Miotła zbożowa – uciążliwy chwast upraw zbóż ozimych
Tomka wonna – pachnąca trawa łąk i pastwisk
Zobacz także
Swoją nazwę tomka wonna zawdzięcza temu, że siano z jej dodatkiem na niezwykły, niezapomniany zapach. Ta bardzo popularna w Polsce trawa może pojawiać się nawet w górach. Ma zaskakującą zdolność przystosowywania się do warunków – może rosnąć w zasadzie wszędzie i ani susza, ani nadmierne opady jej niestraszne. Ma niepozorny pokrój, dlatego nie bywa wykorzystywana jako trawa ozdobna. Ceni się raczej na jej elastyczność i dlatego tomka wonna znajduje zastosowanie w zakładaniu różnego rodzaju trawników.
Charakterystyka
Wegetacja tej trwałej trawy rozpoczyna się bardzo wcześnie i trwa dość długo. Pierwsze siewki pojawiają się wczesną wiosną, a kwitnienie rozpoczyna się już w kwietniu i, chociaż jego apogeum przypada na połowę maja, ciągnie się aż do jesieni. Tomka wonna jest rośliną o niezwykle dużej wytrzymałości. Jest odporna na niskie temperatury powietrza. Przy czym na jej rozwój nie ma wpływu ani susza, ani udeptywanie. Za to z trudem odrasta po skoszeniu, zwłaszcza wielokrotnym. W niewielkich odstępach czasu trudno jej jest się odrodzić.
Tomka wonna rośnie w drobnych, niezbyt gęstych kępach, które składają się z wielu pędów generatywnych. Źdźbła mogą osiągać nawet między 20 a 50 centymetrów długości. Pędy są cienkie, delikatne i mają gładką powierzchnię. Każde z nich jest podzielone na maksymalnie trzy międzywęźla. Roślina rozmnaża się głównie przez ziarniaki, ale z dolnych węzłów mogą wyrastać nowe pędy boczne. Cała tomka wonna jest bardzo słabo ulistniona. Płaskie blaszki liściowe są zwinięte w pączku. Cechą charakterystyczną rośliny jest to, że jej liście są intensywnie owłosione po obu stronach, ale wyłącznie u egzemplarzy pochodzących z wilgotnych stanowisk. Blaszki liściowe roślin porastających stanowiska suche są nagie. Na powierzchni wszystkich liści można wyróżnić delikatne bruzdki. Te znajdujące się na dolnych piętrach są prawie dwa razy dłuższe niż te, które rosną wyżej. Pochwy liściowe najczęściej są otwarte, zachodzą na siebie brzegami, co typowe dla tomki wonnej, czasami można zauważyć na nich długie, rzadkie włoski.
Do najbardziej charakterystycznej części rośliny należy kwiatostan. Jest to pozorny kłos, który osiąga jedynie do 8 centymetrów długości. Kłosy mogą różnić się między sobą stopniem skupienia kłosków, ale najczęściej są dość gęste i zbite. Zbudowane są z kłosków o trzech kwiatach, z których tylko jeden jest płodny. Kłoski przytrzymywane są przez bardzo dobrze widoczne, delikatne gałązki. Błoniaste plewy nie odpadają w czasie kwitnienia, mogą być czerwono-brunatne i to ich kolor sprawia, że kłos tomki wonnej zdaje się mieć zbliżoną do czerwonego barwę. Plewy są wyposażone w ości o zróżnicowanej długości, które wystają poza kłos.
Owocem tomki wonnej jest jajowaty ziarniak, spiczasto zakończony i matowy. Po dojrzeniu nadal pozostaje w otaczających go równych, błyszczących plewkach, ale łatwo się osypuje, zwłaszcza po mechanicznym poruszeniu rośliny. Ze względu na dużą zawartość kumaryny, ziarniaki mają małą zdolność kiełkowania. Tomka wonna wysiewa się na miejscu, najczęściej w czasie koszenia łąk, kiedy owoce z pierwszej, wczesnowiosennej partii roślin osiągają dojrzałość.
czytaj dalej...
