Glistnik jaskółcze ziele – niepożądany i trujący chwast pastwisk
Niepozorny jaskier ostry zagraża łąkom i pastwiskom
Zobacz także
W maju wiele łąk z daleka wygląda jak rozległe, złoto- żółte pole rzepaku. Powodem tego złudzenia jest bardzo silnie rozprzestrzenienie się jaskrów. Ta niewielka, delikatna roślina rozplenia się tak szybko, że w krótkim czasie może zająć nawet bardzo dużą powierzchnię, zagłuszając inne rośliny. Jej obecność na łąkach i pastwiskach jest niepożądana – pomimo swojego ładnego i niepozornego wyglądu, jaskier ostry jest bardzo niebezpiecznym, trującym chwastem.
Charakterystyka
Jaskier ostry to bylina, która może osiągnąć od 30 do 90 centymetrów wysokości. Na jego wzniesionej, rozgałęzionej łodydze pojawiają się przylegające włoski. Roślina wypuszcza jedno krótkie kłącze, przez które może się rozmnażać. Przed kwitnieniem można ją rozpoznać głównie po odziomkowych, dłoniastodzielnych liściach, które składają się z 5 lub 6 lancetowatych odcinków różnej długości. W międzywęźlach liście łodygowe są cienkie i mocno wydłużone, języczkowate. Promieniste kwiaty mają około 2 centymetrów średnicy, składają się z pięciu okrągło zakończonych płatków, które są ściśle przytulone do korony. Wszystkie o jaskrawej, żółtej barwie, znajdują się na szczycie rozgałęzień, do łodygi przytwierdzone są za pomocą obłych szypułek, które stanowią w zasadzie jedyną różnicę pomiędzy jaskrem ostrym a innymi odmianami jaskrów.
Okres kwitnienia rośliny przypada na maj, jednakże pojedyncze egzemplarze kwitną jeszcze w czerwcu i lipcu. Drugie pokolenie zakwita jesienią, ale z powodu przymrozków nie zawsze ma możliwość rozwinięcia się. Po dojrzeniu jaskier wydaje owoc zbiorowy, który jest złożony z nagich orzeszków, zakończonych krótkim, prostym lub łukowatym dzióbkiem. Nasiona roznoszą się z wiatrem, wodą, poprzez transportową działalność mrówek i innych owadów. Jaskier ostry może również rozwijać się przez kłącza.
Występowanie
Wilgotne, średnio zwięzłe gleby – to ulubione stanowiska jaskra ostrego. Nie pojawia się na glebach suchych, szybko obumiera w suchych, bezdeszczowych latach. Pojawia się na terenie całej Polski, ale wybiera tylko zarośla, pobrzeża rowów i stawów, wilgotne albo podmokłe łąki i pastwiska. Jest roślina wskaźnikową gleb o niskim pH – nie toleruje odczynu neutralnego ani zasadowego, a wahania poziomu kwasowości go zabijają. Preferuje gleby bogate w azot, ale może pojawiać się także miejscach, które nie są zbyt zasobne w składniki mineralne.
Szkodliwość
Jaskier ostry rzadko pojawia się w uprawach polowych i ogródkach warzywnych. Jeżeli tak się dzieje, oznacza to, że gleba jest nadmiernie zakwaszona i bardzo wilgotna – może pojawić się na przykład po długotrwających ulewach, ale nie powinien wyrządzić większych szkód.
Prawdziwy problem stanowi na łąkach i pastwiskach. Bydło, konie i inne zwierzęta gospodarskie intuicyjnie omijają jaskiej ostry, ale dzieje się tak dopiero w czasie kwitnienia, kiedy żółte kwiaty jaska działają jak znak ostrzegawczy. Wschody i siewki jaskra, oraz liście odziomkowe przed kwitnieniem są bardzo silnie trujące – zawierają glikozyd cyjanotwórczy. Inne substancje są odpowiedzialne za przebarwienia i obniżenie jakości mleka bydła mlecznego. W skoszonym i ususzonym zielu substancje te rozkładają się i tracą swoje toksyczne właściwości, więc zwierzęta mogą go zjadać w postaci siana.
czytaj dalej...
