Saradela pastewna - wymagania, uprawa, siew i zbiór

1/2 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Rośliny seradeli pastewnej (Ornithopus sativus) najczęściej wykorzystywane są na paszę lub jako nawóz zielony, po przyoraniu na polu. W ich składzie zawarte jest ok. 3% białka ogólnego, 5% włókna surowego i 20% suchej masy. Pasza z tych roślin nie zawiera związków szkodliwych dla zwierząt oraz jest lekkostrawna, ponieważ rośliny seradeli drewnieją wolniej niż lucerny. Dodatkowo wpływa ona pozytywnie na wydajność mleczną krów.

Cechy charakterystyczne

Seradelę pastewną inaczej nazywa się siewną. Zalicza się ona do roślin jednorocznych, jarych. W jej uprawie jako materiał siewny wykorzystuje się część strąka, ponieważ łamie się on na wiele fragmentów, z których każdy zawiera jedno nasienie. Seradelę można podzielić na dwa biotypy: wczesny i późny. Biotyp wczesny rozwija się szybko, ma krótki okres wegetacji i słabo odrasta po skoszeniu, biotyp późny zaś odznacza się wolnym początkowym rozwojem, bujnie odrasta po skoszeniu oraz rozwija się do później jesieni, dzięki czemu może być stosowany jako wsiewka.

Seradela wytwarza bardzo słaby korzeń palowy z dużą liczbą korzeni bocznych, które zlokalizowane są przede wszystkich w warstwie ornej gleby. Jeżeli ma ona zapewnione dobre warunki uprawowe to korzeń może wrastać na głębokość ok. 1 m, a na glebach mniej zasobnych do 30–40 cm. Brodawki korzeniowe (Bradyrhizobium) zakażają korzeń palowy i przez to powodują zahamowanie wzrostu części nadziemnej roślin na początku wegetacji. Łodygi seradeli są cienkie i miękko owłosione, a ich przeciętna długość to 35–55 cm. Są rozesłane lub półstojące. Nie wytwarzają pędu głównego, ale rozgałęziają się tuż nad ziemią. Liście seradeli są złożone, długie i nieparzystopierzaste. Składają się z drobnych listków bocznych. Liście i łodygi są pokryte delikatnymi włoskami. Kwiatostan tworzą małe grona, które wyrastają z kątów liści i są osadzone na długich oraz cienkich szypułkach, na których znajduje się od 2 do 6 samopylnych kwiatów. Przez taką dużą liczbę kwiatostanów kwitnienie całej rośliny trwa bardzo długo. Kwiaty seradeli są drobne i najczęściej mają kolor biały, różowy lub białoróżowy. Owocem jest wielonasienny strąk, który gdy dojrzeje, to łamie się na 4–7 jednonasiennych członów. Strąki są często proste bądź lekko zgięte, a na wierzchołku zakończone ostrym dziobem. Ich barwa może być szarozielona lub szarobrunatna. Nasiona są drobne, nerkowate i koloru ciemnożółtego. Ich masa 1000 nasion wynosi od 3 do 6 g.

Wymagania

Seradela pastewna jest rośliną odporną na suszę, ponieważ wykorzystuje wodę pochodzącą z mgły i rosy. Dobrze znosi warunki zwiększonej wilgotności powietrza i obfitych opadów. Ma małe wymagania co do pH gleby, toleruje odczyn kwaśny i lekko kwaśny (pH 5,4–6,5).

Dobrze znosi wiosenne przymrozki, a kiełkuje już w temperaturze 3–5°C. Bardzo dobrze rośnie na glebach piaszczystych. Najlepsze pod jej uprawę są gleby należące do kompleksu żytniego słabego i bardzo słabego. Gleby zwięzłe, które łatwo się zaskorupiają, są podmokłe czy wapienne, nie nadają się pod jej uprawę.

czytaj dalej...