Czas na sorgo sudańskie – doskonałą trawę o zastosowaniu w przemyśle i gospodarce!
Życica westerwoldzka (rajgras holenderski) ‒ wyśmienita trawa paszowa!
Zobacz także
Życica westerwoldzka zwana jest także rajgrasem holenderskim. Cechy botaniczne dotyczące pokroju, liści, źdźbła, kwiatostanu i owocu są identyczne z cechami życicy wielokwiatowej (rajgrasu włoskiego), dlatego zwykle traktowana jest jako podgatunek życicy wielokwiatowej. Sporadycznie, niektórzy systematycy, ze względu na jej wykorzystanie gospodarcze, wyodrębniają ją jako oddzielny gatunek. Rajgras holenderski preferuje gleby żyzne i wilgotne, zasobne w azot oraz stanowiska ciepłe i nasłonecznione.
Charakterystyka
Życica westerwoldzka (Lolium westerwoldicum) jest krótkotrwałym gatunkiem trawy luźnokępkowej z rodziny wiechlinowatych. Wykształca większą liczbę pędów generatywnych niż życica wielkokwiatowa. Każdy pęd ma od 4 do 7 międzywęźli. Wznosi się do góry prosto lub jest lekko ugięty pod ciężarem kwiatostanu. Łodyga jest szorstka. Wyrastają z niej jasnozielone, płaskie liście, połyskujące i gładkie od spodu, z wierzchu zaś szorstkie.
Kwiatostan tworzy dwustronny kłos o zmiennej długości. U góry łodygi osadzone są długie i luźne kłosy z wieloma naprzemiennie rozmieszczonymi kłoskami długości ok. 20 mm, które odstają od zagłębień głównej osi. Szczytowy kłosek ma dwie plewki, a pozostałe jedną zewnętrzną plewkę. Życica kwitnie od czerwca do października. Następnie wykształca się owoc w postaci ziarniaka otoczonego plewkami.
Zastosowanie
Życica westerwoldzka należy do traw, które wyróżniają się przede wszystkim bardzo szybkim wzrostem po zasiewie, w odrostach i po skoszeniu. W przeciwieństwie do życicy wielokwiatowej, która w polskich warunkach zazwyczaj jest dwuletnia, życica westerwoldzka jest trawą jednoroczną. Najlepiej plonuje na glebach średnio wilgotnych, zasobnych w składniki pokarmowe. W korzystnych warunkach pełny rozwój i gotowość do zbioru osiąga po 6–8 tygodniach.
Życica ceniona jest ze względu na wysokie plony oraz jako pełnowartościowa pasza o wysokiej zawartości cukrów i bardzo dobrej strawności. Jednak tak szybki wzrost sprawia, że ma nieco mniej substancji odżywczych niż życica wielokwiatowa oraz jest wrażliwsza na wypasanie przez zwierzęta i przygryzanie. Z tego względu nadaje się głównie do koszenia, na siano, do suszu i zakiszania. Oprócz tego jest cennym składnikiem mieszanek ze zbożami jarymi. Może być też uprawiana jako nawóz zielony. Znakomicie sprawdzi się w zakładaniu na gruntach ornych rocznych użytków zielonych, a także jako międzyplon po zbożach lub rzepaku.
Zwalczanie
Rajgras holenderski w uprawach szerokorzędowych i zbożach jest chwastem, który do upraw może przedostać się z użytków zielonych sąsiadujących z polem lub z jego obrzeży. Jest trawą o słabym systemie korzeniowym i krótkim czasie wegetacji, dzięki czemu nie należy do uciążliwych chwastów. Niemniej, by jej uniknąć, powinniśmy podejmować działania ochronne, takie jak dbanie o czystość materiału siewnego i systematyczne pielenie.
Przy usuwaniu rajgrasu pomocne będą środki chemiczne, np. graminicydy typu: Trophy 768 EC, Perenal 104 EC. Oprócz tego powinno się stosować odpowiedni płodozmian, który będzie skutecznie ograniczał zachwaszczanie pola. Chemiczne środki ochrony roślin najskuteczniej zwalczają życicę we wczesnych fazach rozwoju. Zaniechanie odchwaszczenia jesiennego znacząco obniży plon.
Autor: Helena Kędra
Bibliografia:
Ciepiela G., Jankowski K., Jodełka J. i in., „Tereny zadarnione”, Wydawnictwo Akademii Podlaskiej, Siedlce 2008 r., s. 34.
Czubiński T., Paradowski A., „Atlas chwastów dla praktyków”, Polskie Wydawnictwo Rolnicze, Poznań 2014 r., s. 267.
Hołubowicz-Kliza G., „Rolniczy atlas chwastów”, wyd. IUNG-PIB, Puławy 2002 r., s. 84.
Kozłowski S. (red.), „Trawy. Właściwości, występowanie i wykorzystanie”, wyd. PWRiL, Poznań 2012 r., s. 292.
