Grubodziób - nieliczny i płochliwy ptak o niezwykle silnym dziobie

Zobacz także

Lęgi

Zaloty grubodziobów są naprawdę interesujące. Na wiosnę samce zaczynają stroszyć pióra na czole i piersi. Przy spotkaniu z potencjalną partnerką kłaniają się jej i opuszczają nisko skrzydła. Często też ptaki te dotykają się dziobami po to, by się nakarmić.

Po tokach grubodzioby przystępują do lęgu w maju, jednak w wyjątkowych okolicznościach – kiedy przykładowo stracą pisklęta – mogą go powtórzyć w lipcu. Składanych jest 4–5 niebieskawych jaj z brązowymi i szarymi plamkami, które samica wysiaduje ok. 2 tygodnie. Przez cały ten czas samiec wspiera matkę, dostarczając jej regularnie pożywienia. Po kolejnych 2 tygodniach pisklęta są gotowe na opuszczenie gniazda. Wtedy też grubodzioby trzymają się stadami aż do następnego okresu lęgowego. Ogólnie okazuje się, że ptaki te mogą żyć ok. 11 lat, ale znany jest przypadek grubodzioba żyjącego aż 19.

Żywienie

Z racji tego, że grubodzioby to łuszczaki, to żywią się przede wszystkim nasionami, które wyłuskują z osłonek. Chętnie sięgają także po pestki dzikiej czereśni, które rozłupują niczym dziadek do orzechów i nie stwarza im to najmniejszego problemu, ponieważ mają niezwykle silne mięśnie szczękowe wspierające potężny dziób. Pisklęta są z kolei karmione świeżo dojrzałymi nasionami, owadami i miękkimi odwłokami małych chrząszczy.

Autor: Dagmara Deska

Bibliografia:

Kruszewicz A., Ptaki Polski. Encyklopedia ilustrowana, Warszawa 2013, s. 291.
Mały słownik zoologiczny: ptaki, t. 1, red. P. Busse, Warszawa 1990, s. 197–198.
Sokołowski J., Ptaki Polski. Atlas, Warszawa 1988, s. 22–23.
Svensson L., Ptaki Europy i obszaru śródziemnomorskiego. Przewodnik Collinsa, tłum. D. Graszka-Petrykowski, Warszawa 2013, s. 384–385.