Wyka ptasia - lubiany przez zwierzęta chwast o średniej wartości pastewnej

1/4 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Wyka ptasia (Vicia cracca) jest rośliną dwuliścienną, należącą do motylkowatych. W Polsce uznawana za chwast segetalny, który pozytywnie wpływa na wartość runi. To roślina miododajna, chętnie zapylana przez trzmiele. W jej skład wchodzi wicjanina, która wykazuje toksyczne działanie wobec zwierząt, jeżeli są karmione paszą zawierającą duże ilości nasion wyki.

Cechy charakterystyczne

Wyka ptasia jest rośliną trwałą, która rozwija się wczesną wiosną. Kwitnie od czerwca do sierpnia. To trawa dobrze odrastająca, ale źle znosząca przygryzanie i udeptywanie, przez co może łatwo ustępować z runi. Odznacza się dużą zawartością białka, kobaltu, karotenu oraz witaminy C.

Wytwarza słabo rozgałęziony system korzeniowy, który sięga znacznie w głąb profilu glebowego. Znajdują się na nim brodawki, które zawierają bakterie symbiotyczne. Łodygi wyki są miękko owłosione, pnące, cienkie i wiotkie oraz obficie ulistnione. Na parzystopierzastych liściach o lancetowatym kształcie wyraźnie widać nerw środkowy i nerwy boczne. Kwiatostan stanowi grono na długiej szypule, o 20–40 kwiatach, niebieskofioletowych i bezwonnych. Cała roślina ma zaś kolor szarozielony. Wytwarza wielonasienny spłaszczony strąk brunatnego koloru. Jej nasiona są kuliste, ciemnozielone bądź ciemnobrunatne.

Wymagania

Najczęściej występuje na glebach organicznych i mineralnych, które są średnio wilgotne lub posuszne. Dobrze znosi zmienne uwilgotnienie. Gleby muszą być również przewiewne i zasobne w wapń.

Występowanie i użytkowanie

Wyka ptasia jest bardzo pospolita, można ją spotkać zarówno na niżu, jak i w górach. Pojawia się na łąkach, w zaroślach, na polach i przydrożach. Może też zasiedlać stanowiska ruderalne i lasy oraz zachwaszczać zboża ozime, jare lub okopowe. Wyka ptasia ma średnią wartość pastewną i daje małe plony. Zwierzęta zjadają ją chętnie w postaci zielonki i siana.

Bibligrafia:

Grzegorczyk S., „Wyka ptasia”, (w:) „Rośliny zbiorowisk trawiastych”, Wyd. UWM, Olsztyn 2010 r., str. 57–58
Jankowski K., Ciepiela G., Jodełka J., Kolczarek R., „Wyka ptasia”, (w:) „Tereny zadarnione”, Wyd. Akademii Podlaskiej, Siedlce 2008 r., str. 86
Nawara Z., „Wyka ptasia”, (w:) „Rośliny łąkowe”, Multico, Warszawa 2012 r., str. 228
Paradowski A., „Wyka ptasia”, (w:) „Atlas chwastów”, Plantpress, Kraków 2013 r., str. 206
Strażyński P., Mrówczyński M., „Metodyka integrowanej ochrony wyki siewnej i wyki kosmatej”, Instytut Ochrony Roślin, Państwowy Instytut Badawczy, Poznań 2012 r., str. 7, 17
Szafer W., Kulczyński S., Pawłowski B., „V. cracca”, (w:) „Rośliny polskie”, PWN, Warszawa 1976 r., str. 372