Chowacz brukwiaczek – uciążliwy chrząszcz zagraża rzepakowi!

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Metoda żółtych naczyń

Metoda obserwacji z zastosowaniem żółtych naczyń polega na tym, że w połowie lutego lub na początku marca ustawia się kilka naczyń przynajmniej 25 m od brzegu pola, na wysokości roślin. Przy czym najlepiej, żeby ich kolor zbliżony był do barwy kwiatów rzepaku. Naczynia powinny być zaopatrzone w małe otwory przy krawędzi. Naczynie napełnia się mniej więcej do połowy wodą, dodając kilka kropli płynu do mycia naczyń, który utrudni wydostanie się owadów ze środka. Następnie należy codziennie bądź maksymalnie co trzy dni kontrolować naczynia. Jeżeli w ciągu tych dni w jednym naczyniu będzie ponad 10 chrząszczy, należy przystąpić do zwalczania chemicznego, ponieważ został przekroczony próg ekonomicznej szkodliwości.

Inne metody monitorowania uprawy

Innymi metodami kontrolowanie jest obserwacja bezpośrednia lub z zastosowaniem czerpaka entomologicznego, którą przeprowadza się w ten sposób, że idąc wzdłuż pola (najlepiej w miejscu najbardziej narażonym na nalot szkodników, a więc od strony ubiegłorocznej uprawy) uderza się czerpakiem po 25 razy w ośmiu powtórzeniach. Jeżeli w ciągu kolejnych 3 dni znajdziemy 2‒4 chrząszcze na 25 roślinach, to należy rozpocząć zwalczanie chemiczne.

Sprowadzanie przy użyciu czerpaka należy do metod wczesnego monitorowania, niemniej należy pamiętać, że chowacz jest płochliwym chrząszczem, zatem ten sposób wymaga od nas dużego wyczucia.

Dodatkowo warto śledzić komunikaty Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa o pojawieniu się szkodnika w danym regionie oraz wziąć pod uwagę, że według najnowszych badań zastosowanie nawozu azotowego na wiosnę przyczynia się do wzmożonego występowania tego owada, ponieważ wzrasta atrakcyjność rzepaku ‒ chrząszcze przyciąga ciemny kolor oraz lepsze nawodnienie tkanek.

Zwalczanie chemiczne

W większości przypadków odpowiednia uprawa oraz podjęte zabiegi profilaktyczne powodują, że chowacz brukwiaczek nie pasożytuje masowo w rzepaku. Poza tym stosowanie integrowanej ochrony roślin przyczynia się do oszczędności, zdrowszego środowiska, a od 1 stycznia 2014 roku jest działaniem obowiązkowym w państwach Unii Europejskiej.

Integrowana ochrona nie wyklucza używania środków chemicznych, ale nakazuje stosowanie możliwie małych dawek oraz preparatów selektywnych. Zwalczanie chemiczne zatem powinno się przeprowadzić od razu po nalocie chrząszczy od marca do połowy kwietnia, przed złożeniem jaj. Podczas stosowania insekcydów zwróćmy również uwagę na temperaturę otoczenia, ponieważ nagły jej spadek powoduje, że chrząszcze się chowają i zabieg nie przyniesie oczekiwanych rezultatów.

Chowacz brukwiaczek wrażliwy jest na substancje aktywne typu: zeta-cypermetyna, beta-cyfltryna, cypermetryna, deltametryna, etofenproks, bifentryna. Dolistnie można stosować wszystkie zarejestrowane preparaty. W przypadku tego szkodnika będę to: Alfazot Extra 100 EC, Proteus 110 OD, Alpha-Gold 100 EC, Roztoczol Extra 050 CS, Ammo Super 110 EW, Bulldock 025 EC, Cyperlikill Super, Fastac 100 EC, Fury 100 EW, Rapid 060 CS, Karate Zeon 050 CS, Kung-Fu 050 CS, LambadaCe Z 050 CS, Mavrik 240 EW, Minuet 100 EW, Patriot 100 EC, Pilar-Alfacypermetryna 100 EC, Pilar-Lambada-Cyhalotryna 050 CS, Proteus 110 OD, Rage 100 EW, Sherpa 100 EC, Sumi-Alpha 050 EC, Talstar 100 EC, Titan 100 EW i Trebon 30 EC. Po zabiegu w dalszym ciągu powinniśmy prowadzić obserwacje, ponieważ owad ma długi okres nalotów i czasem jeden oprysk jest niewystarczający.

Autor: Helena Kędra

Bibliografia:

Bereś P., „Atlas szkodników roślin rolniczych”, wyd. Hortpress, Warszawa 2014 r., s. 84-85.

Budzyński W., Zając T., „Rośliny oleiste. Uprawa i zastosowanie”, PWRiL, Poznań 2010 r., s. 75-78.

Gawrońska-Kulesza A., „Produkcja roślinna”, część 2, wyd. Rea, Warszawa 2010 r., s. 160-162.

Hers J., Szczegółowa uprawa roślin., PWN, Warszawa 1980 r., s. 360.

Jasińska Z. i Kotecki A. (red.), „Szczegółowa uprawa roślin”, tom II, Wydawnictwo Akademii Rolniczej we Wrocławiu, Wrocław 2003 r., s. 254.

Mrówczyński M. (red.), „Integrowana ochrona roślin”, tom II, PWRiL, Poznań 2013 r., s. 197-210.

Mrówczyński M., Wachowiak H., „Integrowana ochrona roślin przed szkodnikami – część pierwsza” [w:] „Wiadomości rolnicze”, nr 3/2014 r.

Stefaniak E., „Wkrótce ruszą szkodniki” [w:] „Wiadomości rolnicze”, nr 2/2014 r., s. 22-23.