Konietlica łąkowa – ceniona łąkowa trawa pastewna
Tymotka łąkowa - opis, użytkowanie, uprawa i zbiór trawy pastewnej
Zobacz także
Tymotka łąkowa (Phleum pratense) to trawa pastewna wymagająca umiarkowanego użytkowania, należącą do wysokich traw, luźnokępowych. Odznacza się dużą wartością i ma wszechstronne zastosowanie. Jest chętnie zjadana prze zwierzęta w postaci zielonki, jak i siana. Jest odporna na udeptywanie i przygryzanie, dlatego też może być stosowana na pastwiskach.
Odmiany
Wyhodowane odmiany tymotki łąkowej najczęściej różnią się między sobą terminem kłoszenia. Najlepsze są odmiany wczesne. Różnice mogą też występować w pokroju oraz właściwościach morfologicznych. Niektóre odmiany tymotki zalecane są na placach parkowych i poboczach dróg, a inne pod uprawę na nasiona.
Aktualnie w rejestrze COBORU znajduję się 16 odmian tymotki łąkowej. Są to: Barfleu, Dolina, Egida, Granolina, Kaba, Kata, Lischka, Kowinka, Orlica, Promesse, Prosna, Secesja, Skala, Sklad, Skaut i Timoturf.
Cechy charakterystyczne
Tymotka łąkowa może osiągać wysokość od 80 do 150 cm. Wytwarza niewielka masę korzeniową, która jest skupiona przy wierzchniej warstwie darni. Jej system korzeniowy jest wiązkowy, a korzenie przybyszowe mogą wrastać na głębokość około 75 cm. Jej źdźbła są proste, sztywne oraz gładkie, a u podstawy mają zgrubienia w kształcie cebulki. Liście są w pączku zwinięte, a po rozwinięciu mają kształt lancetowaty oraz są matowe, szorstkie i mają szarozielony kolor. Tymotka wytwarza kłosokształtną wiechę, która jest szorstka i może osiągać długość od 2 do 30 cm. Ma ona grubość około 1 cm i zwęża się na szczycie. Jej kłoski są jednokwiatowe, krótkie i mają ościste wyrostki. Wytwarza nasiona, które po dojrzeniu bardzo łatwo wypadają z plewek, co może prowadzić do dużych strat na plantacjach nasiennych.
Strawność runi, w której rośnie tymotka wynosi 65-75%, a defoliacja runi, czyli pozbawienie roślin liści, w początkowej fazie kłoszenia pędów prowadzi do uzyskania paszy o bardzo wysokiej jakości, wtedy też jest najchętniej zjadana przez zwierzęta. Jest trawą słodką, ponieważ w swoich składzie zawiera duże ilości cukrów rozpuszczalnych w wodzie. Dodatkowo kumuluje niewielkie ilości azotu azotanowego i dzięki temu nie szkodzi zwierzętom, które ją zjadają Ma również bardzo dobry skład mineralny. Jest to trawa powolnie odrastającą, rozpoczynającą wegetację na wiosnę i kwitnąca od czerwca do sierpnia.
Wymagania i występowanie
Tymotka łąkowa jest rośliną mrozoodporną. Bardzo dobrze znosi długotrwałą okrywę śnieżną oraz ostre bezśnieżne zimy, a w związku z tym może być uprawiana na terenach górskich. Optymalna temperatura wschodów ziarniaków wynosi 16-18°C. W ciągu dnia najlepszą temperaturą, zapewniającą optymalny rozwój roślin jest 21°C, zaś nocą 13°C. Temperatura 15°C zapewnia najlepsze warunki do kwitnienia.
Tymotka jest gatunkiem mało azotolubnym, dlatego wykazuje niewielkie zapotrzebowanie na azot. Odznacza się mała konkurencyjnością, a związku z tym, kiedy stosowane jest intensywne nawożenie azotowe, może być ona łatwo zagłuszana przez inne gatunki roślin. Najwyższe plony wydaje w pierwszym odroście na wiosnę. Kolejne jej odrosty są słabsze, ponieważ słabo znosi niskie koszenie, a jej wielokrotne ścinanie obniża plonowanie i powoduje, że ustępuje ona z runi.
Jest to gatunek traw nieodporny na suszę, znoszący krótkotrwałe zalewy nie przekraczające 15 dni oraz nie tolerujący dużego zasolenia gleby. Podczas wzrostu potrzebuje dużych ilości wody, a jeżeli podczas lata wystąpi susza, to może przyczynić się do ograniczania liczby pędów bądź nawet do zamierania roślin. Jest również mało wrażliwa na odczyn gleby i może być uprawiana na glebach lekko kwaśnych.
Tymotka jest wrażliwa na niedobory cynku i manganu, ale dobrze znosi brak żelaza. Na jej wzrost i rozwój bardzo dobrze wpływa bor oraz molibden.
Phleum pratense występuje na średnio wilgotnych łąkach i pastwiskach. Może również pojawiać się na stanowiskach ruderalnych lub na przydrożach. Najlepiej rośnie ona na glebach żyznych oraz wilgotnych, a bardzo szybko zanika na glebach torfowo-murszowych i mułowo-glejowych, słabo uwilgotnionych.
czytaj dalej...
