Łubin wąskolistny - charakterystyka i metody uprawy

1/4 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Duże znaczenie gospodarcze w Polsce ma łubin wąskolistny (Lupinus angustifolius). Zawiera on w swoich nasionach mniej białka (31–34%) i tłuszczu (6,5%) niż łubin żółty, ale odznacza się krótszym okresem wegetacji trwającym 110–120 dni. W związku z tym może być uprawiany również na północy Polski.

W przeciętnych warunkach uprawy można uzyskać od 1,5 do 3 ton nasion z jednego hektara. Łubin wąskolistny może być użytkowany na nasiona, zielonkę można przeznaczać na paszę lub przyorywać na polu jako zielony nawóz. Uprawiany w plonie głównym, wtórym oraz jako międzyplon ścierniskowy.

Odmiany

W krajowym rejestrze znajduję się 15 odmian łubinu wąskolistnego. Różnią się one między sobą terminem kwitnienia i dojrzewania. Do samokończących zaliczamy trzy odmiany: Boruta, Regent i Sonet. Pozostałe zaliczane są do niesamokończących: Bojar, Dalbor, Graf, Heros, Kadryl, Kalif, Karo (odmiana gorzka), Mirela (odmiana gorzka), Neptun, Oskar (odmiana gorzka), Tango i Zeus.

Pozostałe odmiany mają słodkie nasiona. Nasiona odmian słodkich zawierają w swoim składzie niewielkie ilości alkaloidów, gorzkich zaś – nawet 0,9% w suchej masie. Odmiany gorzkie wykorzystuje do zakładania plantacji zielonkowych, które są przyorywane na zielony nawóz. Nie nadają się one na paszę w formie nasion i zielonki.

Łubin wąskolistny można również podzielić na odmiany termoneutralne, które nie wymagają niskich temperatur, i odmiany nietermoneutralne, które w niesprzyjających warunkach opóźniają swoje kwitnienie i dojrzewanie.

Cechy charakterystyczne

Łubin wąskolistny wytwarza głęboki palowy system korzeniowy, który jest słabiej rozgałęziony niż u łubinu żółtego. Gatunek ten, tak samo jak inne łubiny, żyje w symbiozie z bakteriami brodawkowymi, które pojawiają się na korzeniu głównym i na korzeniach bocznych. Rośliny charakteryzują się szybkim wzrostem początkowym, który łączy się z rozwojem liści wraz z pędem głównym, a zaczynają się rozgałęziać przed fazą rozwoju pąków.

Łodyga łubinu jest sztywna i prosta oraz odporna na wyleganie. Jest również owłosiona i osiąga wysokość do 1 m. Łodygi odmian niesamokończących rozgałęziają się już w pierwszych etapach rozwoju, odmiany samokończące mogą zaś wytwarzać krótkie lub długie łodygi. Liście łubinu są wąskie, typu palczastego. Mają zieloną barwę i antocyjanowe zabarwienie, które jest uwarunkowane genetycznie.

Kwiatostan stanowi osadzone na wierzchołku pędu głównego grono, na którym kwiaty ułożone są spiralnie lub nieregularnie. Kwiaty, ze względu na różne odmiany botaniczne, różnią się od siebie barwą. Mogą być koloru białego, różowego, niebieskiego bądź fioletowego.

Owoc to wielonasienny, jasnobrunatny strąk, który może być pękający lub niepękający. Nasiona mają kształt nerkowaty i są lekko spłaszczone. Ich okrywa nasienna ma barwę beżową bądź szarą, może być nakrapiana lub mieć marmurkowy rysunek. Masa 1000 nasion wynosi od 120 do 190 g.

czytaj dalej...