Szczwół plamisty - mroczne oblicze pospolitego chwastu

1/4 Następne

Zaloguj się, aby dodać własne zdjęcie do tego artykułu!

Zobacz także

Szczwół plamisty to częsty i niepozorny mieszkaniec polskich łąk i zarośli, który należy do najsilniej trujących roślin na świecie. Występuje w całej Europie, zwłaszcza w cieplejszych rejonach kontynentu. W Polsce rośnie pospolicie na całym niżu i w niższych partiach gór. Porasta pobocza, brzegi pól, nieużytki, stanowiska ruderalne, śmietniska, ogrody, rumowiska, przypłocia i rowy nad brzegami rzek. Preferuje gleby dość wilgotne, gliniaste, żyzne, próchnicze i bogate w azot, dlatego jest także rośliną wskaźnikową gleb azotowych.

Jako chwast segetalny zachwaszcza głównie uprawy szerokorzędowe, do których przedostaje się z brzegów pól. Występuje pod wieloma nazwami, m.in.: pietrasznik plamisty, psia pietruszka, szalej plamisty, boligłówka, bzducha, świńska wesz czy weszka.

Charakterystyka

Szczwół plamisty (Conium maculatum) jest gatunkiem dwuletniej rośliny z rodziny selerowatych. Osiąga od 60 do 120 cm wysokości, w niektórych przypadkach dochodzi nawet do 3 m. Biały lub kremowy korzeń szczwołu jest palowy, zgrubiały i rozgałęziony. Łodyga w pierwszym roku jest skrócona, rozetowa, w drugim natomiast już wyprostowana i silnie rozgałęziona, delikatnie bruzdkowana, w kolorze sinozielonym, z fioletowymi lub bordowymi plamami przebiegającymi pionowo wzdłuż. Dół łodygi jest brunatnoczerwono nabiegły. Liście długie i trójkątne są trzykrotnie pierzaste, wydłużone i nagie.

Szczwół kwitnie od czerwca do września, rozwijając białe kwiaty o odwrotnie sercowatych płatkach, które zebrane są w złożone baldachy szczytowe i boczne mające od 8 do 15 szypułek. Kwiaty zapylane są przez wiele gatunków owadów.

Owocem szczwołu jest jajowata rozłupnia, pękająca na dwa szarozielone lub brązowe nasiona, z jaśniejszymi brzegami, bez owłosienia, ale za to z pięcioma żeberkami. Jedna roślina wytwarza ok. 15 tys. nasion, które długo zachowują zdolność kiełkowania w glebie. Liścienie siewki są wydłużone, tępo zakończone, osadzone na ogonkach. Liście ułożone są skrętolegle, pierwszy liść jest nieparzystopierzasty, kolejne podobne, ale nieco większe. Siewka szczwołu pokrojem przypomina młodą pietruszkę, co często bywa powodem zatruć u ludzi.

czytaj dalej...