętość skrzydeł 62 cm, a waga do 0,5 kg. Gatunek zawdzięcza swoją nazwę jaskrawoczerwonemu dziobowi i nogom w takim samym kolorze. Policzki i podgardle kuropatwy czerwonej są białe, a wokół jej oczu znajdują się intensywnie pomarańczowe obwódki. Ptak ma jasnobrązowy grzbiet i popielato-brązową głowę. Od nasady jego dzioba przez oczy biegną czarne paski, które schodzą na pierś i łączą się na mostku. Poniżej pręgi upierzenie jest pstrokate, w biało-czarne cętki – ten ozdobny kołnierzyk pozwala odróżnić kuropatwę czerwoną od skalnej. Białe pióra na jej bokach mają brązowe brzegi, brzuch natomiast jest jasnoszary, z dużą rdzawą plamą na spodzie. Ze względu na brak dymorfizmu płciowego samce i samice są trudne do odróżnienia. Płeć można rozpoznać oglądając nogi ptaków, ponieważ kurki nie mają ostróg. Niestety u kogutów są one często słabo wykształcone, w przypadku niektórych osobników taka metoda oznaczania płci może okazać się zatem zawodna.
Kuropatwa czerwona potrafi latać, ale chętniej porusza się po ziemi. Przestraszona zastyga w bezruchu lub szybko odbiega. Trzymana w niewoli jest dość nerwowa, a w sezonie lęgowym nawet agresywna względem innych zwierząt. Ptaki te są monogamiczne, dlatego należy trzymać je parami.
Warunki utrzymania
Kuropatwy czerwone utrzymuje się w dużych wolierach, w stadach liczących kilkanaście osobników, bądź parami w towarzystwie innych ptaków. Taki system możliwy jest zimą, poza sezonem lęgowym, dlatego duże woliery dla kuropatw nazywa się wolierami zimowymi. Na takim wybiegu na jednego ptaka powinno przypadać nie mniej niż 0,8 m2 powierzchni podłoża. Woliera musi być wykonana z mocnej siatki o drobnych oczkach. Betonowy fundament i gęsta siatka u góry zapewnią naszym podopiecznym ochronę przed drapieżnikami. Ponieważ kuropatwy są wrażliwe na przeciągi, wzdłuż woliery powinien ciągnąć się murek o wysokości co najmniej 0,5 m bądź gęsty zimozielony żywopłot.
Wiosną kuropatwy czerwone rozpoczynają toki. Ptaki stają się wtedy terytorialne i trzymane w większych grupach będą walczyć o przestrzeń oraz o samice – za wrogów mogą uznać nawet przedstawicieli innych gatunków. Z tego względu wiosną warto przenosić dobrane parki do tzw. wolier rodzinnych. Są to boksy o zabudowanych ścianach, kryte drobną siatką, zadaszone w ¼. Optymalne wymiary takich wolier to 200 cm długości x 150 cm szerokości x 50 cm wysokości. W większych hodowlach buduje się je obok dużej woliery głównej, w której bytuje całe stado. Przed rozpoczęciem toków otwiera się wejścia do mniejszych boksów, tak by ptaki same dobierały się w pary i je zasiedlały. Ta metoda hodowli pozwala pozyskać największą liczbę zapłodnionych jaj.
czytaj dalej...
