Czas na sorgo sudańskie – doskonałą trawę o zastosowaniu w przemyśle i gospodarce!
Wyczyniec łąkowy – charakterystyczne lisie ogonki doskonałe na pastwisko!
Zobacz także
Wyczyniec łąkowy to okazała trawa, która dzięki swym strzelistym wiechom tworzy charakterystyczny element krajobrazu na łąkach. Występuje pospolicie na terenie Azji i Europy. W Polsce należy do najwcześniejszych traw łąkowych. Można ją spotkać na całym obszarze niżu i w górach po pasmo regla górnego. Nazwa rodzajowa wyczyńca pochodzi od greckich słów „alopex”, czyli „lis”, oraz „oura” – „ogon” i nawiązuje do rudo kwitnących kwiatostanów. Polska nazwa ludowa także brzmi lisi ogon.
Wyczyniec często bywa dominującą rośliną łąk położonych w dolinach rzek. Porasta pastwiska, zarośla i przydrożne skarpy. Preferuje gleby mułowo-glejowe, mady, żyzne i wilgotne, bogate w azot. Należy do roślin wskaźnikowych gleb bogatych w potas i fosfor. Chętnie rośnie na stanowiskach nasłonecznionych i suchych, dobrze znosi okresowe zalewy, ale nie toleruje wody stojącej. Sporadycznie zachwaszcza uprawy i użytki zielone. Osoby podatne na uczulenia powinny na niego uważąć, ponieważ mieszańce tego gatunku z wyczyńcem polnym wywołują alergię.
Charakterystyka
Wyczyniec łąkowy (Alopecurus pratensis) jest wieloletnią, wysoką trawą z rodziny wiechlinowatych, osiągająca ok. 140 cm wysokości. Krzewi się rozłogowo-luźnokępkowo. Wykształca od 4 do 24 wydłużonych pędów wegetatywnych. Prosto wzniesione źdźbło jest gładkie, podzielone na 4 lub 5 międzywęźli, silnie ulistnione. Blaszki liściowe są długie, płaskie, zwinięte w pączki, wrzecionowate, wyraźnie lecz nierówno bruzdkowane. Krótkie języczki są ścięte, pod spodem lekko połyskujące, zielone lub szarozielone. Otwarte i gładkie pochwy liściowe na najwyższych piętrach pędów generatywnych ‒ rozdęte.
Wyczyniec ma charakterystyczne walcowate, wydłużone i miękkie w dotyku kłosokształtne wiechy, zwężające się u podstawy i na szczycie, przypominające lisi ogon. Wiechy przybierają kolor od różowego do granatowo-niebieskiego. Jednokwiatowe kłoski z kolankowato wygiętą ością wyrastają z grzbietu plewki dolnej. Trójnerwowe plewy pokryte są miękkimi i długimi włoskami, u dołu zrośnięte. Plewka górna jest nierozwinięta.
Wyczyniec łąkowy kwitnie na początku maja. Później wykształca się lancetowato-jajowaty ziarniak, trójkątnie zaostrzony na szczycie i u podstawy, otulony tylko miękką plewką dolną, u której nasady wyrasta ość wychodząca poza plewy i kolankowo wygięta. Plewki górniej nie ma. Nasiona trawy zachowują zdolność kiełkowania w glebie przez wiele lat. Roślina rozmnaża się tylko wegetatywnie przez podział.
Ze wszystkich traw polskiej flory, wyczyniec najwcześniej rozpoczyna wegetację wiosenną. Niekiedy kłoszenie następuje już z w marcu, po wschodzie rozwija się jednak powoli, pełnię osiągając dopiero po 2‒3 latach.
czytaj dalej...
