Grzebienica pospolita – dobra trawa pastwiskowa na mniej żyzne gleby

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Grzebienica pospolita to trawa, którą traktuje się jako symbol wyjałowionych i wyeksploatowanych pastwisk. Nie wyróżnia się szczególnym smakiem, więc zwierzęta w ostateczności zjadają same liście, zostawiając nagie źdźbła, które smutnie sterczą wśród innych roślin.

Charakterystyka

Ta charakterystyczna trawa jest stosunkowo krótkotrwała – przeżywa zaledwie od 3 do 5 lat. Najczęściej rośnie w luźnych kępkach o słabo ulistnionych źdźbłach. Jest to roślina, która wytwarza dużo więcej pędów wegetatywnych niż generatywnych i z tego powodu rozwija się w szybkim tempie. Wszystkie pędy generatywne są prosto wzniesione i mogą osiągać spore rozmiary – nawet powyżej 80 centymetrów wysokości. Liści jest niewiele i są bardzo drobne – płaskie i równowąskie, osiągają około 10 milimetrów długości i 4 milimetry szerokości. Na ich wierzchniej stronie można bardzo wyraźnie wyróżnić mocno zaznaczone żeberka. Pędy i liście są najczęściej w kolorze zielonym. Bardziej wyróżniającą się częścią rośliny jest kwiatostan, który składa się z kłosa pozornego, długiego na mniej więcej 10 centymetrów. Kłos jest bardzo gęsty, znajduje się w nim sporo kłosków, ułożonych w dwóch rzędach, które mogą przywodzić na myśl grzebień – stąd nazwa rośliny. Kłoski są zarówno płodne jak i płonne; te drugie składają się z samych siewek. Ponieważ grzebienica pospolita jest rośliną ciepłolubną, jej wegetacja zaczyna się późno, więc i okres kwitnienie jest późno – przypada dopiero na przełom czerwca i lipca. Owocem rośliny jest jajowaty, bruzdowaty ziarniak, otoczony twardymi plewkami.

Chociaż grzebienica pospolita jest bardzo wytrzymałą rośliną, odporną na zdeptanie i spasywanie, ma bardzo słabo rozwinięty system korzeniowy i jest krótkotrwała. Pojawiając się jednak na jednym stanowisku potrafi wykształcić mnóstwo siewek, dlatego długo utrzymuje się w jednym miejscu. Jest jednak mało odporna na konkurencję i wystarczy, że w pobliżu pojawią się bardziej agresywne rośliny, a ustępuje ze stanowiska.

Występowanie

Grzebienica pospolita nie jest pospolitym gatunkiem w Polsce – najczęściej pojawia się w południowej i zachodniej części kraju, w dużym natężeniu można ją spotkać również na Pomorzu. W wielu okolicach centralnej części Polski można w ogóle jej nie spotkać, występuje tu w dużym rozproszeniu i nie stanowi większego problemu w uprawach. Nie ma dużych wymagań co do poziomu żyzności gleby – rośnie w zasadzie wszędzie, zarówno na podłożach wilgotnych jak i suchych. Preferuje nasłonecznione stanowiska – w zacienieniu kępy grzebienicy pospolitej są przerzedzone i zdecydowanie mniejsze. Najlepiej rozwija się na glebach żyznych, o dużym poziomie próchniczym, ale jej zapotrzebowanie na składniki odżywcze nie jest duże. Rzadko stanowi zagrożenie dla roślin uprawnych, często można ją spotkać na polanach leśnych, łąkach, pastwiskach i nieużytkach.

Wykorzystanie

Obecnie zainteresowanie hodowców grzebienicą pospolitą znacznie wzrosło – uchodzi za trawę dobrze rosnącą i tworzącą mocną darń na glebach gorszej klasy i w trudnych warunkach siedliskowych. Z tego względu pojawia się coraz więcej hodowli nasiennych grzebienic. Mając na względzie tak dużą odporność trawy na zdeptanie, często wysiewa się ją na lotniskach i boiskach, rzadko na trawnikach przydomowych, chociaż trwają zakrojone na szeroką skalę badania nad stworzeniem jej odmiany trawnikowej.

Grzebienica pospolita nie wykazuje większej wartości paszowej – ma twarde, słabo ulistnione źdźbła, dlatego nie jest zbyt chętnie zjadana przez zwierzęta. Nie zawiera zbyt wielu składników mineralnych, za to ma duże ilości włókna surowego.

Autor: Katarzyna Kaźmierczak

Bibliografia:

Grzegorczyk S. (red.), „Rośliny zbiorowisk trawiastych”, Wydawnictwo UWM, Olsztyn 2012 r., s. 41-42

Jankowski K. (red.), „Tereny zadarnione”, WAP, Siedlce 2008 r., s. 50

Kozłowski S. (red.), „Trawy. Właściwości, występowanie i wykorzystanie”, PWRiL, Poznań 2012 r., s. 90-92

Zdjęcie:

Franz Xaver, źródło: Wikipedia, licencja: CC BY-SA 3.0