Jaskier rozłogowy – niepozorny chwast, potrafiący zdominować uprawę
Rdest ziemnowodny adaptuje się do każdych warunków. Dobrze mu w wodzie i na lądzie!
Zobacz także
Rdest ziemnowodny należy do bardzo ciekawych okazów roślin, które mogą występować w dwóch formach: lądowej i wodnej, stąd też wzięła się jego nazwa. Wcześniej zwyczajowo nazywany był rdestem wodnym lub pieprzowym. Roślina występuje na półkuli północnej i w południowej Afryce. W Polsce pospolita jest na niżu i pogórzu. Porasta podmokłe łąki, pola, okresowo zalewane wodą brzegi i doliny rzeczne. Preferuje gleby nieprzepuszczalne, podmokłe, próchnicze, o płytkim poziomie wód gruntowych, lekkie i ciężkie mady oraz wilgotne gleby nizinne. Lądowa forma rdestu występuje jako chwast we wszystkich zasiewach na glebach podmokłych, głównie zachwaszczając kukurydzę i uprawy sadownicze.
Charakterystyka
Rdest ziemnowodny (Polygonum amphibium) jest byliną z rodziny rdestowatych. Forma lądowa ma silnie rozwinięte podziemne rozłogi. Łodyga jest wąska, podnosząca się do 60 cm wysokości. Owłosione i wydłużone liście rdestu osadzone są na krótkich ogonkach, prawie siedzące i ostro zakończone. Różowe kwiaty zebrane są gęsto w walcowate kwiatostany. Bylina kwitnie od lipca do września, z tym że forma wodna zakwita obficie, lądowa zaś rzadziej i mniej bujnie. Roślina wytwarza niewielką ilość ostrokątnych i błyszczących nasion, ale głównie rozmnaża się za pomocą rozłogów. Siewki i odrosty pojawiają się na wiosnę.
Staw ogrodowy
Rdest ziemnowodny na lądzie jest uciążliwym chwastem, jednakże w stawie ogrodowym może być wspaniałą rośliną ozdobą. Doskonale sprawdzi się do obsadzania oczek wodnych i brzegów wód. Polecany jest zwłaszcza do średnich i dużych stawów, ponieważ w zbyt płytkich zbiornikach wznosi się ponad taflę wody.
Należy do roślin wytrzymałych, lubiących stanowiska nasłonecznione i niewymagających specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Jego uprawę powinniśmy zacząć od wysadzenia do pojemników, a dopiero później do stawu. W formie wodnej rdest nie jest aż tak ekspansywny jak na lądzie, niemniej powinniśmy dbać o to, by zbytnio się nie rozprzestrzenił. Dodatkową korzyścią z uprawiania rdestu ziemnowodnego jest to, że nasz ogród mogą zacząć odwiedzać niebieskie ważki z rodzaju łątek, które składają na jego liściach jaja.
Zwalczanie
Rdest ziemnowodny w formie lądowej jest trwałym chwastem zasiewów na glebach podmokłych, rzadziej pojawia się w uprawach na polach. Należy do roślin silnie konkurujących o wodę i składniki pokarmowe oraz uciążliwych w zwalczaniu, gdyż podziemne rozłogi rdestu sięgają nawet do 60 cm w głąb gleby, co utrudnia ich niszczenie podczas orki. Ponadto jest rośliną ekspansywną, szybko się rozmnaża poprzez kłącza, a nieliczne nasiona wodnej formy rdestu przenoszone są przez ptaki. W uprawach polowych jego występowanie powinno być dla nas wskazówką o nadmiernej wilgotności gleby, zwłaszcza na madach oraz na czarnoziemach.
Podstawową czynnością zwalczającą rdest i chroniącą zasiewy jest zamiana stosunków wody w podglebiu i drenaż. Ważne także, byśmy pamiętali o starannej pożniwnej uprawie roli, wprowadzeniu do płodozmianu często skaszanych wieloletnich roślin pastewnych (np. koniczyny, lucerny, komonicy) i uprawianiu warzyw okopowych.
Spośród herbicydów skuteczne są te oparte na glifosacie amonowym. Środki typu : Basta 200 SL, SL Roundup 360 SL, Huragan 360 SL czy Glyfos 360 SL przeznaczone są do stosowania dolistnego w zasiewach, sadach i na polach.
Autor: Helena Kędra
Bibliografia:
Dreyer W., „Staw. Rośliny i zwierzęta”, wyd. Multico, Warszawa 1995 r., s. 28.
Czubiński T., Paradowski A., „Atlas chwastów dla praktyków”, Polskie Wydawnictwo Rolnicze, Poznań 2014, s. 269.
Hołubowicz-Kliza G., „Rolniczy atlas chwastów”, wyd. IUNG-PIB, Puławy 2002 r., s. 224.
Klaassen H., J. Freitag J., „Profesjonalny atlas chwastów”, wyd. BASF, Limburgerhof 2004 r., s. 126.
Lewczuk J., „Ogródek wodny”, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 1998 r., s. 29.
Stein S., „Staw ogrodowy”, wyd. Multico, Warszawa 1999 r., s. 61.
Tymrakiewicz W., „Atlas chwastów”, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa 1976 r., s. 46.
