Trzęślica modra - opis i charakterystyka

1/2 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Trzęślica modra (Molinia caerulea) to trawa wysoka, zbitokępowa, należąca do stanowisk ubogich w składniki pokarmowe. Może wykształcać krótkie rozłogi, a jej źdźbła sprawiają wrażenie bezkolankowych, ponieważ ich dolne międzywęźla są skrócone i ukryte wewnątrz pochwy liściowej. Formy hodowlane mogą być wykorzystywane do celów ozdobnych.

Cechy charakterystyczne

Trzęślica modra wytwarza silnie rozwinięty system korzeniowy, a tkanka aerenchymatyczna w korzeniach ułatwia przetrwanie warunków beztlenowych. Jej pędy generatywne są bardzo wysokie (do 200 cm) i mają 1-3 węzły umieszczone u podstawy pędu. W dalszych częściach pędów nie ma węzłów, w związku z tym liście znajdują się tylko u ich podstawy. Pędy są koloru od jasnozielonego do brunatnego, a ich barwa ulega zmianie w trakcie wegetacji. Liście w pąkach są zwinięte. Blaszki liściowe są płaskie, do 40 cm długie i do 8 mm szerokie. Kwiatostanem jest skupiona, długa wiecha, która ma nieregularnie rozmieszczone i przylegające do osi gałązki. Jej 1-4 kwiatowe kłoski są koloru brunatnofioletowego. Kwitnie od lipca do września. Wytwarza jajowate ziarniaki, które są otoczone mocnymi, twardymi plewkami. Masa 1000 nasion wynosi 0,7-1,5 g.

Trzęślica modra jest trwałą trawą, która odznacza się właściwościami mykotroficznymi. Charakteryzuje się bardzo powolnym rozwojem oraz bardzo późno rozpoczyna wegetacje. Jest odporna na obecność ruchomego glinu w glebie. Może łatwo ustępować z runi. Jej obecność na użytkach wskazuje na to, że w glebie jest niska zawartość fosforu i potasu.

Skład chemiczny

Trzęślica modra w swoim składzie zawiera bardzo małe ilości białka ogólnego i cukrów, za to dużo celulozy, hemiceluloz i lignin, co powoduje, że jest trawą o niewielkiej wartości pokarmowej. Wykazuje też niewielką zawartość popiołu surowego, potasu, magnezu, fosforu, wapnia i sodu. Kumuluje bardzo niewielkie ilości azotanów i tylko we wczesnych stadiach rozwojowych jest chętnie zjadana przez zwierzęta. Zawiera glikozydy cyjanogenne, które sprzyjają pojawianiu się na roślinach sporyszu i mogą szkodzić skarmianym zwierzętom.

Wymagania

Trzęślica ma bardzo małe wymagania względem zasobności gleb w składniki pokarmowe. Przy zwiększonej żyzności gleby, np. poprzez dodatkowe nawożenie, dochodzi do jej ustępowania z runi. Jest gatunkiem cieniolubnym, który jest tolerancyjny na różny odczyn gleby oraz uwilgotnienie.

Występowanie

Trzęślica modra występuje na terenie całego kraju, ponieważ jest gatunkiem pospolitym. Pojawia się na nienawożonej runi, jednokośnych łąkach oraz w lasach. Jest gatunkiem występującym na bardzo ubogich użytkach zielonych i stanowiskach nie łąkowych, których gleby mogą mieć odczyn kwaśny lub zasadowy. Może również występować na podsuszonych torfowiskach, brzegach wód, wrzosowiskach, mokrych łąkach i lasach. W wyniku częstego koszenia i nawożenia bardzo szybko ustępuje z darni.

Użytkowanie

Trzęślica na glebach leśnych i nieużytkach pełni funkcję przeciwerozyjną. W początkowych fazach rozwojowych jest zjadana przez zwierzęta leśne. Nie ma żadnej wartości pastewnej i bardzo szybko zanika przy częstym koszeniu i regularnym nawożeniu, dlatego też może tworzyć jedynie jednokośne łąki.

Kinga Borek

Bibliografia:

Darlewska M., Gawrońska–Kulesza A., Rutkowska B., Stypiński P., Suwara I., Wysmułek A. 2010. Trawy o bardzo małej wartości pastewnej. W: Produkcja roślinna. Wyd. REA, część III, str. 95.
Grzegorczyk S. 2010. Trzęślica modra – Molinia coeruela. W: Rośliny zbiorowisk trawiastych. UWM, Olsztyn, str. 38-39.
Jankowski K., Ciepiela G., Jodełka J., Kolczarek R. 2008. Trzęślica modra. W: Tereny zadarnione. Wyd. Akademii Podlaskiej, Siedlce, str. 57.
Kozłowski S. 2012. Trzęślica modra. W: Trawy – właściwości, występowanie i wykorzystanie. PWRiL, Poznań, str. 242-244.
Nawara Z. 2012. Wyka ptasia. W: Rośliny łąkowe. MULTICO, Warszawa, str. 57-58.
Szafer W., Kluczyński S., Pawłowski B. 1976. Molinia Schrank, Trzęślica. W: Rośliny polskie. PWN, Wyd. IV, Warszawa, str. 902.