Stokłosa bezostna - mało popularna w Polsce trawa pastewna o dużej wartości pokarmowej
Komonica zwyczajna - ciekawa roślina. Opis i uprawa
Zobacz także
Komonica zwyczajna (Lotus corniculatus) inaczej nazywana rożkową. Ma niewielkie znaczenie gospodarcze w Polsce i jej uprawy są spotykanie w niewielu rejonach kraju. Może być uprawiana w siewie czystym lub w mieszankach łąkowych czy pastewnych. Jest rośliną potrafiąca przystosować się do różnych warunków siedliskowych. Może być użytkowana przez 3-4 lata. Najczęściej zbierana jest w dwóch pokosach w ciągu roku, czasem w trzech.
Odmiany
W Krajowym Rejestrze zarejestrowana jest jedna odmiana komonicy zwyczajnej – Skrzeszowicka. Została ona wyhodowana przez Małopolską Hodowlę Roślin – HBP. Jest to odmiana średnio wczesna, która dobrze odrasta po skoszeniu i odznacza się dobrą zimotrwałością.
Cechy charakterystyczne
Komonica jest rośliną średnio wysoką, która wytwarza silny korzeń palowy, który prowadzi symbiozę z bakteriami brodawkowymi należącymi do szczepu Rhizobium loti. Jej łodyga jest sztywna, mocno rozgałęziona, dobrze ulistniona oraz osiąga wysokość od 10 do nawet 80 cm. Wykazuje też skłonności do płożenia się. Liście są nieparzystopierzaste, pięciolistkowe i mają jajowaty kształt. Jej kwiatostanem jest 3-8 kwiatowe główkowate grono. Kwiaty mogą być koloru od żółtego do pomarańczowego, a po zasuszeniu zielenieją. Owocem jest wielonasienny, silnie wydłużony strąk. Nasiona są małe, jasno- lub ciemnobrązowe oraz mają słaby połysk.
Lotus corniculatus jest rośliną bardzo trwałą, która może utrzymywać się nawet przez 20 lat. Po wysiewie rozwija się bardzo szybko, a w okresie wiosennym nieco wolniej. Okres kwitnienia rozpoczyna się w czerwcu i może trwać do września. W trakcie tej fazy może zawierać w swoim składzie m.in. kwas pruski i saponiny.
Wymagania i występowanie
Komonica zwyczajna jest rośliną wytrzymująca suszę, a także nadmiary wilgoci. Odznacza się dużą zimotrwałością i jest odporna na niskie temperatury dochodzące do -25°C. Powinna być wysiewana na kompleksie glebowym żytnim dobrym, słabym i zbożowo-pastewnym słabym. Toleruje kwaśny odczyn gleby (pH 5,6-6,5). Jest rośliną światłolubną oraz dobrze odrasta po skoszeniu.
Uprawa komonicy przeznaczona na nasiona powinna być prowadzona na rędzinach, glebach bielicowych (wytworzonych z lekkich glin) oraz płowych (powstałych z lessowatych utworów wapiennych).
Komonica często występuje na glebach piaszczysto-gliniastych i wapiennych oraz średnio wilgotnych i suchych łąkach, a także na pastwiskach i przydrożach. Jest pospolita na całym niżu oraz na suchych wzgórzach.
Użytkowanie
Komonica może być uprawiana w warunkach górskich i podgórskich. Wykorzystywana jest też w zasiewaniu zboczy gór, ponieważ zapobiega erozji. Może być też dodawana do mieszanek łąkowych i wysiewana na glebach murszowych, torfowych i podmokłych. Jest cenną rośliną pastewną, która jest wytrzymała na przygryzanie i użytkowanie, a uzyskana z niej pasza odznacza się dobrą jakością. Jednak występują w niej związki cyjanogenne, które powodują, że w smaku jest gorzka, dlatego też niechętnie jest zjadana przez zwierzęta, a dopiero po jej wysuszeniu zanika gorzki smak. W związku z tym, jeżeli ma być przeznaczona na zielonkę, to aby ograniczyć ilość związków cyjanogennych w roślinach, koszenie należy wykonywać przed kwitnieniem. Rośliny zbierane podczas kwitnienia przeznaczane są na siano. Mleko uzyskane od krów żywionych komonicą zawiera zwiększone ilości witaminy A i E.
Przedplon
Komonica zwyczajna, która ma być przeznaczona na paszę, powinna być uprawiana po roślinach okopowych. Jeżeli przeznaczona jest na nasiona to może być wysiewana po roślinach zbożowych, najlepiej w trzecim roku po zastosowaniu obornika.
czytaj dalej...
